Ik bracht de kinderen naar school met de auto. Zoals gewoonlijk heb ik mijn ogen vaak op de lucht en de horizon gericht. En ik zag al dat het een prachtige ochtend zou worden. De kleuren in de lucht waren Unicornstyle! Allemaal pastellekes precies. Ik zei het tegen mijn jongens en ze beaamden: "Oohh een regenboog". Mijn klein meisje in me antwoordde ( stilletjes in mezelf!) : "Neeeheeee, unicorn heeft geen rood en is niet pastellerig!’..  Maar ik knikte en was eigenlijk blij dat ze ook van simpele mooie dingen mee kunnen genieten. Zoals de lucht op een koude winterochtend. 

Toen ik de kinderen had afgezet, reed ik naar huis. Ik ging een ochtendwandeling maken zei ik tegen een vriendin aan de schoolpoort. Dus, een extra paar sokken aangedaan ( ja, want mijn tenen vriezen er anders letterlijk af!), handschoenen en muts. Check. Oeh, Fuck it, k ben niet geschminkt. I don’t care. Gewoon wandelen en genieten van de natuur. Haha, heerlijk toch, die innerlijke dialogen he. 

 

Het is koud, de frisse lucht is heerlijk om in te ademen. Ik leef. En terwijl ik aan het wandelen ben, zie ik dat de zon achter de bomen,  in de verte zichtbaar door aan't komen is. Ik word blij. Ik hou van de zon. En dan merk ik dat mijn pas versnelt. Tiens.. Ik vertraag bewust weer. Waarom wil ik snel de zon kunnen zien? Alles komt op zijn tijd besefte ik. Ik wandel rustig verder en geniet van het gevoel om het leuk te vinden en een beetje spannend dat ik straks, eens ik voorbij het brugje ben, de zon beter ga kunnen zien. Want, besefte ik, als ik nu heel de weg alleen maar de zon zou zien, zou ik dit gevoel van opwinding niet gevoeld hebben. En het uitkijken ernaartoe is eigenlijk minstens even leuk. 

Ik lach, glimlach en ben content. 

Eens onder het bruggetje door, zie ik de zon nog niet hoe ik ze wou zien. Ik lach weer. Haha, gij en uw verwachting! Oke, we wandelen verder.. Ik kom aan het punt dat de zon echt prachtig zichtbaar is op een open vlakte. Mannekes, wat is ze toch weer mooi. Ik trek een foto. En ik lach weer. Nope, op foto is het toch echt niet hetzelfde als in het echt. Een foto is een momentopname van een ervaring die je aan het beleven bent. Dat krijg je toch nooit op foto vastgelegd denk ik dan? Misschien kan een goede vriendin van mij dat wel. Zij heeft een talent wat betreft foto’s trekken. Ik heb dan weer andere talenten denk ik dan.  

En ik ben dankbaar. Voor de zon, voor de inzichten, voor die vriendin en nog vele andere vriendinnen. 

 

Even tijd om een foto te trekken voor op sociale media.. Het is te mooi om niet te delen. Oh, the Beatles er even bij plakken: Here comes the sun ..doedoedoeeeee… Het deuntje begint te draaien in mijn hoofd en blijft op repeat staan. Opeens springt een andere lieve vriendin in mijn gedachten bij het stukje tekst: It’s been a long cold lonely winter.. Want ja, ik heb het de afgelopen paar dagen/weken even terug wat moeilijker gehad. En ze zei tegen me: maar lieverd, dit is je winter, de lente wordt betoverend.

En dan besef ik ( weer al eens): dit is ook weer een proces. Alles, again, opnieuw en opnieuw. Het was net zo leuk om die zon te kunnen zien, omdat ik er naar uit keek. Was het ‘fijn’ om op dat moment de zon niet te kunnen zien? Bwa nee, ik zou veel liever de zon altijd zien. Maar ik apprecieer de zon veel meer als ik er naar uit kan kijken, dan geniet ik precies dubbel zo hard. 

Dus mijn moeilijkere periode, ‘t is oke. De winter, ’t is oke. Dat verdriet dat soms opeens komt opsteken, ’t is oke.  ’t Is allemaal oke. 

Want, de lente wordt betoverend. En nu is het ook oke. Ahhh.. 

En nu ga ik mijn koffietje drinken. En dankbaarheid voelen. Voor alles en voor iedereen in mijn leven. 

En zeker ook, voor alle zonnekes in mijn leven. You Shine!