Petra Alders
Ik hou van mensen.
Eén van m’n favoriete quotes is: ‘If you never try, you’ll never know’. En dit is al heel lang zo!
Na 7 jaar gewerkt te hebben als vroedvrouw in België ben ik m’n grenzen letterlijk en figuurlijk gaan verleggen in het buitenland. Artsen zonder Grenzen is 23 jaar m’n werkgever geweest en het heeft me voor een heel groot stuk gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb er op zijn minst mijn zero tolerance for bullshit aan overgehouden.
Na een burn-out in 2013 veranderde alles. Ik voelde dat het anders moest: niet langer alleen iets neerzetten in de buitenwereld, maar écht tijd en werk maken van de binnenwereld.
Mijn binnenwereld.
Best decision ever!
“Daar te gaan werken waar de nood het hoogste is”, heeft verschillende vertalingen in dit leven, daar kwam ik toen ook achter.
De opleidingen tot life coach, stress en burn-out coach, het leren coachen op teamdynamiek en teams begeleiden in een verandertraject hebben me 1 ding geleerd: we denken allemaal ergens diep vanbinnen dat we niet goed genoeg zijn. Ergens zit er schaamte, onzekerheid, verdriet, maar ook een groot verlangen. Schaamte en onzekerheid om naar buiten te komen met wie we in essentie zijn, en met een verlangen om zo graag gezien te worden en iets te beteken voor iemand en/of de wereld rondom ons. We dragen dit allemaal met ons mee. Geen uitzonderingen.
Toen ik Tiziana ontmoette en we merkten dat de rode draad doorheen onze coaching gesprekken met vrouwen heel dikwijls dezelfde was, kregen we het idee om “iets” voor vrouwen in de wereld te zetten. En hoe meer we er over praatten, hoe meer het ons riep.
Vrouwen zien schitteren, in al hun puurheid, door de rauwheid van het leven naar boven klimmen en hun licht uitdragen, er staan, omarmen en omarmd worden, in welke context dan ook.
Dat willen we creëren.