Ik had er lang naar uitgekeken, een livedag meevolgen in kleine groep over marketing en communicatie op maat voor ons bedrijf. Het was in Noord-Holland te doen, dus we reden de avond voordien al lekker met z’n tweetjes naar Nederland.
Hotelletje geboekt, lekker gaan eten, en ons voorbereiden voor de volgende dag.
Heerlijk terug samen dingen doen.
Tja, tot dat ik ’s morgens wakker werd en het gewoon niet ging.
M’n lichaam zei: ‘ik denk het nie’.
“Wat een klotezooi”, dacht ik.
Miljaar.
Vette tegenvaller.
Hotelletje geboekt, lekker gaan eten, en ons voorbereiden voor de volgende dag.
Heerlijk terug samen dingen doen.
Tja, tot dat ik ’s morgens wakker werd en het gewoon niet ging.
M’n lichaam zei: ‘ik denk het nie’.
“Wat een klotezooi”, dacht ik.
Miljaar.
Vette tegenvaller.
Mijn lichaam zei nee, m’n hoofd zei fuck.
Tiziana is dan alleen vertrokken. En terwijl ze naar ginder reed zette ze een spraakbericht in het WhatsApp groepje dat we hebben met een paar vriendinnen: “Ik ben alleen onderweg naar de livedag, Petra is te moe, en ik ben zo focking trots op haar dat die gewoon luistert naar haar lichaam, ook al is dat dik klote voor haar. En ja, ook voor mij nu, durf ik nu te zijn met wat nu is. Als alles divine timing is, dan is dit het ook, en dat is hetgeen dat bij mij zoveel rust brengt… allée, nu toch.”
“Oké”, ik dacht, “bij m’n lief is all good, die gaat genieten van deze dag, dus, laat ons hier van de nood een deugd maken Petra. Je hebt tijd om te mediteren, te lezen en te slapen”. Zo gezegd zo gedaan. En ik begon te mediteren. Maar het ‘lukte’ niet naar mijn gevoel. M’n hart ging als een gek tekeer en ik kon geen rust vinden, ook niet na één uur.
Triggers: een uitnodiging of gewoon irritant?
En toen kwam er een berichtje binnen van een vriendin die in het zonnige Spanje zat.
De zon scheen daar en ze geraakte niet uit bed. Ze had vanalles gepland om te doen maar het wou niet vlotten zoals ze zich had voorgesteld. Ze had volgens haar de lat wat te hoog gelegd en ze vroeg zich af wanneer het nu eens gemakkelijk kon gaan. Dat ze zo graag die druk van “moeten” er af wou.
Ik zie haar doodgraag, en natuurlijk ben ik blij dat ze dit deelt, maar het wrong langs alle kanten. Het is te zeggen, ik voelde de weerstand groeien. Ik dacht: “Oh My God, get real! Je bent gezond, zit in Spanje, hebt een week me-time en dan dit, wat een drama!” I was annoyed, dat is het minste wat je zou kunnen zeggen. Nu, ik weet ook,- en ’ s avond op de terugweg naar huis hebben we hier in de auto een heerlijk gesprek over gehad - als iemand u triggert dan wil dat zeggen dat iets in u aandacht verdient, dat er iets in u zit waar gij nog niet klaar mee zijt (kan dat eigenlijk?), en word je uitgenodigd om in de spiegel te kijken en er iets mee te doen, of niet.
De zon scheen daar en ze geraakte niet uit bed. Ze had vanalles gepland om te doen maar het wou niet vlotten zoals ze zich had voorgesteld. Ze had volgens haar de lat wat te hoog gelegd en ze vroeg zich af wanneer het nu eens gemakkelijk kon gaan. Dat ze zo graag die druk van “moeten” er af wou.
Ik zie haar doodgraag, en natuurlijk ben ik blij dat ze dit deelt, maar het wrong langs alle kanten. Het is te zeggen, ik voelde de weerstand groeien. Ik dacht: “Oh My God, get real! Je bent gezond, zit in Spanje, hebt een week me-time en dan dit, wat een drama!” I was annoyed, dat is het minste wat je zou kunnen zeggen. Nu, ik weet ook,- en ’ s avond op de terugweg naar huis hebben we hier in de auto een heerlijk gesprek over gehad - als iemand u triggert dan wil dat zeggen dat iets in u aandacht verdient, dat er iets in u zit waar gij nog niet klaar mee zijt (kan dat eigenlijk?), en word je uitgenodigd om in de spiegel te kijken en er iets mee te doen, of niet.
Gisteren hoorde ik: “We are here to trigger the shit out of each other”… haha, ja echt wel. Niet om die triggers persoonlijk te nemen, maar om er naar te kijken en de groeikansen er in te zien.
Om gelukkiger te worden?
Om vrij te worden?
Om voluit te kunnen leven?
Om dingen achter me te laten?
Weet ik het.
Ik wist wel dát mijn lieve vriendin me niet voor niks triggerde.
Om gelukkiger te worden?
Om vrij te worden?
Om voluit te kunnen leven?
Om dingen achter me te laten?
Weet ik het.
Ik wist wel dát mijn lieve vriendin me niet voor niks triggerde.
Enfin, dit gezegd zijnde, het zette heel wat in gang.
Vecht ik tegen iets buiten mij, of tegen iets in mij?
Ik ging in weerstand… en dat wil ik eigenlijk helemaal niet.
Want als ik in weerstand ga dan gaat m’n energie naar het vechten tegen iets en daar is mijn lijf h-e-l-e-m-a-a-l niet blij mee.
"Dus Alders", zei ik tegen mezelf, "what’s up?"
Want als ik in weerstand ga dan gaat m’n energie naar het vechten tegen iets en daar is mijn lijf h-e-l-e-m-a-a-l niet blij mee.
"Dus Alders", zei ik tegen mezelf, "what’s up?"
Als ik in weerstand ga dan vecht ik tegen een stuk in mij dat er niet mag zijn. Anders zou ik niet vechten. En weet je hoeveel energie daar naar toe gaat? Ga maar na bij jezelf.
En ik wist het: ik voelde onmacht, ik voelde me machteloos na het berichtje uit Spanje.
Want ik wíl zoveel en kan het nog niet.
En ik wist het: ik voelde onmacht, ik voelde me machteloos na het berichtje uit Spanje.
Want ik wíl zoveel en kan het nog niet.
Ik werd uitgenodigd om te kijken naar wat ik voelde. En laat nu net machteloosheid een emotie zijn die ik liever niet voel.
Ik werd uitgenodigd om het niet weg te duwen maar om het er te laten zijn.
Machteloosheid, en alles wat daar onder zit. Wat in mij duwde ik weg? Of verdoofde ik door het te negeren, door vanalles te gaan ‘doen’ zodat ik toch maar niet bij die emotie moet blijven stilstaan.
Wat van mij mocht er niet zijn?
En wat als het er nu gewoon mag zijn?
Machteloosheid, en alles wat daar onder zit. Wat in mij duwde ik weg? Of verdoofde ik door het te negeren, door vanalles te gaan ‘doen’ zodat ik toch maar niet bij die emotie moet blijven stilstaan.
Wat van mij mocht er niet zijn?
En wat als het er nu gewoon mag zijn?
Om daar ‘ja’ op te antwoorden moest m’n spiegelbeeld verzachten, letterlijk.
Mild zijn voor mezelf.
Naar binnen gaan om dat deel van mezelf te vinden dat zich machteloos voelt.
Ernaar kijken.
Het observeren en er mee in gesprek gaan.
Dat heb ik gedaan. “Je mag er zijn, het is oké. Je krijgt ruimte van me, ik ga je geen pijn doen, verstikken, of ervoor zorgen dat je verbannen wordt. I’ve got your back.” Hèhè… ik liet een diepe diepe zucht.
M’n systeem kwam tot rust.
M’n cellen vierden een feestje denk ik, want ik voelde liefde, erkenning van een stuk in mezelf dat tot mij sprak: het-mag-er-allemaal-zijn.
Mild zijn voor mezelf.
Naar binnen gaan om dat deel van mezelf te vinden dat zich machteloos voelt.
Ernaar kijken.
Het observeren en er mee in gesprek gaan.
Dat heb ik gedaan. “Je mag er zijn, het is oké. Je krijgt ruimte van me, ik ga je geen pijn doen, verstikken, of ervoor zorgen dat je verbannen wordt. I’ve got your back.” Hèhè… ik liet een diepe diepe zucht.
M’n systeem kwam tot rust.
M’n cellen vierden een feestje denk ik, want ik voelde liefde, erkenning van een stuk in mezelf dat tot mij sprak: het-mag-er-allemaal-zijn.
Gaan zitten bij een ongemakkelijk gevoel maakt dat het zich gezien en gehoord voelt en in die erkenning kan het verzachten en loslaten.
Tenminste, dat heb ik gemerkt. Dan hoeft het niet meer te roepen en te tieren, of als negatief bestempeld te worden,
en dan word ik niet meer getriggered door Spanje verhalen.
Tenminste, dat heb ik gemerkt. Dan hoeft het niet meer te roepen en te tieren, of als negatief bestempeld te worden,
en dan word ik niet meer getriggered door Spanje verhalen.
En zo kom ik dichter bij mezelf en vind ik mezelf.
Alsof er een ton van m’n schouders valt.
Alsof er een ton van m’n schouders valt.
Brené Brown is een onderzoeker en professor in sociaal werk aan de Universiteit van Houston, en is gespecialiseerd in kwetsbaarheid, moed, schaamte en empathie, en hoe deze thema’s ons leven, leiderschap en relaties beïnvloeden. In één van haar onderzoeken komt naar voren dat, als wij gevoelens die we liever niet voelen, wegduwen of verdoven, we álle emoties verdoven...
We kunnen nu eenmaal niet selectief verdoven.
Wat dit betekent?
Dit wil zeggen dat als we emoties zoals pijn, verdriet, woede, spijt, schuld, schaamte en machteloosheid “verdoven” dan kunnen we emoties zoals vreugde, blijheid, geluk, dankbaarheid, liefde en overvloed, ook niet voelen. Waaat??? Dat wist ik helemaal niet!
We kunnen nu eenmaal niet selectief verdoven.
Wat dit betekent?
Dit wil zeggen dat als we emoties zoals pijn, verdriet, woede, spijt, schuld, schaamte en machteloosheid “verdoven” dan kunnen we emoties zoals vreugde, blijheid, geluk, dankbaarheid, liefde en overvloed, ook niet voelen. Waaat??? Dat wist ik helemaal niet!
Dan leven we dus als zombies… En dat wil je toch niet?! Als we dat zombiekleed willen uitdoen omdat onze ziel naar leven verlangt, dan gaan we op zoek naar betekenis en geluk! En hier zit het addertje onder het gras dat ons in een vicieuze cirkel doet belanden: want, als al je poriën willen voelen dat je leeft dan gaat dat niet zonder je kwetsbaar op te stellen… en dus ‘moeten’ we terug naar voelen. Ha! En zo worden we iedere keer uitgenodigd om op het kruispunt van groei, te kiezen voor verdoving, of om te gaan voelen wat er gevoeld wil worden, zodat jij de afslag richt 'voluit-leven' kan nemen.
De paradox: loslaten begint met toelaten.
Deze vicieuze cirkel hoort bij het mens zijn. Dit is niet goed of slecht. Je bent hier niet meer of minder door. Maar wie hou je voor de gek? Wie wil ten volle leven? Jij of je buurman? Hopelijk alletwee maar hier gaat over mij en over jou, en we hebben enkel invloed op ons eigen leven, op ons eigen geluk.
Het kijken naar “welk deel in mij laat ik niet toe? En waarom laat ik dat niet toe? “ heeft me rust gebracht, heeft mijne basis vergroot. Ik heb het gevoel dat ik steviger op de grond sta, want ALLES mag er zijn. Zoals bij een boom, er alle takken mogen zijn en alle blaadjes ook. En die vallen af als de tijd er rijp voor is. Zo is dat ook met ons. Wij hoeven niks te los te laten. Loslaten is niet iets wat je doet, het is iets wat gebeurt wanneer je het inzicht toelaat.
Vaneiges.
Vaneiges.
En dan komt er ruimte, ruimte voor iets anders.
En dat voel ik.
En dat voel ik.
Ik kan precies dieper inademen…
Dankjewel, triggers. Echt waar.
Waarom pluis je nu al die gevoelens zo uit Petra, vraag je je misschien af. En wees gerust, ik doe dat ik niet altijd, of neem daar zeker niet altijd de tijd voor, maar nu zat ik daar in een hotelkamer, een hele dag, en wist dat als ik in de spiegel zou kijken het beeld dat terug naar me keek, zachter zou zijn.
Dus, m’n lieve Spanje vriendin, ik heb het je al gezegd een paar dagen na m’n hotelverblijf, en ik zeg het je nog eens: dankjewel voor je liefde, je zijn en je triggers.
Met liefde,
Petra
M’n vingers glijden over het toestenbord.
Ik lees, voel, en delete.
Ik lees, voel, en delete.
Ik ziet hier al dagen mee te struggelen, met deze blog,
want het gaat over een thema waarvan ik niet van plan was
want het gaat over een thema waarvan ik niet van plan was
om over te gaan schrijven: aanvaarding.
Het is een woord waar ik al altijd moeite mee heb gehad,
maar de laatste weken begint het een andere betekenissen te krijgen.
En dit zal, zoals alles in dit leven, ook wel weer veranderen.
En dit zal, zoals alles in dit leven, ook wel weer veranderen.
Vragen die komen.
“Kan iedereen genezen die ziek is? Kan dat überhaupt? Kan je niet ‘gewoon’ aanvaarden dát wat er is? Kan je datgene wat er zich aandient aanvaarden en daar rust in vinden? En als dat betekent dat je ziek blijft, kan je dan ook leren om rust te vinden in die aanvaarding? Want als iemand er alles aan doet om toch maar te genezen en het lukt niet, wat voor een schuldgvoel ontstaat er dan? Het gevoel van ‘ik heb het niet goed gedaan’ kan iemand dan helemaal naar beneden halen, toch? En wat voor een kwaliteit van leven heb je dan?”
Dit gesprek had ik 2 weken geleden met m’n zus waar we wat filosofeerden over deze gedachten en situaties en het heeft me op een pad gezet van nog meer afstemmen met mezelf over wat goed voelt voor mij in dit hele(nd) proces.
Want ja, wat betekent aanvaarding?
In eerste instantie ging ik helemaal in weerstand over ‘het aanvaarden van wat is’. Want ik dacht: “ik ga toch niet aanvaarden dat ik ziek blijf zeker? In de verste verte niet. Weerstand dus, ook de dagen erna. Tot ik erover begon te lezen, er over sprak met m’n lief en een vriendin, het mee nam in m’n meditaties en erin begon te zakken.
Moet ik eerst iets aanvaarden, alvorens er heling komt, vroeg ik mezelf af. En zo ja, wat dan? En hoe dan? Ik heb de diagnose aanvaard ja, natuurlijk, en godzijdank is er een behandeling die aanslaat, maar ik geloof de prognose niet die ik krijg, want als ik dat moet geloven genees ik nooit meer.
Moet ik dat dan gaan aanvaarden om te kunnen zijn met wat is? Nee, die straat loop ik niet in. Mijne gps zegt dat dat de verkeerde richting is.
Maar wat is dat dan, aanvaarding? Betekent het dan dat je het opgeeft en je overgeeft aan een proces waarin je niks in de pap te brokken hebt? Nee tuurlijk niet, hier spreken we over totaal iets anders. Voor mij betekent het nu, op dit moment, dat ik erken van: ‘dit is wat er nú is’. En dit maakt dat m’n weerstand zakt. Echt waar, ik voelde het zo gebeuren toen ik dát liet binnenkomen. “Dit is wat er nu is. Nu.” Een paar dagen later begon het volgende te dagen: wat als aanvaarding betekent dat je je ziekte niet langer als vijand ziet? … En oh man, zo had ik het nog niet bekeken; Niet dat ik van mezelf vond dat ik dat bewust deed, maar toch viel er een enorm gewicht van m’n schouders. Want als je dat wel zo ziet, dan denkt je lichaam dat het moet vechten, dat het moet overleven, dat het moet roepen en tieren om gezien en gehoord te worden, of dat het in stilte blijft doorgaan met vechten uit angst om zichzelf te verliezen. (Hoe dikwijls doen we dat niet seg, in die onbewuste laag waar we in leven – ook als we niet ziek zijn)
En dan lees ik: “Als je weerstand verzacht, dan pas kalmeert je zenuwstelsel.” Ja, dat voelde ik. Als je weerstand verzacht dan kan je immuunsysteem zich opnieuw gaan richten op balans in plaats van op oorlog. Dan pas open je een ruimte waarin herstel van je cellen kan plaatsvinden. Ben je mee in deze redenering? Ik heb het gevoel dat de puzzelstukjes nu op z’n plaats beginnen vallen, na maanden van mediteren, en mezelf te verdiepen in hoe belangrijk emoties zijn, hoe het zelfgenezend vermogen van ons lichaam werkt en wat de inzichten over de epigenetica betekenen in m’n dagelijks leven.
Want ja, mijn lichaam kreeg een diagnose en dit is mijn huidige ervaring. Punt. Mijn huidige ervaring. Maar ik bén die ziekte niet. Ik hoef ze ook niet te fixen, want dan ligt de focus op ziekte. Waar ik ondertussen achter ben - door veel te praten met m’n inner-cirlce - is, kan ik gaan voelen wat er nog ongezien is? En dat hoef ik allemaal niet rationeel te kunnen verklaren of uitdokteren, want daar kan mijne mind niet bij. De vraag is: durf ik te zakken in voelen zodat er ruimte komt in m’n lichaam zodat het kan kiezen voor regerenatie. Oh whaaw ja… Nu dit uit m’n pen vloeit voel ik dat het zo klopt.
Want ja, mijn lichaam kreeg een diagnose en dit is mijn huidige ervaring. Punt. Mijn huidige ervaring. Maar ik bén die ziekte niet. Ik hoef ze ook niet te fixen, want dan ligt de focus op ziekte. Waar ik ondertussen achter ben - door veel te praten met m’n inner-cirlce - is, kan ik gaan voelen wat er nog ongezien is? En dat hoef ik allemaal niet rationeel te kunnen verklaren of uitdokteren, want daar kan mijne mind niet bij. De vraag is: durf ik te zakken in voelen zodat er ruimte komt in m’n lichaam zodat het kan kiezen voor regerenatie. Oh whaaw ja… Nu dit uit m’n pen vloeit voel ik dat het zo klopt.
De puzzelstukjes beginnen zo stilaan op z’n plaats te vallen.
Zoals ik daarnet zei: “Ik ben niet ziek, ik heb nu een ziekte.” Ik observeer het, en creëer ruimte voor wat er zo graag getoond wil worden, wat dat dan ook is of mag zijn. En dat omarm ik. Dat is aanvaarden voor mij van wat nu is.
En het lichaam zoekt altijd naar genezing, kijk maar wat er gebeurt als je een schaafwondje hebt, er komt heel snel een korst op en het begint te genezen.
Wil dit zeggen dat ik altijd gefocust ben op m’n ziekte? In het begin veel, nu minder en minder. We zitten toch ook niet uren te kijken en te wachten tot er een korstje op een schaafwonde komt. Dit is net zo. Liesbeth, die vriendin van een paar blogs geleden zei me: “Kun je niet gewoon doen alsof die ziekte er niet is? Want dan kan je aandacht er ook niet naar toe gaan Petra”. Ik dacht, fok ja, daar heeft ze zeker een punt. Alleen, hoe doe je dat als je iedere dag met lichamelijke beperkingen te maken hebt?
Mijne opa zei: “als je pijn hebt aan je hart moet je denken dat je geen hart hebt”! Ja, wij moesten allemaal heel hard lachen toen hij dat zei, maar au fond had hij zo veel gelijk. Dat weet ik nu pas. Hij is al 14 jaar dood.
Wat gebeurt er als je stopt met vechten?
Wat is er bij mij aan de binnenkant aan het genezen en hoe kan ik, met mijn bewustzijn mijn lichaam in die taak ondersteunen? Dat is dus next-level-zijn vind ik. Want daar zit mijn verantwoordlijkheid – in volle aanvaarding in wat nu is. Zonder eindpunt.
By the way, Hippocrates (460 tot 370 V.C.), de beroemde Griekse arts die wordt beschouwd als de grondlegger van de westerse geneeskunde en de vader van alle artsen, benadrukte toen al de holistische benadering van gezondheid waarbij het niet alleen gaat om het behandelen van ziekten, maar om het bevorderen van algemeen welzijn door een goede levensstijl, voeding en omgeving. Hij zei toen al tegen z’n artsen in opleiding: “vergeet niet dat degene die de ziekte werkelijk geneest, het organisme is. Jij bent hier om te helpen, maar maak jezelf niet wijs dat jij iets geeft dat het organisme niet heeft.” BAM! You get the picture.
Hij zei: "De natuur geneest, maar de arts moet de natuur helpen." Dit geeft aan dat hij geloofde in de kracht van het lichaam om zichzelf te genezen, mits het juiste milieu en de juiste omstandigheden worden gecreëerd.
En dat vertelt ons nu de epigenetica .
En hij wist dat toen al.
De wetenschap (de genetica) zei altijd: genen veroorzaken ziekten. Deze stelling zal voor jou niet vreemd zijn denk ik.
En het is niet waar. Het is niet meer waar. Epigenetica is een nieuwe richting in de wetenschap die aantoont dat gevoelens, gedachten en onze levensstijl een grote invloed hebben op onze genen.
Hoe dan?
Ja hoe dan?
“Het zijn dus niet je genen die een ziekte veroorzaken maar het is de omgeving die het gen aan of uitzet dat de ziekte veroorzaakt.” En we hebben het hier niet alleen over de uiterlijke omgeving waar je lichaam in beweegt en woont (roken, luchtvervuiling, pesticiden), maar ook over de omgeving waar je cellen zich in verbinden. De omgeving in je lichaam dus.
En hier komt de clue: de omgeving in je lichaam waar je cellen zich in bevinden verandert als jouw emoties veranderen van angst, boosheid, frustratie, woede, onzekerheid, verdriet naar dankbaarheid, liefde, waardering, blijheid, vreugde, belonging… Emoties worden dan ook gezien als ‘chemische’ (lees: hormonen) feedback, en zijn het eindproduct van ervaringen die we hebben in onze externe (gebeurtenissen) of interne (gepieker, geluk) omgeving. Met andere woorden: onze emoties laten ons meteen voelen wat we zojuist hebben meegemaakt of waar we aan denken! En het is die chemische omgeving die ofwel toxisch ofwel helend is voor onze cellen. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Simpel is iets anders. Maar zeker mogelijk om op deze manier te gaan leven.
Van repareren naar scheppen.
Mijn les van de voorbije weken is: diep aanvaarden wat nu is, en dus geen rampscenario’s in scène zetten, zodat m’n lichaam stopt met vechten en kan overgaan van reperaren naar scheppen.
Divine timing… again… want een gesprek wat me eerst behoorlijk ondersteboven haalde blijkt me nu te helpen op weg naar heling. En eigenlijk, nu ik dit herlees, de eindbestemming is niet genezen. Het onderweg zijn is helend, en ik denk dat de eindbestemming “wholeness” is, en dat stopt niet met een gezond lichaam.
Dit is mijn waarheid, maar het hoeft niet de jouwe te zijn. Ik deel mijn proces omdat ik inmiddels weet dat het velen, ongeacht hun gezondheidssituatie, inspireert. En daar ben ik immens dankbaar voor.
En terwijl ik de blog wil afronden popt er deze vraag op in m’n hoofd:
“Is er iets dat jij moet gaan aanvaarden zodat je lichaam kan ontspannen en jij dus een bodem creëert om gezond te blijven of te worden?”
Met liefde,
Petra
Schrijven... Ik wist niet dat ik dat zo graag deed, tot ik in 2013 tegen de burn-out muur knalde en thuis op rust werd gezet. M’n coach gaf me opdrachten en mijn manier om daarmee aan de slag te gaan was schrijven… het was een manier om m'n hoofd leeg te maken, dacht ik toen. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik bezig was m'n hoofd met m'n hart te verbinden. Want dat gebeurde er. Ik schreef met veel goesting, dikwijls heel moeilijk en met tranen van ellende, maar ook van geluk! Want al die woorden, al die zinnen brachten me terug naar mezelf.
Het werd een trouwe bondgenoot, mijn reddingsboei.
En dat is het nu weer.
En dat is het nu weer.
Schrijven is een vorm van zelfzorg geworden. Ik reserveer er tijd voor in m’n agenda, kijk ernaar uit ook, en zet me helemaal in m’n bubbel. In stilte. Ik zak in m’n lijf en laat m’n vingers over het toetsenbord gaan.
Ja, zelfzorg… wat betekent dat eigenlijk?
In ons werk zien we keer op keer dat het een heikel thema is. Niet alleen in de vrouwen die we begeleiden, maar ook in de mails die ik krijg na mijn vorige blogs. Het lijkt een universele struggle: wéten dat je beter voor jezelf moet zorgen, maar geen idee hebben hoe. Zelfzorg is een proces. En meestal begint dat proces als de grondvesten onder je voeten beginnen te daveren. Een ziekte, een scheiding, een verlies, een ontslag, een burnout, you name it.
Mensen schieten pas in actie als de pijn te groot wordt of als ze verlangen naar iets anders.
Herkenbaar?
Maar staat zelfzorg op je bucketlist? Of heb je het al afgevinkt?
Ik neem je mee op een virtueel bezoek. Niet naar een spa. Niet naar de yogales maar naar een museum.
Naar het Museum van de Zelfzorg. Want daar liggen kostbare schatten. En jij bent één van de bezoekers
Herkenbaar?
Maar staat zelfzorg op je bucketlist? Of heb je het al afgevinkt?
Ik neem je mee op een virtueel bezoek. Niet naar een spa. Niet naar de yogales maar naar een museum.
Naar het Museum van de Zelfzorg. Want daar liggen kostbare schatten. En jij bent één van de bezoekers
Zaal 1: Jij kiest!
Bij binnenkomst krijg je een hoofdtelefoon en volg je de pijlen op de vloer. Je wordt binnengeleid in een donkere kamer.
Links een deur, rechts een deur. Op de muur staat een vraag geprojecteerd:
Links een deur, rechts een deur. Op de muur staat een vraag geprojecteerd:
"Welke deur is de juiste deur? Welke weg is de juiste weg?"
Niemand vertelt je welke deur je moet kiezen. Jij beslist.
Op het moment dat je door een deur loopt, begint er een stem in je hoofdtelefoon te praten.
Op het moment dat je door een deur loopt, begint er een stem in je hoofdtelefoon te praten.
"Welkom op de route van de zelfzorg!" zegt de stem.
Oh F*K. Je wilt terugdraaien, maar too late! I’m sorry.
Oh F*K. Je wilt terugdraaien, maar too late! I’m sorry.
De stem gaat verder:
"Deze route begint bij het besef dat je ergens in het verleden, lang geleden of nog maar recent, de verkeerde deur hebt opengedaan.
Dat je niet echt de juiste richting bent ingeslagen. Meestal onbewust. Maar nu ben je hier."
“If nothing goes right, turn left”, zegt Robin Sharma. En je denkt: ‘verdomme ja’. En hier sta je. In dit museum. Op deze route.
En je weet dat er een deel in jou klaar is om eindelijk voor jezelf te kiezen. Wat dat ook mag betekenen.
"Deze route begint bij het besef dat je ergens in het verleden, lang geleden of nog maar recent, de verkeerde deur hebt opengedaan.
Dat je niet echt de juiste richting bent ingeslagen. Meestal onbewust. Maar nu ben je hier."
“If nothing goes right, turn left”, zegt Robin Sharma. En je denkt: ‘verdomme ja’. En hier sta je. In dit museum. Op deze route.
En je weet dat er een deel in jou klaar is om eindelijk voor jezelf te kiezen. Wat dat ook mag betekenen.
Zaal 2: Wát is dat nu, zelfzorg?
We worden ermee overspoeld, met al die self-love theorieën, tips en tricks, do’s & don’ts. Op sociale media, in tijdschriften en op tv. 101 workshops. 1001 boeken. Zelfs ChatGPT zal je vertellen hoe het moet. En het gaat allemaal over hetzelfde: “Zorg goed voor jezelf.” “Neem tijd voor jezelf”, “yes you can”!
Allemaal goedbedoeld. Maar als je stilvalt en écht naar dat woord kijkt, dan blijft er één vraag over:
"Hoe dan?"
Hoe begin je aan zelfzorg als je hoofd vol zit en je lichaam moe is?
Hoe, als je jezelf vertelt dat je het niet waard bent?
Hoe, als je interne dialoog klinkt als: "Ik kan het niet . Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet geliefd. Ik ben te dik. Ik heb geen diploma. Ik ben ziek. Ik voel me leeg. Ik draai maar wat mee. Ik ben niets waard. Ik ben op."
Hoe, als je jezelf vertelt dat je het niet waard bent?
Hoe, als je interne dialoog klinkt als: "Ik kan het niet . Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet geliefd. Ik ben te dik. Ik heb geen diploma. Ik ben ziek. Ik voel me leeg. Ik draai maar wat mee. Ik ben niets waard. Ik ben op."
STOP! Stop met zeggen wat je niet meer wilt. Want hoe meer je het zegt, hoe meer je het creëert. Yep. Zelfzorg begint ook niet met een affirmatie. Niet met een dagboek. Niet met een kopje koffie. Of ja, met koffie misschien wel ;-)
Zelfzorg begint vooral met een keuze.
Wat heb je te verliezen?
Wat heb je te verliezen?
Zaal 3: De zaal van de stilte
Het wordt stiller in de ruimte, want hier begint de kern van zelfzorg: stilvallen.
Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Want stilvallen betekent voelen.
En voelen betekent dat je geconfronteerd wordt met alles wat je misschien liever wegduwt.
Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Want stilvallen betekent voelen.
En voelen betekent dat je geconfronteerd wordt met alles wat je misschien liever wegduwt.
Toch?
Maar zonder stilte geen zelfzorg.
Als dat nog te pittig voelt, beeld je dan in dat je opstijgt in een luchtballon en jezelf van bovenaf bekijkt. Zie jezelf daar staan.
Zie alles wat je voelt.
Je bent oké. Echt. Meer dan oké.
Ook al voelt het niet zo.
En mocht je denken: "Ik kan niet eens stilvallen! Mijn hoofd blijft gaan!"
Ook dat is oké.
Je hoeft niet perfect stil te vallen. Je hoeft alleen maar te beginnen.
Als dat nog te pittig voelt, beeld je dan in dat je opstijgt in een luchtballon en jezelf van bovenaf bekijkt. Zie jezelf daar staan.
Zie alles wat je voelt.
Je bent oké. Echt. Meer dan oké.
Ook al voelt het niet zo.
En mocht je denken: "Ik kan niet eens stilvallen! Mijn hoofd blijft gaan!"
Ook dat is oké.
Je hoeft niet perfect stil te vallen. Je hoeft alleen maar te beginnen.
En jezelf afvragen:
"Wat wil ik echt?"
"Wat maakt me ten diepste gelukkig?"
"Waar zeg ik ja tegen dat eigenlijk een nee moet zijn?"
"Wie of wat mag ik loslaten?"
"Wat maakt me ten diepste gelukkig?"
"Waar zeg ik ja tegen dat eigenlijk een nee moet zijn?"
"Wie of wat mag ik loslaten?"
Jij beslist!
Als jij meer voor jezelf wil zorgen wat moet je dan gaan doen wat je nu uit de weg gaat?
Oh en ik hoor je ego protesteren met 101 excuses om toch maar niet te veranderen.
Oh en ik hoor je ego protesteren met 101 excuses om toch maar niet te veranderen.
Maar wat levert deze manier van denken en doen je eigenlijk nog op?
Alles wat je voelt doorheen de dag en voor je gaat slapen, is dat liefdevol voor je?
’t Is hier toch geen spookhuis zeker?
Je loopt de zaal "Angst" binnen. Angst is een zeer trouwe bondgenoot van mensen die zich niet goed in hun vel voelen. Wat een respect hebben wij voor angst, niet normaal zeg! Angst brengt je de perfecte worst-case scenario's zo in beeld! Wat een paniekzaaier is het! Maar er is ook angst om eens iets anders te doen dan wat we gewoon zijn… angst om van job te veranderen, angst om neen te zeggen, angst om je dromen uit te voeren, angst om mensen te vertrouwen, angst om mensen teleur te stellen, angst om een belachelijk figuur te slaan, angst om stil te vallen, om oud te worden, om te springen, om de controle te verliezen, om lief te hebben… om liefde te verliezen.
Maar angst is de slechtste raadgever als we het hebben over de kwesties van het hart. Angst houd je in bedwang, angst verlamt, angst beschermt het vertrouwde, angst doet dromen afbrokkelen. Angst ontneemt je alle groeimogelijkheden. Angst doet je van jezelf vervreemden.
Alles wat je niet aan gaat, gaat je blijven beperken. Auch ja, I know, maar hey, het is een waarheid als een koe. Dus, wat ga jij vanaf nu wel in de ogen kijken?
Ja en ik hoor je weer denken: “Wat gaan ze daar van vinden?”
"Wat anderen daar van vinden en hoe ze jou ervaren hoeft niet jouw realiteit te zijn."
"Wat anderen daar van vinden en hoe ze jou ervaren hoeft niet jouw realiteit te zijn."
Misschien moet je deze laatste zin inkaderen!
Spiegeltje spiegeltje aan de wand...
Je loopt door een gang en komt aan in de spiegelzaal. Overal spiegels, van kop tot teen.
Je probeert weg te kijken.
Je probeert weg te kijken.
"Moet ik mezelf nu echt gaan aankijken?"
Ja.
Ja.
Kies er eentje. Sta stil. Kijk.
En stel jezelf de vraag:
"Ben ik blij met mijn leven?"
"Of blijf ik hangen in oude patronen?"
"Spreek ik mijn waarheid?"
"Draag ik dingen die niet eens van mij zijn?”
“Voel ik me veilig in mijn lichaam?"
"Wat in mij snakt naar heling?"
En stel jezelf de vraag:
"Ben ik blij met mijn leven?"
"Of blijf ik hangen in oude patronen?"
"Spreek ik mijn waarheid?"
"Draag ik dingen die niet eens van mij zijn?”
“Voel ik me veilig in mijn lichaam?"
"Wat in mij snakt naar heling?"
Zelfzorg heeft niets te maken met diploma’s, prestaties, hoe goed je business draait, of je een parter hebt of niet.
Zelfzorg is eerst en vooral blij zijn met jezelf. Je wortels laten groeien in een vruchtbare bodem en onkruid geen kans geven in de tuin van je gedachten.
Zelfzorg is eerst en vooral blij zijn met jezelf. Je wortels laten groeien in een vruchtbare bodem en onkruid geen kans geven in de tuin van je gedachten.
Geen hocus pocus
Oké, spiegeltijd is voorbij. Maar er is iets wat je moet weten: zelfzorg is geen toverspreuk. Geen eenmalige klik waarna alles vanzelf stroomt. Het is als werken aan een kunstwerk dat een heel leven duurt. Soms verfijn je het, soms staat het op status-quo, soms snij of kap je weer iets te veel weg, soms valt er stof op of hang je er een laken over. Belangrijk is dat je er aan blijft werken en er op tijd en stond van op afstand naar kijkt. Dan zie je beter waar je naartoe wilt.
Het museumbezoek loopt ten einde.
Bij de uitgang ligt een boek waarin bezoekers een boodschap kunnen achterlaten. Je bladert erdoor en leest: “Proficiat!… Je hebt je eerste stappen op de route van de zelfzorg gezet. Wat zou je nu willen activeren in jezelf? Iets kleins waarvan je iedere dag voelt: ik heb een stap gezet! Dat is het. Kleine stappen, maar wel blijven stappen. Kom thuis bij jezelf. Zoek die bedding. Stop met jezelf in bochten te wringen. Zoek een gids. Want je doet het zelf, maar niet alleen.”
Met liefde,
Petra
Laat dit nou net een thema zijn waar ik de laatse maanden veel mee bezig ben. Met andere woorden: “Als je blijft denken aan wat er mis is, krijg je meer van wat er mis is.” Ja hoor. En ik betrap mezelf erop - gelukkig maar - wanneer m’n gedachten weer een loopje nemen richting “wat ik niet meer of nog niet kan” en dan zeg ik tegen mezelf: “Kom op Petra, waar wil je meer van?” Ja, niet van hetgeen ik dan aan het denken ben natuurlijk. En off course mag ik voelen wat ik mis. Het is eigenlijk essentieel dat ik dat gevoel toelaat. En dan observeer ik mezelf. Dat heb ik geleerd, met vallen en opstaan. Ik laat het gevoel er zijn, en ga er niet meteen een heel verhaal aan breien. Daar word ik rustiger van. En dan weet ik: waar ik aandacht aan geef, daar krijg ik meer van. Dat helpt me om anders naar m’n leven te kijken, om anders te denken én dan ga ik me ook anders voelen. En terwijl ik hier zo al weken en dagen mee bezig ben, komt ineens, out of the blue het universum met een prachtige ‘in the face voorbeeld’.
Geef je dromen vleugels, niet je pijn.
Het is half drie ’s nachts en Luca-Leon komt naar onze kamer, in tranen, want hij heeft pijn in zijn rechterbeen. Hij komt bij ons liggen en z’n mama wrijft over z’n zere plekken. Ze laat hem even wenen en dan vraagt ze hem: “Ga eens voelen waar in je lichaam je geen pijn hebt Luca-Leon?”
“Uuuhhmm”, zegt hij … “effe voelen… in mijn voeten, en in mijn tenen”. Mama: “En waar nog?’ “In m’n armen, en m’n buik, en m’n rug”. Mama: “Oké schatje, kies nu een plek waar het het beste voelt. Naar welke van al die plekken ga je dan naartoe?”
Luca-Leon: “euuuhmm… Naar mijn linker tenen”. Mama: ”Geweldig! Beeld je nu in dat er een bol vol licht in je tenen zit.
En die bol wordt lekker warm en begint te bewegen. Zie je hem?"
En die bol wordt lekker warm en begint te bewegen. Zie je hem?"
“Ja, maar mama.. mag die ook een kleur hebben?”
“Ja schatje, natuurlijk. Welke kleur heeft die bol dan?“
“ De bol is appelblauwzeegroen.”
“Oh geweldig. Dat is ook mijn lievelingskleur. Oké, en dan gaat die bol nu gaan reizen. Waar gaat die naartoe?”
“Ja schatje, natuurlijk. Welke kleur heeft die bol dan?“
“ De bol is appelblauwzeegroen.”
“Oh geweldig. Dat is ook mijn lievelingskleur. Oké, en dan gaat die bol nu gaan reizen. Waar gaat die naartoe?”
Luca-Leon:”Hij gaat naar station Knie!”
Mama:“Naar station Knie? En waar ligt dat dan?”
Luca-leon: “ Dat is de hoofdstad van Beenland”.
Mama: “Ohhh, geweldig!”
Luca-Leon: “Ja, en nu reist hij door naar het volgende station: Station Bil Zuid. Mama: “ah, uwe bol is een trein geworden?”
Luca-Leon: Ja, met de bol erop! En dan rijdt die verder, naar Herk de Heup… (haha). En dan reist de trein verder.
De machinist van de trein heet Viktor. Mama? Mag de bol een coole move maken naar de buik?” - “Ja natuurlijk”.
Mama:“Naar station Knie? En waar ligt dat dan?”
Luca-leon: “ Dat is de hoofdstad van Beenland”.
Mama: “Ohhh, geweldig!”
Luca-Leon: “Ja, en nu reist hij door naar het volgende station: Station Bil Zuid. Mama: “ah, uwe bol is een trein geworden?”
Luca-Leon: Ja, met de bol erop! En dan rijdt die verder, naar Herk de Heup… (haha). En dan reist de trein verder.
De machinist van de trein heet Viktor. Mama? Mag de bol een coole move maken naar de buik?” - “Ja natuurlijk”.
“Oké” zegt ie, “dan gaan we nu naar de Airport Rug, want daar is een lange landingsbaan.”
Ik, Petra, moet me inhouden om niet te lachen, maar van ontroering, echt, wat een heerlijke verbeeldingskracht.
Dan zegt ie: “Nu gaat de trein terug naar onder, nu via station Bil Noord. En dan, mama, naar Piemelland. Naar station Piemel.
En daar staat Manneke Pis en kan je een souvenir kopen...” Nu lagen we alle drie hardop te lachen.
Ik, Petra, moet me inhouden om niet te lachen, maar van ontroering, echt, wat een heerlijke verbeeldingskracht.
Dan zegt ie: “Nu gaat de trein terug naar onder, nu via station Bil Noord. En dan, mama, naar Piemelland. Naar station Piemel.
En daar staat Manneke Pis en kan je een souvenir kopen...” Nu lagen we alle drie hardop te lachen.
“Oké Luca-Leon, en waar ga je nu naartoe?”
“We rijden naar mijn rechterbovenbeen. Daar is er een storm en er liggen bomen over het spoor.”
Mama: “Oei, en nu?”
Luca-Leon: ”Er is een zaag aan de voorkant van de trein vastgemaakt die die boomstammen eraf kan zagen. Ja!” En ik hoorde in zijn stem dat hij het allemaal echt zag! Hij ging verder. “En nu begint het te regenen. De storm is gaan liggen.”
Mama: “Hoe heerlijk seg.”
Luca-Leon:” Mama? Na regen komt zonneschijn! Ik ben het zwembad aan het opzetten in mijne voet.”
Mama: “Waar ligt dat?”
Luca-Leon: “In Beenland natuurlijk!”
Mama: “Waar ligt dat?”
Luca-Leon: “In Beenland natuurlijk!”
Mama: ”Ga maar naar uw zwembad in Beenland want daar is het lekker warm. Denk maar aan Italië, dat land lijkt ook op een soort laars hé.”
Luca-Leon: “Ja! En ik heb een huis op de berg en beneden een zwembad!”
Mama: “ik vond het fijn om met jou te reizen Luca-Leon!”
“Ja mama, dat vond ik ook”.
En toen ging hij terug naar zijn kamer. Weg pijn.
We deden het licht uit en gingen slapen.
We deden het licht uit en gingen slapen.
Jij kiest.
De volgende dag ging ik aan de slag met waar ik ’s nachts getuige van was geweest. Gelukkig had ik voor ik ging slapen snel het een en ’t ander op mijn gsm genoteerd zodat ik de dingen niet zou vergeten want ik wíst namelijk dat ik er over moest gaan schrijven. Luca-Leon zijn reis was exact dat waar ik mee bezig was.
Waar wil ik naar toe? Niet enkel nu, maar met mijn leven? Ga ik naar de plekken in mij die nodig zijn om gezien te worden? En welke souvenirs wil ik daar dan van hebben? Met andere woorden, welke herinneringen wil ik daarvan bij me houden? En hóe wil ik ze me herinneren? Blijf ik me op de pijn focussen en dus, blijf ik janken, of ga ik ook kleur geven aan de weg die ik aan het bewandelen ben? Want ja, hoe je het ook draait of keert, het is iedere dag opnieuw een bewuste keuze om dit te doen. Een bewuste keuze om kleur te geven aan je leven, ook al liggen er boomstammen op de weg. En het is niet omdat dat gisteren goed ging dat dat vandaag ‘vaneigens’ gaat. Maar ik heb een keuze. We hebben allemaal een keuze. En ik kies. Punt.
De dingen waar onze aandacht naar gaat, die dingen worden groter. Kijk maar naar het verhaal van Luca-Leon. Hij focuste op zijn reis, niet op zijn pijn, en zijn pijn ging weg.
Dit is een concept in de kwantumfysica. Je moet het niet eens geloven. De wetenschap vertelt het ons.
Hoezo is dat een concept in de kwantumfysica?
Ze noemen het “het waarnemerseffect” of “the observer effect”. Dit is een tak van de natuurkunde die zich bezig houdt met de allerkleinste deeltjes waar wij van gemaakt zijn (atomen en subatomaire deeltjes). Het verwijst naar het idee dat een deeltje kan worden beïnvloed door het feit dat het wordt waargenomen of gemeten.
Ze noemen het “het waarnemerseffect” of “the observer effect”. Dit is een tak van de natuurkunde die zich bezig houdt met de allerkleinste deeltjes waar wij van gemaakt zijn (atomen en subatomaire deeltjes). Het verwijst naar het idee dat een deeltje kan worden beïnvloed door het feit dat het wordt waargenomen of gemeten.
Nu frons je waarschijnlijk je wenkbrauwen… Heb ik ook gedaan toen ik hier voor het eerst van hoorde. Vertaald naar ons dagelijkse leven betekent dit: “dat waar we aandacht aan besteden, daar krijgen we meer van". Met andere woorden, focus op wat je niet wilt hebben of zijn en je krijgt er meer van. Focus op wat je wel wilt en daar krijg je dan ook meer van.
Betekent dit dat waar ik op focus, dat dàt mijn realiteit wordt? YES!
Dus als ik de hele tijd in zorgen en angst leef, krijg ik in m’n leven dan meer redenen om me zorgen te maken en angst te hebben? Als ik me focus op het goede en gelukkige, krijg ik hier dan meer van?
Ja dus. Bangelijk.
Stop met zagen, start met zien.
Ga maar eens na wat dat voor jou zou kunnen betekenen. Vorige week had ik hierover een mooi gesprek met een nichtje van me. Waar focus je op? Op de dingen die je niet meer wilt en zo beu bent als kou pap, of op hetgeen je wel wil?
Het universum zit vol mogelijkheden. Het hangt van jou af of je het wilt zien, of je er op wilt focussen. Óf jij het waarneemt. En als jij het waarneemt voor jezelf, voor jouw realiteit, dan laat je het toe. Want je kijkt ernaar, en dan kan het pas ontstaan. Jij bent de observeerder! En hoe jij naar iets kijkt bepaalt jouw realiteit.
Dit lijkt misschien heel simpel (of toch niet) maar het vraagt ons om er heel bewust mee om te gaan, met vastberadenheid ook. Waarom? Omdat we dit jammer genoeg nooit geleerd hebben op school en de mens van nature uit focust op wat niet ok is - denk maar aan de rode pen bij fouten. En natuurlijk kunnen we niet 100% van de tijd hier heel bewust mee bezig zijn, maar hey, nu weet je wat voor effect het heeft op je leven, dus nu aan jou de keuze wat er mee te doen.
Zo praat ik dus tegen mezelf.
Wij observeren op talloze manieren. We kijken. We luisteren. We fantaseren. We dromen. We klagen, oordelen en piekeren. Het zijn allemaal verschillende manieren van hoe wij observeren, van hoe wij de wereld rondom en in ons waarnemen.
Wat we verwachten te zien, komt naar voren, of we dat nu willen of niet. Dus als we ons doelbewust een uitkomst voorstellen, heeft deze geen andere keuze dan zich te laten zien. Dat zegt het “waarnemerseffect”.
Iemand die zegt: ‘ik ga dat zeker niet kunnen’, tja, die kan het ook niet. Maar het omgekeerde is net zo. Alles hangt ervan af hoe jij ernaar kijkt. Hoe jij waarneemt.
Dus als je jezelf betrapt op doemdenken, of klagen, of ergernis… that’s ok! “We’re only Human”, zong Rag ’n bone Man. Op het moment dat je jezelf ‘betrapt’ dat je het doet, dát is je overwinning, want dan kan je gaan focussen op wat je wel wil ervaren in dit leven. En dan verandert je leven. Je kent toch van die mensen die constant klagen en zagen… tja, zij merken dit waarschijnlijk niet op, en creëren zo constant een leven dat ze niet willen.
Zijn uw koffers al gepakt?
Ik vond het mindblowing toen ik hier jaren geleden voor het eerst mee in aanraking kwam. Het voelde alsof er een nieuwe wereld openging. En nu, midden in mijn herstel, ben ik zó dankbaar dat ik die kennis destijds heb opgedaan. Het heeft me niet alleen geïnspireerd, maar ook uitgenodigd om het nu echt in de praktijk te brengen. Ik gebruik bewust de woorden “midden in mijn herstel” en niet “nu ik ziek ben”, want daar ligt een hele andere energetische lading op, en mijn lichaam luistert. Dus waar ik naar kijk, en hoe ik ernaar kijk, vibreert in elke cel van mijn lijf. Dus ik ben gezond-aan-het-worden, omdat dat hetgeen is waar mijn focus naar uit gaat. Niet naar ziek-zijn.
Bewust kiezen waar ik mijn aandacht aan geef, heeft me al zoveel moois gebracht. Maar het heeft me ook laten zien waar ik géén energie meer aan wil geven. En ja, dat heeft gevolgen.
Mensen die je al jaren kennen, kijken ineens anders naar je. “Je bent veranderd,” zeggen ze dan. Sommige vriendschappen vervagen, anderen verdwijnen compleet. Meestal gaat dat in stilte, soms is het heftig.
Maar weet je? Dat is precies hoe het werkt. Hoe meer je jezelf gunt wat je écht wilt, hoe minder ruimte er overblijft voor wat niet meer past. En dat is helemaal oké.
Al die prachtige vrouwen die me schrijven omdat ze geraakt worden door m’n blog, en die delen dat ze door gelijkaardige processen gaan, ik hoop dat dit je ook een hart onder de riem steekt.
Dat jij de creator van je leven bent. Wat er ook gebeurt of wat je ook al hebt meegemaakt. Hoe jij ernaar kijkt bepaalt je nu en morgen.
Dit is manifesteren.
Net zoals Luca-Leon.
En dan zeg je ook: na regen komt zonneschijn, want dat is zo waar.
Je moet alleen de beslissing nemen om op reis gaan.
En dan zeg je ook: na regen komt zonneschijn, want dat is zo waar.
Je moet alleen de beslissing nemen om op reis gaan.
Met liefde,
Petra
Vorige week tijdens het avondeten…
We zitten met ons vier aan tafel en Tiziana begint te vertellen over wat vrouwen teruggeven na een Kundalini activatie sessie, en hoe prachtig dat toch allemaal is.
Vrouwen getuigen hoe straf ze het vinden dat afhankelijk van waar ze worden aangeraakt op hun lichaam tijdens de sessie er emoties van kwaadheid of verdriet naar boven komen.
Mattia (11 jaar) : “Hoe weet jij waar je vrouwen moet aanraken mama? Voel jij dat?”
"Ja ik voel dat". “Oooh whaauw hoe sjiek is dat? Ik voel niet eens wanneer ik genoeg heb met eten…! En jij kan voelen waar iemand anders pijn heeft?!”
Luca-Leon (8 jaar): “Dus eigenlijk mama, voelen ze door jou opnieuw emoties die pijn doen? Dus door jou hebben ze terug pijn?”
Tiziana: “Nee schat, emoties komen terug omhoog, maar die zitten er al.” - Ze geeft een voorbeeld van toen de hond gestorven is. “Toen heb jij heel veel verdriet gehad. En als je hier aan terugdenkt, dan kan je dat verdriet opnieuw voelen, toch? En dat is omdat dat verdriet in jou zit.” ... “Ah ja, da’s waar”.
Mattia: “Mama zorgt ervoor dat die emoties geen pijn meer doen Luca-Leon... Ik denk dat jij jouw werk heel graag doet he mama?”
De dag dat ik mijn innerlijke snotterkoningin omarmde.
(Da’s eens iets anders als innerlijk kind… )
(Da’s eens iets anders als innerlijk kind… )
Emoties… ze zijn wat op de voorgrond gekomen de laatste maanden… niet omdat ik dat zo persé wilde, maar omdat het een noodzaak werd. Er moest precies vanalles opgeruimd worden. Echt naar binnen gaan en kijken wat me pijn doet, wat me wanhopig of angstig maakt , wat ik opkrop, waar ik misschien spijt van heb, wat ik niet uitspreek tegen bepaalde mensen, omdat er schaamte op zit, of schuldgevoel, omdat ik ze liever niet voelde of omdat ik simpelweg niet wist hoe ermee om te gaan.
Een vriendin van me die 20 jaar geleden ook door een heftige herstelperiode is gegaan zei me dat de periode waarin Medrol wordt afgebouwd voor haar een hele labiele periode was. Emotioneel en fysiek. En oh God, wat had ze gelijk. Die afbouw duurt maanden, en ja, ik heb het geweten, en nog. Als ik dat vroeger toch wel enigszins ergens ‘kon’, ging dat nu niet meer: tranen tegen houden. Ik heb zakdoeken vol gesnotterd, bij m’n lief, bij m’n zus, en alleen. Toen Ingrid, een zielsvriendin, me aan de telefoon vroeg of we het financieel wel allemaal konden beredderen, liepen de tranen over m’n wangen. “Als het niet gaat dan helpen we jullie hé schatteke!”, zei ze. Ik vond dat zo lief, dat ze daar aan dacht én het uitsprak. En ik kon niks meer zeggen. “Moet ik me ongerust maken Petra”, vroeg ze. “Neen, echt niet, ik moet er gewoon van janken”…
Wanneer tranen helen.
Wat me rust heeft gebracht is dat ik opeens ‘wist’ dat het niet nodig is om emoties persé weg te moffelen, of er uberhaupt iets mee te doen. Ik moet eigenlijk helemaal niks doen. Die emoties mogen er zijn. Ze doorvoelen. Lastig soms, I know, maar ze willen ook maar gewoon gezien worden, aangeraakt worden, zoals in het prachtige gesprek met Mattia en Luca-Leon, mijn ‘gekregen zonen’. Ik merkte ook dat ik naar m’n emoties kon gaan kijken vanop een zekere afstand, en alhoewel dingen pijn deden liet ik ze er zijn. Geen gevecht. Geen negeren. Aankijken en doorvoelen, zonder verhaal. Mild zijn naar mezelf, dat vooral. Zonder oordeel. En dat is helen. En hadden die emoties enkel te maken met m’n ziekteproces, bijlange nie… alles is de revue gepasseerd, omdat je in een herstelproces, want zo noem ik het liever, ook van andere dingen geneest.
Het geschenk van ‘the present’ moment.
Dat is dé oefening de laatste weken… zakken in het “nu”, en aanwezig blijven enkel in het nu. Omdat daar alles mogelijk is. Dat geloof ik ook. Omdat je daar niet vasthangt aan het verleden, en er geen zorgen zijn voor de toekomst. Dit is een uitdaging, voor ons, het menselijke ras, omdat we allemaal ergens leven met een hoop stresshormonen in ons lijf, op onze hoede zijn voor gevaar en verlies, van welke aard dan ook. Dat zit gewoon in ons, als gewapend beton.
En ik moet zeggen, het is dikwijls een struggle, dat mediteren, met een lijf dat niet gemakkelijk zit en met gedachten die bokkensprongen maken.
En dan is er een uur voorbij en dan kan ik denken: “Wat heb ik nu in feite gedaan?” Nu neem ik een uur voor mezelf en dan ben ik all over the place met m’n gedachten. Blijkt, dat als je gedachten telkens weer afdwalen, en je jezelf keer op keer weer terugroept naar het nu, je eigenlijk heel goed bezig bent. Dit is “the overcoming proces”.
Dit is het proces van je oude naar je nieuwe ik.
En dan is er een uur voorbij en dan kan ik denken: “Wat heb ik nu in feite gedaan?” Nu neem ik een uur voor mezelf en dan ben ik all over the place met m’n gedachten. Blijkt, dat als je gedachten telkens weer afdwalen, en je jezelf keer op keer weer terugroept naar het nu, je eigenlijk heel goed bezig bent. Dit is “the overcoming proces”.
Dit is het proces van je oude naar je nieuwe ik.
De struggle is: blijven zitten tot het lichaam zich eindelijk overgeeft en de strijd opgeeft, omdat ik beslis van te blijven zitten en door de chaos heen in een oase van rust terecht kom.
Dan kom je in je “sweet spot”.
Zoals vanmorgen.
Zoveel liefde gevoeld.
Veel afgedwaald naar mensen, naar ons werk, naar dingen uit het verleden én toekomst.
En waar ik dan ‘ineens’ omarmd werd door het nu.
Immens prachtig.
Ik moest niks doen.
Enkel zijn.
Ik observeerde de blackness.
Werd er een deel van.
Ik mocht enkel ontvangen.
En loslaten wat me niet meer dient.
Het heeft me getoond dat ik mag zeggen wat er op mijne lever ligt.
Wat me bezwaart.
Het gaf me een bijzonder gevoel van zelfvertrouwen.
Van thuiskomen.
Van grenzen trekken.
Tranen vloeiden.
Tranen van verdriet en van heling.
Tranen van accepteren wat is.
Tranen van dankbaarheid omdat ik ‘zag’ dat m’n innerlijke vrede niet kon wankelen.
Dit verzint je mind niet. Dit is puur ‘zijn’.
Ontvangen van een groter geheel.
Ondertussen gaan de activiteiten bij Puur Vrouw verder. Tiziana trekt de kar. Heel pittig voor een bedrijf dat net z’n opstart had gekend, en ik abrupt uitviel.
En ook hier hebben wij ervoor gekozen om te vertrouwen op het proces.
En ook hier hebben wij ervoor gekozen om te vertrouwen op het proces.
We vertrouwen erop dat deze periode in ons leven er niet voor niks is. Ondanks het feit dat ons bootje hoge golven moest trotseren zijn we rustig kunnen blijven tijdens de storm en dat heeft ons geholpen om oplossingen te kunnen zien. We zijn de dingen blijven benoemen, onze hoop, onze angst, ons vertrouwen in elkaar, in iets groter dat ons omringt, en in onze droom die we in de wereld aan het zetten zijn. We voelen heel goed dat we gedragen worden. Dat we het zelf moeten doen, maar niet alleen. En onze emoties uitspreken, naar elkaar, - wat ze ook zijn - en naar onze omgeving, hoe pittig dat soms ook kan zijn, zorgt ervoor dat de rust binnenin groter wordt.
Op 31 december 2024 hebben we teruggekeken naar 2024 en hebben we ons ritueel gedaan dat we doen op oudejaarsavond. We schrijven op waar we dankbaar voor zijn geweest in 2024, wat we achterlaten in 2024, wat we niet meenemen naar het nieuwe jaar, en waar we van dromen voor 2025. Waar we dankbaar voor zijn en wat we achterlaten in 2024 delen we met elkaar, onze dromen houden we voor onszelf. Heerlijke oefening, en we deden ze met de kinderen.
Toen iedereen had opgeschreven waar ie dankbaar voor was en wat we achterlieten in 2024 zijn we dat buiten gaan verbranden, een uurtje voor middernacht. Luca-Leon wou het vuur uitdoven met suiker… iemand had ons gezegd dat het met suiker harder zou branden :-) maar Mattia zei: “Nee Luca-Leon, dit moet écht opbranden!” Hij snapte het volledig… het oude werd losgelaten, meegenomen met de wind. En zo moet het zijn.
Ik ben niet meer dezelfde als een paar maanden geleden.
En weet je wat? Dat is ook precies hoe het moet zijn.
En weet je wat? Dat is ook precies hoe het moet zijn.
En voor jou lieve lezer, hier een gedachte om mee te nemen, of niet: welke emoties laat jij nog op de achtergrond spelen?
Wat zou er gebeuren als je ze uitnodigt om aan tafel te zitten?
Misschien zijn jouw tranen ook je zwakte niet, maar je sleutel tot heling.
Wat als je vandaag begint?
Wat zou er gebeuren als je ze uitnodigt om aan tafel te zitten?
Misschien zijn jouw tranen ook je zwakte niet, maar je sleutel tot heling.
Wat als je vandaag begint?
Met liefde,
Petra
