Alles waar je aandacht aan geeft groeit!

Alles waar je aandacht aan geeft groeit!
Laat dit nou net een thema zijn waar ik de laatse maanden veel mee bezig ben.  Met andere woorden: “Als je blijft denken aan wat er mis is, krijg je meer van wat er mis is.” Ja hoor.  En ik betrap mezelf erop - gelukkig maar - wanneer m’n gedachten weer een loopje nemen richting “wat ik niet meer of nog niet kan” en dan zeg ik tegen mezelf: “Kom op Petra, waar wil je meer van?” Ja, niet van hetgeen ik dan aan het denken ben natuurlijk. En off course mag ik voelen wat ik mis. Het is eigenlijk essentieel dat ik dat gevoel toelaat. En dan observeer ik mezelf. Dat heb ik geleerd, met vallen en opstaan. Ik laat het gevoel er zijn, en ga er niet meteen een heel verhaal aan breien. Daar word ik rustiger van. En dan weet ik: waar ik aandacht aan geef, daar krijg ik meer van. Dat helpt me om anders naar m’n leven te kijken, om anders te denken én dan ga ik me ook anders voelen. En terwijl ik hier zo al weken en dagen mee bezig ben, komt ineens, out of the blue het universum met een prachtige ‘in the face voorbeeld’.

Geef je dromen vleugels, niet je pijn.

Het is half drie ’s nachts en Luca-Leon komt naar onze kamer, in tranen, want hij heeft pijn in zijn rechterbeen.  Hij komt bij ons liggen en z’n mama wrijft over z’n zere plekken. Ze laat hem even wenen en dan vraagt ze hem:  “Ga eens voelen waar in je lichaam je geen pijn hebt Luca-Leon?” 
“Uuuhhmm”, zegt hij … “effe voelen… in mijn voeten, en in mijn tenen”.  Mama: “En waar nog?’ “In m’n armen, en m’n buik, en m’n rug”. Mama: “Oké schatje, kies nu een plek waar het het beste voelt. Naar welke van al die plekken ga je dan naartoe?”  

Luca-Leon: “euuuhmm…  Naar mijn linker tenen”. Mama: ”Geweldig! Beeld je nu in dat er een bol vol licht in je tenen zit. 
En die bol wordt lekker warm en begint te bewegen. Zie je hem?"
“Ja, maar mama.. mag die ook een kleur hebben?”
“Ja schatje, natuurlijk. Welke kleur heeft die bol dan?“
“ De bol is appelblauwzeegroen.”
“Oh geweldig. Dat is ook mijn lievelingskleur. Oké, en dan gaat die bol nu gaan reizen. Waar gaat die naartoe?”
Luca-Leon:”Hij gaat naar station Knie!” 
Mama:“Naar station Knie? En waar ligt dat dan?”
Luca-leon: “ Dat is de hoofdstad van Beenland”.  
Mama: “Ohhh, geweldig!”
Luca-Leon: “Ja, en nu  reist hij door naar  het volgende station: Station Bil Zuid. Mama: “ah, uwe bol is een trein geworden?” 
Luca-Leon: Ja, met de bol erop! En dan rijdt die verder, naar Herk de Heup… (haha). En dan reist de trein verder. 

De machinist van de trein heet Viktor. Mama? Mag de bol een coole move maken naar de buik?”  - “Ja natuurlijk”.

“Oké” zegt ie, “dan gaan we nu naar de Airport Rug, want daar is een lange landingsbaan.”  
Ik, Petra, moet me inhouden om niet te lachen, maar van ontroering, echt, wat een heerlijke verbeeldingskracht.  
Dan zegt ie: “Nu gaat de trein terug naar onder, nu via station Bil Noord. En dan, mama, naar Piemelland. Naar station Piemel. 
En daar staat Manneke Pis en kan je een souvenir kopen...”  Nu lagen we alle drie hardop te lachen.
“Oké Luca-Leon, en waar ga je nu naartoe?”
“We rijden naar mijn rechterbovenbeen. Daar is er een storm en er liggen bomen over het spoor.” 
Mama: “Oei, en nu?”
Luca-Leon: ”Er is een zaag aan de voorkant van de trein vastgemaakt die die boomstammen eraf kan zagen. Ja!” En ik hoorde in zijn stem dat hij het allemaal echt zag! Hij ging verder. “En nu begint het te regenen. De storm is gaan liggen.” 
Mama: “Hoe heerlijk seg.”
Luca-Leon:” Mama? Na regen komt zonneschijn! Ik ben het zwembad aan het opzetten in mijne voet.”
Mama: “Waar ligt dat?”
Luca-Leon: “In Beenland natuurlijk!” 
Mama: ”Ga maar naar uw zwembad in Beenland want daar is het lekker warm. Denk maar aan Italië, dat land lijkt ook op een soort laars hé.”
Luca-Leon: “Ja! En ik heb een huis op de berg en beneden een zwembad!”

Mama: “ik vond het fijn om met jou te reizen Luca-Leon!”
“Ja mama, dat vond ik ook”.
En toen ging hij terug naar zijn kamer.  Weg pijn.
We deden het licht uit en gingen slapen. 

Jij kiest.

De volgende dag ging ik aan de slag met  waar ik ’s nachts getuige van was geweest. Gelukkig had ik voor ik ging slapen snel het een en ’t ander op mijn gsm genoteerd zodat ik de dingen niet zou vergeten want ik wíst namelijk dat ik er over moest gaan schrijven. Luca-Leon zijn reis was exact dat waar ik mee bezig was. 
Waar wil ik naar toe? Niet enkel nu, maar met mijn leven? Ga ik naar de plekken in mij die nodig zijn om gezien te worden? En welke souvenirs wil ik daar dan van hebben? Met andere woorden, welke herinneringen wil ik daarvan bij me houden? En hóe wil ik ze me herinneren? Blijf ik me op de pijn focussen en dus, blijf ik janken, of ga ik ook kleur geven aan de weg die ik aan het bewandelen ben?  Want ja, hoe je het ook draait of keert,  het is iedere dag opnieuw een bewuste keuze om dit te doen. Een bewuste keuze om kleur te geven aan je leven, ook al liggen er boomstammen op de weg. En het is niet omdat dat gisteren goed ging dat dat vandaag ‘vaneigens’ gaat. Maar ik heb een keuze. We hebben allemaal een keuze. En ik kies. Punt.
De dingen waar onze aandacht naar gaat, die dingen worden groter. Kijk maar naar het verhaal van Luca-Leon. Hij focuste op zijn reis, niet op zijn pijn, en zijn pijn ging weg. 

Dit is een concept in de kwantumfysica. Je moet het niet eens geloven. De wetenschap vertelt het ons. 
Hoezo is dat een concept in de kwantumfysica? 
Ze noemen het “het waarnemerseffect” of “the observer effect”.  Dit is een tak van de natuurkunde die zich bezig houdt met de allerkleinste deeltjes waar wij van gemaakt zijn (atomen en subatomaire deeltjes). Het verwijst naar het idee dat een deeltje kan worden beïnvloed door het feit dat het wordt waargenomen of gemeten. 

Nu frons je waarschijnlijk je wenkbrauwen… Heb ik ook gedaan toen ik hier voor het eerst van hoorde. Vertaald naar ons dagelijkse leven betekent dit: “dat waar we aandacht aan besteden, daar krijgen we meer van".  Met andere woorden, focus op wat je niet wilt hebben of zijn en je krijgt er meer van. Focus op wat je wel wilt en daar krijg je dan ook meer van.
Betekent dit dat waar ik op focus, dat dàt mijn realiteit wordt? YES! 

Dus als ik de hele tijd in zorgen en angst leef, krijg ik in m’n leven dan meer redenen om me zorgen te maken en angst te hebben? Als ik me focus op het goede en gelukkige, krijg ik hier dan meer van? 
Ja dus. Bangelijk. 

Stop met zagen, start met zien.

Ga maar eens na wat dat voor jou zou kunnen betekenen. Vorige week had ik hierover een mooi gesprek met een nichtje van me. Waar focus je op? Op de dingen die je niet meer wilt  en zo beu bent als kou pap, of op hetgeen je wel wil?  
Het universum zit vol mogelijkheden. Het hangt van jou af of je het wilt zien, of je er op wilt focussen. Óf jij het waarneemt.  En als jij het waarneemt voor jezelf, voor jouw realiteit, dan laat je het toe. Want je kijkt ernaar, en dan kan het pas ontstaan. Jij bent de observeerder! En hoe jij naar iets kijkt bepaalt jouw realiteit. 
Dit lijkt misschien heel simpel (of toch niet) maar het vraagt ons om er heel bewust mee om te gaan, met vastberadenheid ook.  Waarom? Omdat we dit jammer genoeg nooit geleerd hebben op school en de mens van nature uit focust op wat niet ok is - denk maar aan de rode pen bij fouten.  En natuurlijk kunnen we niet 100% van de tijd hier heel bewust mee bezig zijn, maar hey, nu weet je wat voor effect het heeft op je leven, dus nu aan jou de keuze wat er mee te doen. 

Zo praat ik dus tegen mezelf. 

Wij observeren op talloze manieren. We kijken. We luisteren. We fantaseren.  We dromen. We klagen, oordelen en piekeren. Het zijn allemaal verschillende manieren van hoe wij observeren, van hoe wij de wereld rondom en in ons waarnemen. 
Wat we verwachten te zien, komt naar voren, of we dat nu willen of niet. Dus als we ons doelbewust een uitkomst voorstellen, heeft deze geen andere keuze dan zich te laten zien. Dat zegt het “waarnemerseffect”.
Iemand die zegt: ‘ik ga dat zeker niet kunnen’, tja, die kan het ook niet. Maar het omgekeerde is net zo. Alles hangt ervan af hoe jij ernaar kijkt. Hoe jij waarneemt.  

Dus als je jezelf betrapt op doemdenken, of klagen, of ergernis… that’s ok! “We’re only Human”, zong Rag ’n bone Man. Op het moment dat je jezelf ‘betrapt’ dat je het doet, dát is je overwinning, want dan kan je gaan focussen op wat je wel wil ervaren in dit leven. En dan verandert je leven. Je kent toch van die mensen die constant klagen en zagen… tja, zij merken dit waarschijnlijk  niet op, en creëren zo constant een leven dat ze niet willen.

Zijn uw koffers al gepakt?

Ik vond het mindblowing toen ik hier jaren geleden voor het eerst mee in aanraking kwam. Het voelde alsof er een nieuwe wereld openging. En nu, midden in mijn herstel, ben ik zó dankbaar dat ik die kennis destijds heb opgedaan. Het heeft me niet alleen geïnspireerd, maar ook uitgenodigd om het nu echt in de praktijk te brengen. Ik gebruik bewust  de woorden “midden in mijn herstel” en niet “nu ik ziek ben”, want daar ligt een hele andere energetische lading op, en mijn lichaam luistert. Dus waar ik naar kijk, en hoe ik ernaar kijk, vibreert in elke cel van mijn lijf. Dus ik ben gezond-aan-het-worden, omdat dat hetgeen is waar mijn focus naar uit gaat. Niet naar ziek-zijn.
Bewust kiezen waar ik mijn aandacht aan geef, heeft me al zoveel moois gebracht. Maar het heeft me ook laten zien waar ik géén energie meer aan wil geven. En ja, dat heeft gevolgen.
Mensen die je al jaren kennen, kijken ineens anders naar je. “Je bent veranderd,” zeggen ze dan. Sommige vriendschappen vervagen, anderen verdwijnen compleet. Meestal gaat dat in stilte, soms is het heftig.
Maar weet je? Dat is precies hoe het werkt. Hoe meer je jezelf gunt wat je écht wilt, hoe minder ruimte er overblijft voor wat niet meer past.  En dat is helemaal oké.

Al die prachtige vrouwen die me schrijven omdat ze geraakt worden door m’n blog, en die delen dat ze door gelijkaardige processen gaan, ik hoop dat dit je ook een hart onder de riem steekt.
Dat jij de creator van je leven bent. Wat er ook gebeurt of wat je ook al hebt meegemaakt. Hoe jij ernaar kijkt bepaalt je nu en morgen. 

Dit is manifesteren.
Net zoals Luca-Leon. 
En dan zeg je ook: na regen komt zonneschijn, want dat is zo waar. 
Je moet alleen de beslissing nemen om op reis gaan. 

Met liefde,
Petra

Als emoties fitness waren, had ik nu een sixpack.

Als emoties fitness waren, had ik nu een sixpack.
Vorige week tijdens het avondeten… 

We zitten met ons vier aan  tafel en Tiziana begint te vertellen over wat vrouwen teruggeven na een Kundalini activatie sessie, en hoe prachtig dat toch allemaal is.
Vrouwen getuigen hoe straf ze het vinden dat afhankelijk van waar ze worden aangeraakt op hun lichaam tijdens de sessie er emoties van kwaadheid of verdriet  naar boven komen. 
Mattia (11 jaar) : “Hoe weet jij waar je vrouwen moet aanraken mama? Voel jij dat?”
"Ja ik voel dat". “Oooh whaauw hoe sjiek is dat? Ik voel niet eens wanneer ik genoeg heb met eten…! En jij kan voelen waar iemand anders pijn heeft?!”
Luca-Leon (8 jaar): “Dus eigenlijk mama, voelen ze door jou opnieuw emoties die pijn doen? Dus door jou hebben ze terug pijn?”
Tiziana: “Nee schat, emoties komen terug omhoog, maar die zitten er al.” -  Ze geeft een voorbeeld van toen de hond gestorven is. “Toen heb jij heel veel verdriet gehad. En als je hier aan terugdenkt, dan kan je dat verdriet opnieuw voelen, toch? En dat is  omdat dat verdriet in jou zit.” ... “Ah ja, da’s waar”.
Mattia: “Mama zorgt ervoor dat die emoties geen pijn meer doen Luca-Leon... Ik denk dat jij jouw werk heel graag doet he mama?”
 
De dag dat ik mijn innerlijke snotterkoningin omarmde.
(Da’s eens iets anders als innerlijk kind… )

Emoties… ze zijn wat op de voorgrond gekomen de laatste maanden… niet omdat ik dat zo persé wilde, maar omdat het een noodzaak werd. Er moest precies vanalles opgeruimd worden. Echt naar binnen gaan en kijken wat me pijn doet, wat me wanhopig of angstig maakt , wat ik opkrop, waar ik misschien spijt van heb, wat ik niet uitspreek tegen bepaalde mensen, omdat er schaamte op zit, of schuldgevoel, omdat ik ze liever niet voelde  of omdat ik simpelweg  niet wist hoe ermee om te gaan.
Een vriendin van me die 20 jaar geleden ook door een heftige herstelperiode is gegaan zei me dat de periode waarin Medrol wordt afgebouwd voor haar een hele labiele periode was. Emotioneel en fysiek.  En oh God, wat had ze gelijk. Die afbouw duurt maanden, en ja, ik heb het geweten, en nog. Als ik dat vroeger toch wel enigszins ergens ‘kon’, ging dat nu niet meer: tranen tegen houden. Ik heb zakdoeken vol gesnotterd, bij m’n lief, bij m’n zus, en alleen. Toen Ingrid, een zielsvriendin, me aan de telefoon vroeg of we het financieel wel allemaal konden beredderen, liepen de tranen over m’n wangen.  “Als het niet gaat dan helpen we jullie hé schatteke!”, zei ze.  Ik vond dat zo lief, dat ze daar aan dacht én het uitsprak. En ik kon niks meer zeggen. “Moet ik me ongerust maken Petra”, vroeg ze. “Neen, echt niet, ik moet er gewoon van janken”…

Wanneer tranen helen.

Wat me rust heeft gebracht is dat ik opeens ‘wist’ dat het niet nodig is om emoties persé weg te moffelen, of er uberhaupt iets mee te doen. Ik moet eigenlijk helemaal niks doen. Die emoties mogen er zijn. Ze doorvoelen. Lastig soms, I know, maar ze willen ook maar gewoon gezien worden, aangeraakt worden, zoals in het prachtige gesprek met Mattia en Luca-Leon, mijn ‘gekregen zonen’.  Ik merkte ook dat ik naar m’n emoties kon gaan kijken vanop een zekere afstand, en alhoewel dingen pijn deden liet ik ze er zijn. Geen gevecht. Geen negeren. Aankijken en doorvoelen, zonder verhaal. Mild zijn naar mezelf, dat vooral. Zonder oordeel. En dat is helen. En hadden die emoties enkel te maken met m’n ziekteproces, bijlange nie… alles is de revue gepasseerd, omdat je in een herstelproces, want zo noem ik het liever, ook van andere dingen geneest.

Het geschenk van ‘the present’ moment. 

Dat is dé oefening de laatste weken… zakken in het “nu”, en aanwezig blijven enkel in het nu. Omdat daar alles mogelijk is. Dat geloof ik ook. Omdat je daar niet vasthangt aan het verleden, en er geen zorgen zijn voor de toekomst. Dit is een uitdaging, voor ons, het menselijke ras, omdat we allemaal ergens leven met een hoop stresshormonen in ons lijf, op onze hoede zijn voor gevaar en verlies, van welke aard dan ook.   Dat zit gewoon in ons, als gewapend beton.
En ik moet zeggen, het is dikwijls een struggle, dat mediteren, met een lijf dat niet gemakkelijk zit en met gedachten die bokkensprongen maken.  
En dan is er een uur voorbij en dan kan ik denken: “Wat heb ik nu in feite gedaan?” Nu neem ik een uur voor mezelf en dan ben ik all over the place met m’n gedachten. Blijkt, dat als je gedachten telkens weer afdwalen, en je jezelf keer op keer weer terugroept naar het nu, je eigenlijk heel goed bezig bent. Dit is “the overcoming proces”. 
Dit is het proces van je oude naar je nieuwe ik.
De struggle is: blijven zitten tot het lichaam zich eindelijk overgeeft en de strijd opgeeft, omdat ik beslis van te blijven zitten en door de chaos heen in een oase van rust terecht kom.

Dan kom je in je “sweet spot”.

Zoals vanmorgen.
Zoveel liefde gevoeld. 
Veel afgedwaald naar mensen, naar ons werk, naar dingen uit het verleden én toekomst.
En waar ik dan ‘ineens’ omarmd werd door het nu.
Immens prachtig.
Ik moest niks doen.
Enkel zijn.
Ik observeerde de blackness.
Werd er een deel van.
Ik mocht enkel ontvangen.
En loslaten wat me niet meer dient.
Het heeft me getoond dat ik mag zeggen wat er op mijne lever ligt.
Wat me bezwaart.
 Het gaf me een bijzonder gevoel van zelfvertrouwen.
Van thuiskomen.
Van grenzen trekken.
Tranen vloeiden.
Tranen van verdriet en van heling.
Tranen van accepteren wat is.
Tranen van dankbaarheid omdat ik ‘zag’  dat m’n innerlijke vrede niet kon wankelen.

Dit verzint je mind niet. Dit is puur ‘zijn’. 
Ontvangen van een groter geheel.
 
Ondertussen gaan de activiteiten bij Puur Vrouw verder. Tiziana trekt de kar.  Heel pittig voor een bedrijf dat net z’n opstart had gekend, en ik abrupt uitviel.  
En ook hier hebben wij ervoor gekozen om te vertrouwen op het proces.
We vertrouwen erop dat deze periode in ons leven er niet voor niks is. Ondanks het feit dat ons bootje hoge golven moest trotseren zijn we rustig  kunnen blijven tijdens de storm en dat heeft ons  geholpen om oplossingen te  kunnen zien. We zijn de dingen blijven benoemen, onze hoop, onze angst, ons vertrouwen in elkaar, in iets groter dat ons omringt, en in onze droom die we in de wereld aan het zetten zijn. We voelen heel goed dat we gedragen worden. Dat we het zelf moeten doen, maar niet alleen. En onze emoties uitspreken, naar elkaar, - wat ze ook zijn - en naar onze omgeving, hoe pittig dat soms ook kan zijn, zorgt ervoor dat de rust binnenin groter wordt.
 
Op 31 december 2024 hebben we teruggekeken naar 2024 en hebben we ons ritueel gedaan dat we doen op oudejaarsavond. We schrijven op waar we dankbaar voor zijn geweest in 2024, wat we achterlaten in 2024, wat we niet meenemen naar het nieuwe jaar, en waar we van dromen voor 2025. Waar we dankbaar voor zijn en wat we achterlaten in 2024 delen we met elkaar, onze dromen houden we voor onszelf. Heerlijke oefening, en we deden ze met de  kinderen.
Toen iedereen had opgeschreven waar ie dankbaar voor was en wat we achterlieten in 2024 zijn we dat buiten gaan verbranden, een uurtje voor middernacht. Luca-Leon wou het vuur uitdoven met suiker… iemand had ons gezegd dat het met suiker harder zou branden :-) maar Mattia zei: “Nee Luca-Leon, dit moet écht opbranden!” Hij snapte het volledig… het oude werd losgelaten, meegenomen met de wind. En zo moet het zijn.

Ik  ben niet meer dezelfde als een paar maanden geleden. 
En weet je wat? Dat is ook precies hoe het moet zijn.

En voor jou lieve lezer, hier een gedachte om mee te nemen, of niet: welke emoties laat jij nog op de achtergrond spelen? 
Wat zou er gebeuren als je ze uitnodigt om aan tafel te zitten? 
Misschien zijn jouw tranen ook je zwakte niet, maar je sleutel tot heling. 
Wat als je vandaag begint?

Met liefde,
Petra

Wat als je lichaam niet tegen je vecht, maar je probeert te redden?

Wat als je lichaam niet tegen je vecht, maar je probeert te redden?
Ongeveer anderhalve maand nadat ik met de behandeling  van Medrol  gestart was keek ik op een morgen in de spiegel en vond dat m’n gezicht met de dag ronder werd. M’n ogen werden ‘spleet-achtiger’, als ik lachte voelde ik m’n wangen tegen de zijkant van m’n ogen drukken, m’n bril rustte op m’n wangen en minder op m’n neus, en ik kreeg donkere haargroei opzij van m’n wangen. Ja… dat dus. Schoon zunne. En dat is allemaal goed en wel, het is ‘maar’ een bijwerking, maar toen m’n gsm zei: “Face ID herkent dit gezicht niet”, moest ik in eerste instantie zo lachen maar eigenlijk wilde ik zo janken.
Tiziana zei: het is gewoon “botox gone wrong honey”. Haha, en dan lachten we allebei, wetende van, dit is maar tijdelijk Petra, alles komt goed. Maar soms moet ik het gewoon even zeggen, dat het k.u.t is.

Hoe ga je naar binnen?
De reacties die ik ontvang sinds de blogs online staan zijn prachtig, bemoedigend en zo eerlijk. Er reageren ook mensen die net als ik de nodige uitdagingen krijgen op vlak van gezondheid en ze vragen me praktisch allemaal  hetzelfde: “Hoe doe je dat Petra, naar binnen gaan? Hoe neem je helemaal tijd voor jezelf en hoe keer je je zo naar binnen?”

Je lichaam spreekt

Waar ik ondertussen achter ben, meer dan ooit, is dat je lichaam altijd met je in gesprek is. Denk maar aan die druk op je borst, spanning in je nek, terugkomende hoofdpijn of die vermoeidheid die als een deken over je heen ligt. En dan noem ik maar een paar van het hele arsenaal aan klachten die wij als mens-zijn hebben, ook als we geen diagnose gekregen hebben… of nóg geen diagnose gekregen hebben.  Het zijn geen toevallige signalen. Het zijn fluisteringen van binnenuit. Maar hoe vaak geef je jezelf de ruimte om te luisteren?  Ik kreeg een mailtje van iemand die zei: ”Ik moet het anders aanpakken Petra. Hoe doe jij dat?”
Luister naar het gefluister van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen…
 
Ons lichaam is een levend archief van verhalen, herinneringen, emoties en wijsheid. En door al die klachten hebben we misschien het gevoel dat ons lichaam niet mee wilt, dat het niet doet wat wij willen. Maar het  vecht niet tegen ons – het wijst ons in feite de weg. Ieder signaal is een kans om dieper te zakken, om meer verbinding te voelen met jezelf. Ja! Met jezelf!

Van stilstand naar flow

Want wat vastzit, wil gezien worden. Wat beweegt, wil gevoeld worden. En wat gehoord wordt, vindt zijn weg naar vrijheid. Alleen door te luisteren, maak je de weg vrij voor heling en stroming. En dat is wat ik voel als ik mediteer en uit de meditatie kom.
Naar binnen gaan doe ik door bewust alleen te zijn en hier ook de tijd voor in te plannen gedurende de dag. Anders is de kans groot dat het niet gebeurt. “If you fail to plan you plan to fail”. Dat is net zo met mediteren.
Ik mediteer altijd ‘s morgens. En het liefste als iedereen nog slaapt. Heel dikwijls word ik spontaan wakker tussen 4 en 6 en dat is een heerlijk moment om naar binnen te keren en contact te maken met het oneindige veld. Soms val ik terug in slaap, maar meestal is het een heel bewust aanwezig zijn bij mezelf en bij het grotere liefdevolle geheel dat ons omringt. De ochtend heeft iets magisch en je ‘denken’ is nog kalm.
Heel dikwijls mediteer ik ergens overdag  thuis in onze Kundalini ruimte, en dat is heerlijk, en ’ s avonds voor ik ga slapen in bed.  Er zijn dagen dat we samen mediteren, Tiziana en ik, en dat geeft me heel bijzonder gevoel van verbondenheid.
Ik richt m’n aandacht naar binnen door te focussen op m’n ademhaling. Diep inademen via je hart, en ‘leven’ uitademen naar de rest van je lichaam. Naar m’n buik, naar m’n lever, naar m’n immuunsysteem. Zo verbind ik me met het veld van oneindige mogelijkheden, met die overstijgende liefde! En ik voel die liefde ook. Meestal als ik er niet naar zoek.

Oefening baart kunst

Hoe dikwijls heb ik mensen al horen zeggen: “Mediteren, dat is niks voor mij. Ik kan niet stil zitten en ik kan niet niks denken”… Echt wel!  Mijn brein valt ook niet stil als ik begin te mediteren… ik krijg ook overal jeuk en begin te denken over wie ik nog moet terugbellen of dat de was nog in de droogkast zit. Bijvoorbeeld. Maar ook je brein heeft rust nodig. En dat kan het alleen maar leren als je stil valt.  Als je tegen je lichaam zegt: “zitten blijven”! Oefening baart kunst. Dat is net zo met mediteren.
Als ik daar dan lig of zit, moet ik enkel intunen op de frequentie van het potentieel dat ik wil in m’n leven. Want dat potentieel bestaat in het veld van oneindige mogelijkheden. Dit is kwantumfysica, geen spiriwiri-gedoe. En dat potentieel heet nu “gezondheid” of “wholeness”, of “overvloed”. Ik wil me “heel” voelen. En dit klinkt nu  misschien alsof ik dat doe met twee vingers in de neus. But no.  Soms gaat het heel goed en andere dagen lijkt het een struggle. Maar iedere keer ben ik zo blij dat ik de tijd ervoor genomen heb.
We weten dat ons lichaam een enorm zelfhelend vermogen heeft. De uitnodiging die nu op tafel ligt  is om de hoe en de wanneer van genezing los te laten en me te verbinden met het gevoel dat ik ga hebben op het moment dat ik van de dokter verneem dat ik genezen ben. Dat is de uitnodiging! Ja. En welk gevoel ga ik dan hebben? Wat is die emotie dan? Is dat dankbaarheid? Is dat euforie? Waar Tiziana en ik het geregeld over hebben is: “kan ik  deze emotie voelen nog vooraleer het een feit is in m’n leven? Nog vooraleer ik het letterlijk van hem hoor?”

Voelen wat nog niet bestaat

Kan ik dankbaarheid oproepen voor iets dat er nog niet is? 
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
“Door ze te voelen in je hart”, hoor ik in de meditatie. Again and again. En in het begin voel je niks.
Ja, wij hebben geleerd om dankbaarheid te voelen als we iets al hebben gekregen. Denk maar aan uwe partner, of een nieuwe job, een nieuwe auto, als je een reis geboekt hebt, een huis gekocht, geslaagd bent voor een examen, of wanneer je iemand hebt blij gemaakt. Je weet wat ik bedoel. Dat gevoel, daar kunnen we naar terug gaan omdat de gebeurtenis die ons dat gevoel gaf in het verleden ligt. 
Nu is de vraag: kun je die emotie oproepen voor iets dat er nog niet is? En daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, in meditatie, maar ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
En dan denk ik:
Hoe ziet dat potentieel er uit? 
Hoe voel ik me als genezen ben?
Wat zeg ik dan?
Wat doe ik dan, of wat doe ik niet meer?
Wie is er dan bij me?
Wat heb ik dan aan?
Hoe gedraag ik me?
Welke woorden gebruik ik dan?
Waar ben ik dan?
Hoe leef ik m’n leven dan?
Deze gedachten zijn zo zo krachtig. Ik merk dat als ik deze gedachten water geef, ik me heel anders voel dan dat ik worst case scenario’s blijf projecteren tegen het scherm dat “leven” heet.
Mijn vader zei altijd toen ik een tiener was: “Ons Petra, die droomt wat af.” Ik had altijd grootste plannen en dromen over wat ik wou in het leven. “Droomt gij maar kind”, zei ‘m dan. En ik voelde dat hij niet echt geloofde dat wat ik wilde ging uitkomen. Hij is al dikwijls verschoten… en wacht maar, het is nog niet gedaan!

Genezen is een werkwoord

Hoe praat je tegen je lichaam?
Als iets dat niet van jou is? Praat jij uberhaupt met je lichaam? Euh… ja… goeie vraag misschien!
Ik ben er nu pas een deftig gesprek mee begonnen, met mijne body. Want het is ook wie ik ben. Ik heb het nu eenmaal, zoals ik een geest heb. En het hoort de hele dag wat ik er tegen vertel. Wij zeggen meestal dingen tegen ons lichaam die we tegen niemand anders zouden zeggen, allee, ik toch. Bijvoorbeeld: als ik iets laat vallen: “oh trut kijk tocht uit”,  en “oh man ik ben te dik”, of “oh wat een gezicht heb ik ‘s morgens toch”, enzovoort. En onze cellen ‘horen’ dit. Als alles energie is dan voelen onze cellen onze vibratie.
Hoe zou jij je voelen als cel als je heel de dag in een lichaam zit dat klaagt en zaagt en piekert… Nou… 
Al onze cellen groeien of worden ziek, afhankelijk in welke omgeving ze zitten. 
De wetenschap geloofde lange tijd dat ziektes worden veroorzaakt door onze genen. Maar dat klopt niet helemaal. Ziektes worden niet direct veroorzaakt door onze genen, maar door de omgeving waar dat gen in leeft, die omgeving bepaalt of een gen 'aan' of 'uit' gezet wordt, en of jij dus ziek wordt of niet. Wat een ontdekking was dit! Met andere woorden, het is niet omdat jij erfelijk belast bent dat je daarom ook effectief de ziekte gaat ontwikkelen. 
In welke omgeving zaten mij cellen? Ik heb het hier over de omgeving in m’n lichaam. Is het toxisch of helend? Is het een bodem van gezonde groei of moeten ze zich constant beschermen omdat mijne mind de stress in stand houdt, omdat ik gebukt ga onder schuldgevoel, me niet goed genoeg voel, spijt blijf hebben van gemiste kansen, anderen de schuld geef van wat mij overkomt …  enzovoort, blablabla.
Ik ga dus in gesprek met m’n lichaam en ik moet zeggen, we zijn hier allebei heel blij mee.  Ik geef het liefde door letterljk liefde te sturen naar m’n lichaam. Maar dit kan ik enkel doen in stilte, of in de drukte van de dag als ik m’n energie bij me weet te houden.
Als ik mediteer gebruik ik geleide meditaties die gemaakt zijn om te helen. Het is een  “me and me story”. Ik doe het zelf, maar niet alleen. Ben heerlijk omringd, ik denk dat je dat al wel gevoeld hebt. 
Misschien herken je je in wat ik deel, misschien roept het iets anders in je wakker.
En misschien vraagt jouw  lichaam je ook om ruimte te maken.
Met liefde,
Petra

Thuiskomen bij mezelf

Thuiskomen bij mezelf
Thuiskomen bij mezelf
7 oktober
Gisterenavond voor het slapengaan vertelde ik tegen m’n lief wat ik doe als ik de geleide meditatie doe die je leert om in het ‘nu-moment’ te blijven. 
Ik word binnengeleid in de blackness, in het kwantumveld. Het wordt ook wel ‘het veld van oneindige mogelijkheden’ genoemd,  of  ‘the loving intelligence’ of  ‘het Higgs veld’. Allemaal synoniemen die ons spreken over een onzichtbaar veld van energie dat bestaat buiten tijd en ruimte. Het is een energie die constant en overal aanwezig is – een  kracht die alles in het universum verbindt, waar alle potentieel bestaat en waar wij dus  deel van uitmaken, of je dat nu weet of niet. BAM! Een hele boterham hé, ‘k weet het. 
Tijdens de meditatie word ik uitgenodigd om die blackness te observeren, zonder lichaam, zonder tijd, zonder zorgen, zonder piekergedachten, zonder gedachten over m’n verleden en toekomst, zonder iets. Een hele oefening, omdat m’n geest heel dikwijls afdwaalt naar de dagdagelijkse  dingen van het leven.
Dit gezegd zijnde.                 
In m'n meditatie word ik uitgenodigd om te voelen hoe ver deze  zwarte ruimte reikt. Of ik  ‘een einde’ zie. Ik kijk met gesloten ogen voor mij, achter mij, naast mij, onder en boven mij, om een glimp op te vangen van deze oneindige dimensie.  En wat ik opmerk is dat door dit te doen, ik wel ik blijf, ik word niet niks.  Door dit iedere dag te doen, observeert mijn bewustzijn deze darkness, dat merk ik wel op.   
I know, een paar jaar geleden fronste ik ook m’n wenkbrauwen als ik zo iets hoorde. Nu niet meer.
“Ik kijk naar buiten, om mij heen, en  ik voel dat ik verlang om hierin te willen oplossen, in deze ruimte”.  Dat vertel ik dus tegen Tiziana.
En dan zegt ze: “misschien moet je dan naar binnen kijken schat”…  Ja natuurlijk! Dat ik daar zelf niet op kom zeg! So I did. In plaats van naar buiten te kijken die avond, keek ik naar binnen, in mij. En  op het moment dat ik dat deed loste ik geleidelijk aan op in de darkness, zoals een zeepbel die uit elkaar spat en waarvan de deeltjes stilaan verdwijnen.  Wat een immense gewaarwording… zoveel liefde voelde ik. En de prachtige muziek tijdens de meditatie hielp me om er een paar seconden langer dan anders te vertoeven. Alle, ik denk dat dat seconden zijn, want heb geen benul van tijd. Ik heb me die avond voor de eerste keer deel gevoeld van het oneindige, van deze liefdevolle energie die alles omvat, die alles is, waar wij een deel van zijn, allemaal, of je het nu gelooft of niet.  En dat alles mocht ik in een fractie van een seconden voelen en vatten.  
Dus ja, ik ervaarde zo een ontzettende rust en liefde  dat  ik hier naar terug wou gaan in de volgende meditatie! Maar zo werkt dat dus blijkbaar niet… want het kwam niet de dag erna. Niet met verwachtingen de meditatie ingaan Petra, hoorde ik een stem in mij zeggen… gewoon zijn, geef je over aan die darkness. 
Just be.
 
Als je stopt met het buiten jezelf te zoeken, kom je thuis. 
Dat ja.
Rumi zei: “I looked in temples, churches, and mosques. But I found the Divine within my heart.”  En toen ik dit las vatte ik ineens wat hij bedoelt, omdat ik het gevoeld heb. En ik zeg dit met een gevoel van nederigheid en dankbaarheid. Dankzij deze ervaring kan ik, als ik m’n ogen sluit, op welk moment van de dag dan ook, teruggaan  naar dat gevoel. Het was een ontmoeting met een overstijgende liefde, denk ik. Want hoe verwoord je iets wat je overstijgt, en waarvan je weet dat je er deel van uitmaakt?
De perfectie van het leven op dit moment
22 oktober
Ik ben Medrol (cortisonen behandeling) aan het afbouwen sinds een paar weken en vandaag zouden we weer een trapje lager mogen gaan. Maar, de bloedname wijst uit dat ik toch maar matig reageer op die verlaging dus er mag niet verder worden afgebouwd. Shit. Nu had ik had zo gehoopt van wel, omdat ik vind dat ik zo bewust bezig ben met m’n herstelproces. En ook, de neveneffecten van de behandeling spelen me parten, dus hoe minder ik nodig heb hoe beter.
Sommige leverwaarden waren volgens de arts niet of te traag aan het dalen.  Hij zag m’n ontgoocheling en zei:
 “Je komt ook van heel ver Petra, vergeet dat niet, dus op zich ben ik blij met waar we al staan .
 Ik speel liever op safe en de lever moet tot rust gebracht worden, dus we doen nog even door met deze dosis.” 
Oké dokter. Hij herhaalt ook iedere keer dat ik heel veel geluk gehad heb, en dat ik dat niet mag vergeten. “Heb maar geduld en vertrouwen”, zegt ‘m dan. Heb ik!  Ik blijf gewoon doen waar ik mee bezig ben. Voel dat ik op het juiste pad zit.
Nu, waarom vertel ik dit? Ik deel dus deze update met mijne harde kern en Liesbeth, een dierbare  vriendin stuurt me een voice-berichtje een paar uur later:
“Als ik dit zo lees Petra, je bezoek bij de dokter, dan komt er vanalles naar boven merk ik.  Zo van:  wat is de perfectie van het leven op dit moment? En ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.  En de vraag waar ik een groot deel van de dag mee bezig ben geweest is: ‘how can I be of the greatest service to the whole in this short period that I am alive? En dit, met wat ik nu ben  of meemaak, hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Met de parel die er vanzelf in mij zit, zonder dat ik daar iets voor moet doen.’ En ja, ik stel me de vraag: hoe zou dat voor Petra zijn? Ik heb geen antwoorden, ook geen slimme, wijze of compassionate opmerkingen, ik wou dat ik ze had, maar heb ze even niet. Maar ben er wel veel mee bezig merk ik.”
OH MY GOD!  Ik heb dat bericht zeker 5 keer opnieuw beluisterd.  She swept me of my feet met dit berichtje. Zonder het te beseffen gaf ze me een stamp onder m’n kont om verder te schrijven en te contempleren over deze vragen, want die vragen had niemand mij al gesteld, laat staan ik aan mijzelf op deze manier. Ik ben dus ook meteen terug in m’n pen gekropen. 
Ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.
23 oktober
Medrol  zorgt ervoor dat ik weinig slaap ’s nachts. De meeste nachten duren 2 tot 5 uur. Als ik wakker word ga ik mediteren. Vandaag werd ik opnieuw wakker om 5u. De vragen van Liesbeth komen en gaan, ook tijdens het mediteren poppen ze op: “ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.” Ja… ik ook!!  
 
En het is tweeledig weet ik. Het is me overduidelijk dat ik naar binnen moest. Ik moest gaan voelen. Yep. Dat had ik zonder ziek te vallen nooit gedaan, toch niet op deze manier, en niet zo lang! En ja, wat is lang? Terwijl ik dit schrijf weet ik dat die reis naar binnen nooit meer stopt. Dus ik hoop nog heel lang ;-)
Hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Ja hey seg… you tell me! Ten dienste van - de - wereld? Doe effe normaal…  En ik weet, de reden dat ik dit allemaal neerschrijf is ook om anderen te inspireren en een heel groot hart onder de riem te steken voor diegene die ook een gelijkaardig pad bewandelen, of op de een of andere manier ook uitgenodigd worden om, eindelijk eens, te gaan voelen.  Want dat leren we niet op school. Voelen wat er echt speelt, leer je op de school die leven heet. 
Het gesprek met de dokter spookte ook nog door m’n hoofd. Ergens sloop het stemmetje binnen van: gij met uw gemediteer, “wa ne zever”. Was ik nu naïef bezig?  Deed ik aan struisvogelpolitiek om toch maar  het vonnis van de arts te ontlopen?
Medrol alleen will do? Ik denk het nie! Ik geloof zo hard in een holistische aanpak van genezen dat ik dit idee onmiddellijk de vuilbak in kieperde.
Ik weet dat ons lichaam een enorm zelfhelend vermogen heeft, en ik wéét hoe ik het moet doen. De uitnodiging is om de hoe en de wanneer van genezing los te laten en me te verbinden met het gevoel dat ik ga hebben op het moment dat ik van de dokter verneem dat ik genezen ben. Dat is de uitnodiging! Kan ik  deze emotie voelen nog vooraleer het een feit is in m’n leven? Nog vooraleer ik het letterlijk van hem hoor?
Kan ik dankbaarheid oproepen voor iets dat er nog niet is? 
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
Daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
Dankje Liesbeth, door jouw vragen begin ik - de perfectie van het leven nu- ,  te leren zien en ontvangen. 
Graag tot volgende week zondag.
Liefs,
Petra

De diagnose die alles op z'n kop zette.

De diagnose die alles op z'n kop zette.
De diagnose die alles op z’n kop zette.
We dachten dus dat we in rustigere vaarwateren terecht waren gekomen.
De controle bloedname op 10 September gaf aan dat er opnieuw een lichte stijging was in m’n leverwaarden.
Hmmm… dacht ik… Wat had ik fout gedaan? Had ik te veel gedaan? Moest ik terug meer rusten misschien?  Maar ik deed al zo weinig.  Frustratie ten top. In het huishouden kon ik niks oppakken, laat staan in Puur Vrouw.  Wanneer stopt dit eigenlijk? Oké, ik wist dat ik een maandenlange revalidatie voor de boeg had, maar nu ging ik precies terug achteruit.

Op maandag 16 september gaf m’n lichaam aan dat er écht iets niet klopte. Ik kon niet meer eten, m’n smaak veranderde, water drinken deed pijn in m ‘n borstkast, ik begon terug geel te zien en ik voelde dat het snel moest gaan.  Ik ging naar de huisarts voor een bloedname en belde de hepatoloog.
“Ja”, zei hij, “dit gaat helemaal de verkeerde kant op Petra” … de leverwaarden gingen terug naar een hoogtepunt.  Ik moest dringend onder de scanner en een nieuwe bloedname de dag erop. Twee dagen later bevestigde hij wat hij dacht dat er aan de hand was.
Eén van de mogelijke diagnoses  die ze zochten begin juli en niet vonden had zich nu wel gemanifesteerd:  het ziektebeeld was geëvolueerd naar een auto-immuun hepatitis.
Auto-immuun hepatitis is een ziekte waarbij het immuunsysteem, dat normaal gesproken je lichaam beschermt tegen virussen en bacteriën,  zich vergist en in dit geval je eigen lever aanvalt. Hierdoor ontstaat een ontsteking in de lever.  Het is alsof het afweersysteem denkt dat de lever een indringer is, terwijl dat niet zo is.
Deze ontsteking kan schade veroorzaken aan de levercellen en, als het niet behandeld wordt, kan dit leiden tot littekenweefsel (fibrose) of zelfs leverfalen. 
Vaak weten mensen niet precies waarom het immuunsysteem zo reageert, maar erfelijkheid, omgevingsfactoren of infecties kunnen een rol spelen.
“Ge verrast mij Petra”
Een nieuwe diagnose dus. Dit kwam volgens de dokter heel zelden voor. Ik was het tweede ‘geval’ in 15 jaar in z’n praktijk.  Er werd  onmiddellijk gestart met een hoge dosis cortisone of ik zou binnen een paar dagen terug in het ziekenhuis belanden.
“Ge verrast mij Petra”, zei ‘m. “Dit had ik niet verwacht”. 
Nee, ik ook niet!
Deze aandoening heeft 20% genezingskans. If not, blijf je heel je leven medicatie slikken om je immuunsysteem te onderdrukken, zodat je lichaam stopt met de lever aan te vallen.   Jezus Christus, dit moest ik even laten binnenkomen. Toch heb ik  daar, op zijn consultatie, beslist om voluit voor die 20% te gaan. Hij wou me beschermen door te zeggen: “ik zou voor de 80% gaan Petra, dan kan het alleen maar meevallen indien je toch bij die 20% behoort.”
Ik snapte zijn goedbedoelde redenering, maar nee, bedankt.  Iemand zei me ooit: “Je mag de diagnose geloven, maar niet de prognose”. Dit is  zo een krachtig statement, want het suggereert dat je zelf iets in de pap te brokken hebt als het op herstel en genezing aankomt.
En dat geloof ik zo!

Het moment waarop ik wist dat ik moest veranderen
Hoge dosis cortisone dus, iedere dag. Wat een power medicatie! Ik kreeg meer energie maar ook veel neveneffecten.  M’n lever kon beginnen herstellen. En ondertussen begon er een bewustwordingsproces, in mij, in m’n hoofd en in m’n heel lijf.
Jaren geleden leerde ik de theorie van Dr. Joe Dispenza kennen en gebruikte de toepassing ervan in m’n coaching praktijk.  De meditaties die hij aanbiedt zijn prachtig en zorgen onder andere voor meer bewustwording in je leven. Mensen over heel de wereld getuigen van de kracht die ze putten uit z’n meditaties en transformeren nefaste prognoses naar ‘terug gezond’. Om de één of andere reden ben ik ergens onderweg gestopt met mediteren. 
Nu kwam hij terug op m’n pad. 
Ondertussen heeft hij een team van onderzoekers achter zich staan die documenteren wat de gevolgen zijn van meditatie op je fysieke en mentale gezondheid. En de resultaten van dit onderzoek zijn mindblowing. Intuïtief wist ik dat dit een heel groot deel van mijn pad zou worden en ik begon dagelijks een paar uur te mediteren. “If not now then when?”, dacht ik. Kan het nog duidelijker worden? Kan mijn lichaam nog harder aan de alarmbel trekken? De tekens van het universum? 
De uitnodiging was duidelijk.
Het werd een soort van innerlijk weten dat mediteren deel moest gaan uitmaken van m’n dagelijkse routine, net als douchen of tanden poetsen. Dat doe je  ook zonder je vragen bij te stellen. En hoe meer ik mediteerde hoe meer ik ernaar verlangde, naar die stillness, het connecteren met nothingness.
Medicatie alleen is niet genoeg
Ik werd uitgenodigd om m’n genezingsproces met twee handen  vast te pakken.  Ja, dat voelde ik,  dat moest ik gaan doen – het vastpakken. Ondertussen was ik al bijna drie maanden ‘werkonbekwaam'.  Het was een hele opluchting om voor mezelf de gedachte toe te laten dat ik het niet moest gaan doen met enkel de medicatie. Dat ik deze periode “niet gewoon ging uitzitten" terwijl ik zat de bingewatchen op de bank, wachtende  op een verbetering, of niet, van m’n toestand, maar dat ik m’n intuïtie kon gaan omarmen om actief deel te nemen aan m’n eigen genezingsproces.
Ik vertrouwde erop dat de “hoe” van dat omarmen zich wel zou tonen.
Tiziana gaf me een onbetaalbare ruimte: "alles staat in het teken van jouw genezing schat", zei ze. “Zak maar”.  Dit wilde dus zeggen dat zij de kar bleef  trekken, in het gezin, en in Puur Vrouw.  Dus ik ging naar binnen, in gesprek met mezelf, met m’n lichaam, met m’n lief. Vrienden die het licht in de donkere tunnel aanstaken, die waren er ook.  Wat een geschenk!
Wat lag er op mijne lever? 
Toen Inge, een vriendin me, de volgende vragen stelde ben ik pas echt in proces gegaan. Ze vroeg me: Wat is er toxisch in je omgeving waardoor je immuniteit eraan gaat? Wat of wie is er nog toxisch in je leven? Oef sèg… moest ik zo diep gaan kijken?  Oké, ik reageerde toxisch op een voedingssupplement, maar ondertussen wist ik ook dat de lever het orgaan is dat emoties verwerkt…
Wat lag er zo zwaar op mijne lever? Wat weegt er zo zwaar dat ik mezelf vergiftig? Moest ik zo nodig mijne gal kotsen en deed ik dat niet? Waar hield ik me in? Waar sprak ik mijn waarheid niet?
En ja, die vraag van Inge was er boenk op. Zo had ik het nog niet bekeken natuurlijk. Wat is er toxisch in m’n omgeving zodat m’n immuunsysteem het nodig vind om m’n lever aan te vallen? En ze bedoelde niet enkel m’n fysieke omgeving, maar vooral de omgeving waar m’n cellen in gedijen, waar m’n cellen in leven. De externe omgeving van de cel. 
Mijn lichaam dus.  
Ik ‘weet’ ondertussen hoe chronische stress je gezondheid ondermijnt… en ik coach al jaren mensen hierin. Wat zag ik dan niet bij mezelf?  Dat is typisch zeker? Blinde vlekken en toestanden… “Goeie coach ben jij Petra”, dacht ik, “je bakt er zelf niks van”.  M’n ego kreeg ook weer efkes het podium. Met andere woorden, het puzzelen begon.
Inge zei, het is tijd om je verdriet te doorvoelen. Het eruit te janken. Er moet bevrijding komen. Blijf niet in latente droefheid zitten, waar dat ook vandaan komt. Break free… break out… En ze zette een spiegel voor mijne neus: Leef je je waarheid? Houd je je in door verborgen angsten die als een betonblok op je hart liggen? Welk geluid moet eruit? Waar mag je gaan staan, je plek innemen? Wat mag je afgooien? Schuldgevoel? Het juk van je niet goed genoeg te voelen? Van te denken dat je iets niet kan of waardig bent?
Ik besprak het allemaal met m’n lief. Staat die toxiciteit misschien voor ‘niet goed genoeg zijn’, angst om te falen, denken dat ik het niet kan? Hmm, ja, dat is wel een thema geweest in m’n leven… Zat dat nu nog altijd onderhuids te wringen? Miljaar seg.
En ik weet: wij zijn oneness, wij zijn overvloed, wij zijn verbinding. En het moest precies opnieuw gaan stromen. En hoe? 
Door het te gaan leven. 
Punt. 
You’ll figure it out, hoorde ik steeds opnieuw in m’n hoofd.
Thuiskomen bij jou
En in het tumult van dit alles vroeg Tiziana me ten huwelijk… 
Echt waar!
Ik was helemaal overdonderd. Het was zó prachtig!
Voel me zo gezien, geliefd, You name it!
Elke cel in mijn lijf heef JA gezegd. (Over omgeving gesproken ;-)  )
De behandeling deed m’n lichaam veranderen.
Na 1 maand herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
En zij  - zij zag mij, enkel mij, niet de verandering.
Ik voelde me onzeker.
En ze zei: "ik zie jou, alleen jou."
Ik kon zakken.
Helemaal zakken.
Veiligheid, geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde
hebben nog nooit deze vertaling gekend in m’n leven.
Terwijl ik mijn weg vervolgde door dit onverwachte proces, voelde ik dat er iets fundamenteels aan het veranderen was.
En daar schrijf ik over in m’n derde blog.
Liefs,
Petra
 
Read Older Updates