Ik had er lang naar uitgekeken, een livedag meevolgen in kleine groep over marketing en communicatie op maat voor ons bedrijf. Het was in Noord-Holland te doen, dus we reden de avond voordien al lekker met z’n tweetjes naar Nederland.
Hotelletje geboekt, lekker gaan eten, en ons voorbereiden voor de volgende dag.
Heerlijk terug samen dingen doen.
Tja, tot dat ik ’s morgens wakker werd en het gewoon niet ging.
M’n lichaam zei: ‘ik denk het nie’.
“Wat een klotezooi”, dacht ik.
Miljaar.
Vette tegenvaller.
Hotelletje geboekt, lekker gaan eten, en ons voorbereiden voor de volgende dag.
Heerlijk terug samen dingen doen.
Tja, tot dat ik ’s morgens wakker werd en het gewoon niet ging.
M’n lichaam zei: ‘ik denk het nie’.
“Wat een klotezooi”, dacht ik.
Miljaar.
Vette tegenvaller.
Mijn lichaam zei nee, m’n hoofd zei fuck.
Tiziana is dan alleen vertrokken. En terwijl ze naar ginder reed zette ze een spraakbericht in het WhatsApp groepje dat we hebben met een paar vriendinnen: “Ik ben alleen onderweg naar de livedag, Petra is te moe, en ik ben zo focking trots op haar dat die gewoon luistert naar haar lichaam, ook al is dat dik klote voor haar. En ja, ook voor mij nu, durf ik nu te zijn met wat nu is. Als alles divine timing is, dan is dit het ook, en dat is hetgeen dat bij mij zoveel rust brengt… allée, nu toch.”
“Oké”, ik dacht, “bij m’n lief is all good, die gaat genieten van deze dag, dus, laat ons hier van de nood een deugd maken Petra. Je hebt tijd om te mediteren, te lezen en te slapen”. Zo gezegd zo gedaan. En ik begon te mediteren. Maar het ‘lukte’ niet naar mijn gevoel. M’n hart ging als een gek tekeer en ik kon geen rust vinden, ook niet na één uur.
Triggers: een uitnodiging of gewoon irritant?
En toen kwam er een berichtje binnen van een vriendin die in het zonnige Spanje zat.
De zon scheen daar en ze geraakte niet uit bed. Ze had vanalles gepland om te doen maar het wou niet vlotten zoals ze zich had voorgesteld. Ze had volgens haar de lat wat te hoog gelegd en ze vroeg zich af wanneer het nu eens gemakkelijk kon gaan. Dat ze zo graag die druk van “moeten” er af wou.
Ik zie haar doodgraag, en natuurlijk ben ik blij dat ze dit deelt, maar het wrong langs alle kanten. Het is te zeggen, ik voelde de weerstand groeien. Ik dacht: “Oh My God, get real! Je bent gezond, zit in Spanje, hebt een week me-time en dan dit, wat een drama!” I was annoyed, dat is het minste wat je zou kunnen zeggen. Nu, ik weet ook,- en ’ s avond op de terugweg naar huis hebben we hier in de auto een heerlijk gesprek over gehad - als iemand u triggert dan wil dat zeggen dat iets in u aandacht verdient, dat er iets in u zit waar gij nog niet klaar mee zijt (kan dat eigenlijk?), en word je uitgenodigd om in de spiegel te kijken en er iets mee te doen, of niet.
De zon scheen daar en ze geraakte niet uit bed. Ze had vanalles gepland om te doen maar het wou niet vlotten zoals ze zich had voorgesteld. Ze had volgens haar de lat wat te hoog gelegd en ze vroeg zich af wanneer het nu eens gemakkelijk kon gaan. Dat ze zo graag die druk van “moeten” er af wou.
Ik zie haar doodgraag, en natuurlijk ben ik blij dat ze dit deelt, maar het wrong langs alle kanten. Het is te zeggen, ik voelde de weerstand groeien. Ik dacht: “Oh My God, get real! Je bent gezond, zit in Spanje, hebt een week me-time en dan dit, wat een drama!” I was annoyed, dat is het minste wat je zou kunnen zeggen. Nu, ik weet ook,- en ’ s avond op de terugweg naar huis hebben we hier in de auto een heerlijk gesprek over gehad - als iemand u triggert dan wil dat zeggen dat iets in u aandacht verdient, dat er iets in u zit waar gij nog niet klaar mee zijt (kan dat eigenlijk?), en word je uitgenodigd om in de spiegel te kijken en er iets mee te doen, of niet.
Gisteren hoorde ik: “We are here to trigger the shit out of each other”… haha, ja echt wel. Niet om die triggers persoonlijk te nemen, maar om er naar te kijken en de groeikansen er in te zien.
Om gelukkiger te worden?
Om vrij te worden?
Om voluit te kunnen leven?
Om dingen achter me te laten?
Weet ik het.
Ik wist wel dát mijn lieve vriendin me niet voor niks triggerde.
Om gelukkiger te worden?
Om vrij te worden?
Om voluit te kunnen leven?
Om dingen achter me te laten?
Weet ik het.
Ik wist wel dát mijn lieve vriendin me niet voor niks triggerde.
Enfin, dit gezegd zijnde, het zette heel wat in gang.
Vecht ik tegen iets buiten mij, of tegen iets in mij?
Ik ging in weerstand… en dat wil ik eigenlijk helemaal niet.
Want als ik in weerstand ga dan gaat m’n energie naar het vechten tegen iets en daar is mijn lijf h-e-l-e-m-a-a-l niet blij mee.
"Dus Alders", zei ik tegen mezelf, "what’s up?"
Want als ik in weerstand ga dan gaat m’n energie naar het vechten tegen iets en daar is mijn lijf h-e-l-e-m-a-a-l niet blij mee.
"Dus Alders", zei ik tegen mezelf, "what’s up?"
Als ik in weerstand ga dan vecht ik tegen een stuk in mij dat er niet mag zijn. Anders zou ik niet vechten. En weet je hoeveel energie daar naar toe gaat? Ga maar na bij jezelf.
En ik wist het: ik voelde onmacht, ik voelde me machteloos na het berichtje uit Spanje.
Want ik wíl zoveel en kan het nog niet.
En ik wist het: ik voelde onmacht, ik voelde me machteloos na het berichtje uit Spanje.
Want ik wíl zoveel en kan het nog niet.
Ik werd uitgenodigd om te kijken naar wat ik voelde. En laat nu net machteloosheid een emotie zijn die ik liever niet voel.
Ik werd uitgenodigd om het niet weg te duwen maar om het er te laten zijn.
Machteloosheid, en alles wat daar onder zit. Wat in mij duwde ik weg? Of verdoofde ik door het te negeren, door vanalles te gaan ‘doen’ zodat ik toch maar niet bij die emotie moet blijven stilstaan.
Wat van mij mocht er niet zijn?
En wat als het er nu gewoon mag zijn?
Machteloosheid, en alles wat daar onder zit. Wat in mij duwde ik weg? Of verdoofde ik door het te negeren, door vanalles te gaan ‘doen’ zodat ik toch maar niet bij die emotie moet blijven stilstaan.
Wat van mij mocht er niet zijn?
En wat als het er nu gewoon mag zijn?
Om daar ‘ja’ op te antwoorden moest m’n spiegelbeeld verzachten, letterlijk.
Mild zijn voor mezelf.
Naar binnen gaan om dat deel van mezelf te vinden dat zich machteloos voelt.
Ernaar kijken.
Het observeren en er mee in gesprek gaan.
Dat heb ik gedaan. “Je mag er zijn, het is oké. Je krijgt ruimte van me, ik ga je geen pijn doen, verstikken, of ervoor zorgen dat je verbannen wordt. I’ve got your back.” Hèhè… ik liet een diepe diepe zucht.
M’n systeem kwam tot rust.
M’n cellen vierden een feestje denk ik, want ik voelde liefde, erkenning van een stuk in mezelf dat tot mij sprak: het-mag-er-allemaal-zijn.
Mild zijn voor mezelf.
Naar binnen gaan om dat deel van mezelf te vinden dat zich machteloos voelt.
Ernaar kijken.
Het observeren en er mee in gesprek gaan.
Dat heb ik gedaan. “Je mag er zijn, het is oké. Je krijgt ruimte van me, ik ga je geen pijn doen, verstikken, of ervoor zorgen dat je verbannen wordt. I’ve got your back.” Hèhè… ik liet een diepe diepe zucht.
M’n systeem kwam tot rust.
M’n cellen vierden een feestje denk ik, want ik voelde liefde, erkenning van een stuk in mezelf dat tot mij sprak: het-mag-er-allemaal-zijn.
Gaan zitten bij een ongemakkelijk gevoel maakt dat het zich gezien en gehoord voelt en in die erkenning kan het verzachten en loslaten.
Tenminste, dat heb ik gemerkt. Dan hoeft het niet meer te roepen en te tieren, of als negatief bestempeld te worden,
en dan word ik niet meer getriggered door Spanje verhalen.
Tenminste, dat heb ik gemerkt. Dan hoeft het niet meer te roepen en te tieren, of als negatief bestempeld te worden,
en dan word ik niet meer getriggered door Spanje verhalen.
En zo kom ik dichter bij mezelf en vind ik mezelf.
Alsof er een ton van m’n schouders valt.
Alsof er een ton van m’n schouders valt.
Brené Brown is een onderzoeker en professor in sociaal werk aan de Universiteit van Houston, en is gespecialiseerd in kwetsbaarheid, moed, schaamte en empathie, en hoe deze thema’s ons leven, leiderschap en relaties beïnvloeden. In één van haar onderzoeken komt naar voren dat, als wij gevoelens die we liever niet voelen, wegduwen of verdoven, we álle emoties verdoven...
We kunnen nu eenmaal niet selectief verdoven.
Wat dit betekent?
Dit wil zeggen dat als we emoties zoals pijn, verdriet, woede, spijt, schuld, schaamte en machteloosheid “verdoven” dan kunnen we emoties zoals vreugde, blijheid, geluk, dankbaarheid, liefde en overvloed, ook niet voelen. Waaat??? Dat wist ik helemaal niet!
We kunnen nu eenmaal niet selectief verdoven.
Wat dit betekent?
Dit wil zeggen dat als we emoties zoals pijn, verdriet, woede, spijt, schuld, schaamte en machteloosheid “verdoven” dan kunnen we emoties zoals vreugde, blijheid, geluk, dankbaarheid, liefde en overvloed, ook niet voelen. Waaat??? Dat wist ik helemaal niet!
Dan leven we dus als zombies… En dat wil je toch niet?! Als we dat zombiekleed willen uitdoen omdat onze ziel naar leven verlangt, dan gaan we op zoek naar betekenis en geluk! En hier zit het addertje onder het gras dat ons in een vicieuze cirkel doet belanden: want, als al je poriën willen voelen dat je leeft dan gaat dat niet zonder je kwetsbaar op te stellen… en dus ‘moeten’ we terug naar voelen. Ha! En zo worden we iedere keer uitgenodigd om op het kruispunt van groei, te kiezen voor verdoving, of om te gaan voelen wat er gevoeld wil worden, zodat jij de afslag richt 'voluit-leven' kan nemen.
De paradox: loslaten begint met toelaten.
Deze vicieuze cirkel hoort bij het mens zijn. Dit is niet goed of slecht. Je bent hier niet meer of minder door. Maar wie hou je voor de gek? Wie wil ten volle leven? Jij of je buurman? Hopelijk alletwee maar hier gaat over mij en over jou, en we hebben enkel invloed op ons eigen leven, op ons eigen geluk.
Het kijken naar “welk deel in mij laat ik niet toe? En waarom laat ik dat niet toe? “ heeft me rust gebracht, heeft mijne basis vergroot. Ik heb het gevoel dat ik steviger op de grond sta, want ALLES mag er zijn. Zoals bij een boom, er alle takken mogen zijn en alle blaadjes ook. En die vallen af als de tijd er rijp voor is. Zo is dat ook met ons. Wij hoeven niks te los te laten. Loslaten is niet iets wat je doet, het is iets wat gebeurt wanneer je het inzicht toelaat.
Vaneiges.
Vaneiges.
En dan komt er ruimte, ruimte voor iets anders.
En dat voel ik.
En dat voel ik.
Ik kan precies dieper inademen…
Dankjewel, triggers. Echt waar.
Waarom pluis je nu al die gevoelens zo uit Petra, vraag je je misschien af. En wees gerust, ik doe dat ik niet altijd, of neem daar zeker niet altijd de tijd voor, maar nu zat ik daar in een hotelkamer, een hele dag, en wist dat als ik in de spiegel zou kijken het beeld dat terug naar me keek, zachter zou zijn.
Dus, m’n lieve Spanje vriendin, ik heb het je al gezegd een paar dagen na m’n hotelverblijf, en ik zeg het je nog eens: dankjewel voor je liefde, je zijn en je triggers.
Met liefde,
Petra
Ik heb triggers altijd irritant en lastig gevonden tot ik begreep dat ze er niet zijn gewoon om mij te pesten , maar als een les . Pas als ik er iets mee ging doen , bleven ze weg of raakte het me veel minder en sommige oude triggers zelfs niet meer, door de inzichten die ze me gaven en wat ik ermee deed. Ook met emoties had ik het lastig. Ik was heel pessimistisch en depressief geworden na een opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen en kon er de les toen echt niet van inzien . Ondertussen is mijn perceptie gelukkig volledig anders en blijf ik ook aan mezelf werken. Het leven was iedere dag overleven en de laatste 18 jaren zijn voor mij leven en jawel genieten van het leven en de mogelijkheden die ik krijg. Wij zijn de creators van ons eigen leven en ik ben dankbaar voor ieder van jullie die voor mij een voorbeeld leven. Dank je wel dat jij er bent ! Ik lees je blogs met veel bewondering .
Je doet t toch maar hé en dan deel je al dit waardevols met ons.
Ik leer hier ook weer van 🙏🏻💕
DANKJEWEL 💋💋