Schrijven... Ik wist niet dat ik dat zo graag deed, tot ik in 2013 tegen de burn-out muur knalde en thuis op rust werd gezet. M’n coach gaf me opdrachten en mijn manier om daarmee aan de slag te gaan was schrijven… het was een manier om m'n hoofd leeg te maken, dacht ik toen. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik bezig was m'n hoofd met m'n hart te verbinden. Want dat gebeurde er. Ik schreef met veel goesting, dikwijls heel moeilijk en met tranen van ellende, maar ook van geluk! Want al die woorden, al die zinnen brachten me terug naar mezelf.
Het werd een trouwe bondgenoot, mijn reddingsboei.
En dat is het nu weer.
En dat is het nu weer.
Schrijven is een vorm van zelfzorg geworden. Ik reserveer er tijd voor in m’n agenda, kijk ernaar uit ook, en zet me helemaal in m’n bubbel. In stilte. Ik zak in m’n lijf en laat m’n vingers over het toetsenbord gaan.
Ja, zelfzorg… wat betekent dat eigenlijk?
In ons werk zien we keer op keer dat het een heikel thema is. Niet alleen in de vrouwen die we begeleiden, maar ook in de mails die ik krijg na mijn vorige blogs. Het lijkt een universele struggle: wéten dat je beter voor jezelf moet zorgen, maar geen idee hebben hoe. Zelfzorg is een proces. En meestal begint dat proces als de grondvesten onder je voeten beginnen te daveren. Een ziekte, een scheiding, een verlies, een ontslag, een burnout, you name it.
Mensen schieten pas in actie als de pijn te groot wordt of als ze verlangen naar iets anders.
Herkenbaar?
Maar staat zelfzorg op je bucketlist? Of heb je het al afgevinkt?
Ik neem je mee op een virtueel bezoek. Niet naar een spa. Niet naar de yogales maar naar een museum.
Naar het Museum van de Zelfzorg. Want daar liggen kostbare schatten. En jij bent één van de bezoekers
Herkenbaar?
Maar staat zelfzorg op je bucketlist? Of heb je het al afgevinkt?
Ik neem je mee op een virtueel bezoek. Niet naar een spa. Niet naar de yogales maar naar een museum.
Naar het Museum van de Zelfzorg. Want daar liggen kostbare schatten. En jij bent één van de bezoekers
Zaal 1: Jij kiest!
Bij binnenkomst krijg je een hoofdtelefoon en volg je de pijlen op de vloer. Je wordt binnengeleid in een donkere kamer.
Links een deur, rechts een deur. Op de muur staat een vraag geprojecteerd:
Links een deur, rechts een deur. Op de muur staat een vraag geprojecteerd:
"Welke deur is de juiste deur? Welke weg is de juiste weg?"
Niemand vertelt je welke deur je moet kiezen. Jij beslist.
Op het moment dat je door een deur loopt, begint er een stem in je hoofdtelefoon te praten.
Op het moment dat je door een deur loopt, begint er een stem in je hoofdtelefoon te praten.
"Welkom op de route van de zelfzorg!" zegt de stem.
Oh F*K. Je wilt terugdraaien, maar too late! I’m sorry.
Oh F*K. Je wilt terugdraaien, maar too late! I’m sorry.
De stem gaat verder:
"Deze route begint bij het besef dat je ergens in het verleden, lang geleden of nog maar recent, de verkeerde deur hebt opengedaan.
Dat je niet echt de juiste richting bent ingeslagen. Meestal onbewust. Maar nu ben je hier."
“If nothing goes right, turn left”, zegt Robin Sharma. En je denkt: ‘verdomme ja’. En hier sta je. In dit museum. Op deze route.
En je weet dat er een deel in jou klaar is om eindelijk voor jezelf te kiezen. Wat dat ook mag betekenen.
"Deze route begint bij het besef dat je ergens in het verleden, lang geleden of nog maar recent, de verkeerde deur hebt opengedaan.
Dat je niet echt de juiste richting bent ingeslagen. Meestal onbewust. Maar nu ben je hier."
“If nothing goes right, turn left”, zegt Robin Sharma. En je denkt: ‘verdomme ja’. En hier sta je. In dit museum. Op deze route.
En je weet dat er een deel in jou klaar is om eindelijk voor jezelf te kiezen. Wat dat ook mag betekenen.
Zaal 2: Wát is dat nu, zelfzorg?
We worden ermee overspoeld, met al die self-love theorieën, tips en tricks, do’s & don’ts. Op sociale media, in tijdschriften en op tv. 101 workshops. 1001 boeken. Zelfs ChatGPT zal je vertellen hoe het moet. En het gaat allemaal over hetzelfde: “Zorg goed voor jezelf.” “Neem tijd voor jezelf”, “yes you can”!
Allemaal goedbedoeld. Maar als je stilvalt en écht naar dat woord kijkt, dan blijft er één vraag over:
"Hoe dan?"
Hoe begin je aan zelfzorg als je hoofd vol zit en je lichaam moe is?
Hoe, als je jezelf vertelt dat je het niet waard bent?
Hoe, als je interne dialoog klinkt als: "Ik kan het niet . Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet geliefd. Ik ben te dik. Ik heb geen diploma. Ik ben ziek. Ik voel me leeg. Ik draai maar wat mee. Ik ben niets waard. Ik ben op."
Hoe, als je jezelf vertelt dat je het niet waard bent?
Hoe, als je interne dialoog klinkt als: "Ik kan het niet . Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet geliefd. Ik ben te dik. Ik heb geen diploma. Ik ben ziek. Ik voel me leeg. Ik draai maar wat mee. Ik ben niets waard. Ik ben op."
STOP! Stop met zeggen wat je niet meer wilt. Want hoe meer je het zegt, hoe meer je het creëert. Yep. Zelfzorg begint ook niet met een affirmatie. Niet met een dagboek. Niet met een kopje koffie. Of ja, met koffie misschien wel ;-)
Zelfzorg begint vooral met een keuze.
Wat heb je te verliezen?
Wat heb je te verliezen?
Zaal 3: De zaal van de stilte
Het wordt stiller in de ruimte, want hier begint de kern van zelfzorg: stilvallen.
Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Want stilvallen betekent voelen.
En voelen betekent dat je geconfronteerd wordt met alles wat je misschien liever wegduwt.
Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Want stilvallen betekent voelen.
En voelen betekent dat je geconfronteerd wordt met alles wat je misschien liever wegduwt.
Toch?
Maar zonder stilte geen zelfzorg.
Als dat nog te pittig voelt, beeld je dan in dat je opstijgt in een luchtballon en jezelf van bovenaf bekijkt. Zie jezelf daar staan.
Zie alles wat je voelt.
Je bent oké. Echt. Meer dan oké.
Ook al voelt het niet zo.
En mocht je denken: "Ik kan niet eens stilvallen! Mijn hoofd blijft gaan!"
Ook dat is oké.
Je hoeft niet perfect stil te vallen. Je hoeft alleen maar te beginnen.
Als dat nog te pittig voelt, beeld je dan in dat je opstijgt in een luchtballon en jezelf van bovenaf bekijkt. Zie jezelf daar staan.
Zie alles wat je voelt.
Je bent oké. Echt. Meer dan oké.
Ook al voelt het niet zo.
En mocht je denken: "Ik kan niet eens stilvallen! Mijn hoofd blijft gaan!"
Ook dat is oké.
Je hoeft niet perfect stil te vallen. Je hoeft alleen maar te beginnen.
En jezelf afvragen:
"Wat wil ik echt?"
"Wat maakt me ten diepste gelukkig?"
"Waar zeg ik ja tegen dat eigenlijk een nee moet zijn?"
"Wie of wat mag ik loslaten?"
"Wat maakt me ten diepste gelukkig?"
"Waar zeg ik ja tegen dat eigenlijk een nee moet zijn?"
"Wie of wat mag ik loslaten?"
Jij beslist!
Als jij meer voor jezelf wil zorgen wat moet je dan gaan doen wat je nu uit de weg gaat?
Oh en ik hoor je ego protesteren met 101 excuses om toch maar niet te veranderen.
Oh en ik hoor je ego protesteren met 101 excuses om toch maar niet te veranderen.
Maar wat levert deze manier van denken en doen je eigenlijk nog op?
Alles wat je voelt doorheen de dag en voor je gaat slapen, is dat liefdevol voor je?
’t Is hier toch geen spookhuis zeker?
Je loopt de zaal "Angst" binnen. Angst is een zeer trouwe bondgenoot van mensen die zich niet goed in hun vel voelen. Wat een respect hebben wij voor angst, niet normaal zeg! Angst brengt je de perfecte worst-case scenario's zo in beeld! Wat een paniekzaaier is het! Maar er is ook angst om eens iets anders te doen dan wat we gewoon zijn… angst om van job te veranderen, angst om neen te zeggen, angst om je dromen uit te voeren, angst om mensen te vertrouwen, angst om mensen teleur te stellen, angst om een belachelijk figuur te slaan, angst om stil te vallen, om oud te worden, om te springen, om de controle te verliezen, om lief te hebben… om liefde te verliezen.
Maar angst is de slechtste raadgever als we het hebben over de kwesties van het hart. Angst houd je in bedwang, angst verlamt, angst beschermt het vertrouwde, angst doet dromen afbrokkelen. Angst ontneemt je alle groeimogelijkheden. Angst doet je van jezelf vervreemden.
Alles wat je niet aan gaat, gaat je blijven beperken. Auch ja, I know, maar hey, het is een waarheid als een koe. Dus, wat ga jij vanaf nu wel in de ogen kijken?
Ja en ik hoor je weer denken: “Wat gaan ze daar van vinden?”
"Wat anderen daar van vinden en hoe ze jou ervaren hoeft niet jouw realiteit te zijn."
"Wat anderen daar van vinden en hoe ze jou ervaren hoeft niet jouw realiteit te zijn."
Misschien moet je deze laatste zin inkaderen!
Spiegeltje spiegeltje aan de wand...
Je loopt door een gang en komt aan in de spiegelzaal. Overal spiegels, van kop tot teen.
Je probeert weg te kijken.
Je probeert weg te kijken.
"Moet ik mezelf nu echt gaan aankijken?"
Ja.
Ja.
Kies er eentje. Sta stil. Kijk.
En stel jezelf de vraag:
"Ben ik blij met mijn leven?"
"Of blijf ik hangen in oude patronen?"
"Spreek ik mijn waarheid?"
"Draag ik dingen die niet eens van mij zijn?”
“Voel ik me veilig in mijn lichaam?"
"Wat in mij snakt naar heling?"
En stel jezelf de vraag:
"Ben ik blij met mijn leven?"
"Of blijf ik hangen in oude patronen?"
"Spreek ik mijn waarheid?"
"Draag ik dingen die niet eens van mij zijn?”
“Voel ik me veilig in mijn lichaam?"
"Wat in mij snakt naar heling?"
Zelfzorg heeft niets te maken met diploma’s, prestaties, hoe goed je business draait, of je een parter hebt of niet.
Zelfzorg is eerst en vooral blij zijn met jezelf. Je wortels laten groeien in een vruchtbare bodem en onkruid geen kans geven in de tuin van je gedachten.
Zelfzorg is eerst en vooral blij zijn met jezelf. Je wortels laten groeien in een vruchtbare bodem en onkruid geen kans geven in de tuin van je gedachten.
Geen hocus pocus
Oké, spiegeltijd is voorbij. Maar er is iets wat je moet weten: zelfzorg is geen toverspreuk. Geen eenmalige klik waarna alles vanzelf stroomt. Het is als werken aan een kunstwerk dat een heel leven duurt. Soms verfijn je het, soms staat het op status-quo, soms snij of kap je weer iets te veel weg, soms valt er stof op of hang je er een laken over. Belangrijk is dat je er aan blijft werken en er op tijd en stond van op afstand naar kijkt. Dan zie je beter waar je naartoe wilt.
Het museumbezoek loopt ten einde.
Bij de uitgang ligt een boek waarin bezoekers een boodschap kunnen achterlaten. Je bladert erdoor en leest: “Proficiat!… Je hebt je eerste stappen op de route van de zelfzorg gezet. Wat zou je nu willen activeren in jezelf? Iets kleins waarvan je iedere dag voelt: ik heb een stap gezet! Dat is het. Kleine stappen, maar wel blijven stappen. Kom thuis bij jezelf. Zoek die bedding. Stop met jezelf in bochten te wringen. Zoek een gids. Want je doet het zelf, maar niet alleen.”
Met liefde,
Petra
0 Comments