M’n vingers glijden over het toestenbord.
Ik lees, voel, en delete.
Ik lees, voel, en delete.
Ik ziet hier al dagen mee te struggelen, met deze blog,
want het gaat over een thema waarvan ik niet van plan was
want het gaat over een thema waarvan ik niet van plan was
om over te gaan schrijven: aanvaarding.
Het is een woord waar ik al altijd moeite mee heb gehad,
maar de laatste weken begint het een andere betekenissen te krijgen.
En dit zal, zoals alles in dit leven, ook wel weer veranderen.
En dit zal, zoals alles in dit leven, ook wel weer veranderen.
Vragen die komen.
“Kan iedereen genezen die ziek is? Kan dat überhaupt? Kan je niet ‘gewoon’ aanvaarden dát wat er is? Kan je datgene wat er zich aandient aanvaarden en daar rust in vinden? En als dat betekent dat je ziek blijft, kan je dan ook leren om rust te vinden in die aanvaarding? Want als iemand er alles aan doet om toch maar te genezen en het lukt niet, wat voor een schuldgvoel ontstaat er dan? Het gevoel van ‘ik heb het niet goed gedaan’ kan iemand dan helemaal naar beneden halen, toch? En wat voor een kwaliteit van leven heb je dan?”
Dit gesprek had ik 2 weken geleden met m’n zus waar we wat filosofeerden over deze gedachten en situaties en het heeft me op een pad gezet van nog meer afstemmen met mezelf over wat goed voelt voor mij in dit hele(nd) proces.
Want ja, wat betekent aanvaarding?
In eerste instantie ging ik helemaal in weerstand over ‘het aanvaarden van wat is’. Want ik dacht: “ik ga toch niet aanvaarden dat ik ziek blijf zeker? In de verste verte niet. Weerstand dus, ook de dagen erna. Tot ik erover begon te lezen, er over sprak met m’n lief en een vriendin, het mee nam in m’n meditaties en erin begon te zakken.
Moet ik eerst iets aanvaarden, alvorens er heling komt, vroeg ik mezelf af. En zo ja, wat dan? En hoe dan? Ik heb de diagnose aanvaard ja, natuurlijk, en godzijdank is er een behandeling die aanslaat, maar ik geloof de prognose niet die ik krijg, want als ik dat moet geloven genees ik nooit meer.
Moet ik dat dan gaan aanvaarden om te kunnen zijn met wat is? Nee, die straat loop ik niet in. Mijne gps zegt dat dat de verkeerde richting is.
Maar wat is dat dan, aanvaarding? Betekent het dan dat je het opgeeft en je overgeeft aan een proces waarin je niks in de pap te brokken hebt? Nee tuurlijk niet, hier spreken we over totaal iets anders. Voor mij betekent het nu, op dit moment, dat ik erken van: ‘dit is wat er nú is’. En dit maakt dat m’n weerstand zakt. Echt waar, ik voelde het zo gebeuren toen ik dát liet binnenkomen. “Dit is wat er nu is. Nu.” Een paar dagen later begon het volgende te dagen: wat als aanvaarding betekent dat je je ziekte niet langer als vijand ziet? … En oh man, zo had ik het nog niet bekeken; Niet dat ik van mezelf vond dat ik dat bewust deed, maar toch viel er een enorm gewicht van m’n schouders. Want als je dat wel zo ziet, dan denkt je lichaam dat het moet vechten, dat het moet overleven, dat het moet roepen en tieren om gezien en gehoord te worden, of dat het in stilte blijft doorgaan met vechten uit angst om zichzelf te verliezen. (Hoe dikwijls doen we dat niet seg, in die onbewuste laag waar we in leven – ook als we niet ziek zijn)
En dan lees ik: “Als je weerstand verzacht, dan pas kalmeert je zenuwstelsel.” Ja, dat voelde ik. Als je weerstand verzacht dan kan je immuunsysteem zich opnieuw gaan richten op balans in plaats van op oorlog. Dan pas open je een ruimte waarin herstel van je cellen kan plaatsvinden. Ben je mee in deze redenering? Ik heb het gevoel dat de puzzelstukjes nu op z’n plaats beginnen vallen, na maanden van mediteren, en mezelf te verdiepen in hoe belangrijk emoties zijn, hoe het zelfgenezend vermogen van ons lichaam werkt en wat de inzichten over de epigenetica betekenen in m’n dagelijks leven.
Want ja, mijn lichaam kreeg een diagnose en dit is mijn huidige ervaring. Punt. Mijn huidige ervaring. Maar ik bén die ziekte niet. Ik hoef ze ook niet te fixen, want dan ligt de focus op ziekte. Waar ik ondertussen achter ben - door veel te praten met m’n inner-cirlce - is, kan ik gaan voelen wat er nog ongezien is? En dat hoef ik allemaal niet rationeel te kunnen verklaren of uitdokteren, want daar kan mijne mind niet bij. De vraag is: durf ik te zakken in voelen zodat er ruimte komt in m’n lichaam zodat het kan kiezen voor regerenatie. Oh whaaw ja… Nu dit uit m’n pen vloeit voel ik dat het zo klopt.
Want ja, mijn lichaam kreeg een diagnose en dit is mijn huidige ervaring. Punt. Mijn huidige ervaring. Maar ik bén die ziekte niet. Ik hoef ze ook niet te fixen, want dan ligt de focus op ziekte. Waar ik ondertussen achter ben - door veel te praten met m’n inner-cirlce - is, kan ik gaan voelen wat er nog ongezien is? En dat hoef ik allemaal niet rationeel te kunnen verklaren of uitdokteren, want daar kan mijne mind niet bij. De vraag is: durf ik te zakken in voelen zodat er ruimte komt in m’n lichaam zodat het kan kiezen voor regerenatie. Oh whaaw ja… Nu dit uit m’n pen vloeit voel ik dat het zo klopt.
De puzzelstukjes beginnen zo stilaan op z’n plaats te vallen.
Zoals ik daarnet zei: “Ik ben niet ziek, ik heb nu een ziekte.” Ik observeer het, en creëer ruimte voor wat er zo graag getoond wil worden, wat dat dan ook is of mag zijn. En dat omarm ik. Dat is aanvaarden voor mij van wat nu is.
En het lichaam zoekt altijd naar genezing, kijk maar wat er gebeurt als je een schaafwondje hebt, er komt heel snel een korst op en het begint te genezen.
Wil dit zeggen dat ik altijd gefocust ben op m’n ziekte? In het begin veel, nu minder en minder. We zitten toch ook niet uren te kijken en te wachten tot er een korstje op een schaafwonde komt. Dit is net zo. Liesbeth, die vriendin van een paar blogs geleden zei me: “Kun je niet gewoon doen alsof die ziekte er niet is? Want dan kan je aandacht er ook niet naar toe gaan Petra”. Ik dacht, fok ja, daar heeft ze zeker een punt. Alleen, hoe doe je dat als je iedere dag met lichamelijke beperkingen te maken hebt?
Mijne opa zei: “als je pijn hebt aan je hart moet je denken dat je geen hart hebt”! Ja, wij moesten allemaal heel hard lachen toen hij dat zei, maar au fond had hij zo veel gelijk. Dat weet ik nu pas. Hij is al 14 jaar dood.
Wat gebeurt er als je stopt met vechten?
Wat is er bij mij aan de binnenkant aan het genezen en hoe kan ik, met mijn bewustzijn mijn lichaam in die taak ondersteunen? Dat is dus next-level-zijn vind ik. Want daar zit mijn verantwoordlijkheid – in volle aanvaarding in wat nu is. Zonder eindpunt.
By the way, Hippocrates (460 tot 370 V.C.), de beroemde Griekse arts die wordt beschouwd als de grondlegger van de westerse geneeskunde en de vader van alle artsen, benadrukte toen al de holistische benadering van gezondheid waarbij het niet alleen gaat om het behandelen van ziekten, maar om het bevorderen van algemeen welzijn door een goede levensstijl, voeding en omgeving. Hij zei toen al tegen z’n artsen in opleiding: “vergeet niet dat degene die de ziekte werkelijk geneest, het organisme is. Jij bent hier om te helpen, maar maak jezelf niet wijs dat jij iets geeft dat het organisme niet heeft.” BAM! You get the picture.
Hij zei: "De natuur geneest, maar de arts moet de natuur helpen." Dit geeft aan dat hij geloofde in de kracht van het lichaam om zichzelf te genezen, mits het juiste milieu en de juiste omstandigheden worden gecreëerd.
En dat vertelt ons nu de epigenetica .
En hij wist dat toen al.
De wetenschap (de genetica) zei altijd: genen veroorzaken ziekten. Deze stelling zal voor jou niet vreemd zijn denk ik.
En het is niet waar. Het is niet meer waar. Epigenetica is een nieuwe richting in de wetenschap die aantoont dat gevoelens, gedachten en onze levensstijl een grote invloed hebben op onze genen.
Hoe dan?
Ja hoe dan?
“Het zijn dus niet je genen die een ziekte veroorzaken maar het is de omgeving die het gen aan of uitzet dat de ziekte veroorzaakt.” En we hebben het hier niet alleen over de uiterlijke omgeving waar je lichaam in beweegt en woont (roken, luchtvervuiling, pesticiden), maar ook over de omgeving waar je cellen zich in verbinden. De omgeving in je lichaam dus.
En hier komt de clue: de omgeving in je lichaam waar je cellen zich in bevinden verandert als jouw emoties veranderen van angst, boosheid, frustratie, woede, onzekerheid, verdriet naar dankbaarheid, liefde, waardering, blijheid, vreugde, belonging… Emoties worden dan ook gezien als ‘chemische’ (lees: hormonen) feedback, en zijn het eindproduct van ervaringen die we hebben in onze externe (gebeurtenissen) of interne (gepieker, geluk) omgeving. Met andere woorden: onze emoties laten ons meteen voelen wat we zojuist hebben meegemaakt of waar we aan denken! En het is die chemische omgeving die ofwel toxisch ofwel helend is voor onze cellen. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Simpel is iets anders. Maar zeker mogelijk om op deze manier te gaan leven.
Van repareren naar scheppen.
Mijn les van de voorbije weken is: diep aanvaarden wat nu is, en dus geen rampscenario’s in scène zetten, zodat m’n lichaam stopt met vechten en kan overgaan van reperaren naar scheppen.
Divine timing… again… want een gesprek wat me eerst behoorlijk ondersteboven haalde blijkt me nu te helpen op weg naar heling. En eigenlijk, nu ik dit herlees, de eindbestemming is niet genezen. Het onderweg zijn is helend, en ik denk dat de eindbestemming “wholeness” is, en dat stopt niet met een gezond lichaam.
Dit is mijn waarheid, maar het hoeft niet de jouwe te zijn. Ik deel mijn proces omdat ik inmiddels weet dat het velen, ongeacht hun gezondheidssituatie, inspireert. En daar ben ik immens dankbaar voor.
En terwijl ik de blog wil afronden popt er deze vraag op in m’n hoofd:
“Is er iets dat jij moet gaan aanvaarden zodat je lichaam kan ontspannen en jij dus een bodem creëert om gezond te blijven of te worden?”
Met liefde,
Petra
1 Comment