Thuiskomen bij mezelf
7 oktober
Gisterenavond voor het slapengaan vertelde ik tegen m’n lief wat ik doe als ik de geleide meditatie doe die je leert om in het ‘nu-moment’ te blijven.
Ik word binnengeleid in de blackness, in het kwantumveld. Het wordt ook wel ‘het veld van oneindige mogelijkheden’ genoemd, of ‘the loving intelligence’ of ‘het Higgs veld’. Allemaal synoniemen die ons spreken over een onzichtbaar veld van energie dat bestaat buiten tijd en ruimte. Het is een energie die constant en overal aanwezig is – een kracht die alles in het universum verbindt, waar alle potentieel bestaat en waar wij dus deel van uitmaken, of je dat nu weet of niet. BAM! Een hele boterham hé, ‘k weet het.
Ik word binnengeleid in de blackness, in het kwantumveld. Het wordt ook wel ‘het veld van oneindige mogelijkheden’ genoemd, of ‘the loving intelligence’ of ‘het Higgs veld’. Allemaal synoniemen die ons spreken over een onzichtbaar veld van energie dat bestaat buiten tijd en ruimte. Het is een energie die constant en overal aanwezig is – een kracht die alles in het universum verbindt, waar alle potentieel bestaat en waar wij dus deel van uitmaken, of je dat nu weet of niet. BAM! Een hele boterham hé, ‘k weet het.
Tijdens de meditatie word ik uitgenodigd om die blackness te observeren, zonder lichaam, zonder tijd, zonder zorgen, zonder piekergedachten, zonder gedachten over m’n verleden en toekomst, zonder iets. Een hele oefening, omdat m’n geest heel dikwijls afdwaalt naar de dagdagelijkse dingen van het leven.
Dit gezegd zijnde.
In m'n meditatie word ik uitgenodigd om te voelen hoe ver deze zwarte ruimte reikt. Of ik ‘een einde’ zie. Ik kijk met gesloten ogen voor mij, achter mij, naast mij, onder en boven mij, om een glimp op te vangen van deze oneindige dimensie. En wat ik opmerk is dat door dit te doen, ik wel ik blijf, ik word niet niks. Door dit iedere dag te doen, observeert mijn bewustzijn deze darkness, dat merk ik wel op.
I know, een paar jaar geleden fronste ik ook m’n wenkbrauwen als ik zo iets hoorde. Nu niet meer.
I know, een paar jaar geleden fronste ik ook m’n wenkbrauwen als ik zo iets hoorde. Nu niet meer.
“Ik kijk naar buiten, om mij heen, en ik voel dat ik verlang om hierin te willen oplossen, in deze ruimte”. Dat vertel ik dus tegen Tiziana.
En dan zegt ze: “misschien moet je dan naar binnen kijken schat”… Ja natuurlijk! Dat ik daar zelf niet op kom zeg! So I did. In plaats van naar buiten te kijken die avond, keek ik naar binnen, in mij. En op het moment dat ik dat deed loste ik geleidelijk aan op in de darkness, zoals een zeepbel die uit elkaar spat en waarvan de deeltjes stilaan verdwijnen. Wat een immense gewaarwording… zoveel liefde voelde ik. En de prachtige muziek tijdens de meditatie hielp me om er een paar seconden langer dan anders te vertoeven. Alle, ik denk dat dat seconden zijn, want heb geen benul van tijd. Ik heb me die avond voor de eerste keer deel gevoeld van het oneindige, van deze liefdevolle energie die alles omvat, die alles is, waar wij een deel van zijn, allemaal, of je het nu gelooft of niet. En dat alles mocht ik in een fractie van een seconden voelen en vatten.
Dus ja, ik ervaarde zo een ontzettende rust en liefde dat ik hier naar terug wou gaan in de volgende meditatie! Maar zo werkt dat dus blijkbaar niet… want het kwam niet de dag erna. Niet met verwachtingen de meditatie ingaan Petra, hoorde ik een stem in mij zeggen… gewoon zijn, geef je over aan die darkness.
Just be.
Als je stopt met het buiten jezelf te zoeken, kom je thuis.
Dat ja.
Als je stopt met het buiten jezelf te zoeken, kom je thuis.
Dat ja.
Rumi zei: “I looked in temples, churches, and mosques. But I found the Divine within my heart.” En toen ik dit las vatte ik ineens wat hij bedoelt, omdat ik het gevoeld heb. En ik zeg dit met een gevoel van nederigheid en dankbaarheid. Dankzij deze ervaring kan ik, als ik m’n ogen sluit, op welk moment van de dag dan ook, teruggaan naar dat gevoel. Het was een ontmoeting met een overstijgende liefde, denk ik. Want hoe verwoord je iets wat je overstijgt, en waarvan je weet dat je er deel van uitmaakt?
De perfectie van het leven op dit moment
22 oktober
Ik ben Medrol (cortisonen behandeling) aan het afbouwen sinds een paar weken en vandaag zouden we weer een trapje lager mogen gaan. Maar, de bloedname wijst uit dat ik toch maar matig reageer op die verlaging dus er mag niet verder worden afgebouwd. Shit. Nu had ik had zo gehoopt van wel, omdat ik vind dat ik zo bewust bezig ben met m’n herstelproces. En ook, de neveneffecten van de behandeling spelen me parten, dus hoe minder ik nodig heb hoe beter.
Sommige leverwaarden waren volgens de arts niet of te traag aan het dalen. Hij zag m’n ontgoocheling en zei:
“Je komt ook van heel ver Petra, vergeet dat niet, dus op zich ben ik blij met waar we al staan .
Ik speel liever op safe en de lever moet tot rust gebracht worden, dus we doen nog even door met deze dosis.”
Oké dokter. Hij herhaalt ook iedere keer dat ik heel veel geluk gehad heb, en dat ik dat niet mag vergeten. “Heb maar geduld en vertrouwen”, zegt ‘m dan. Heb ik! Ik blijf gewoon doen waar ik mee bezig ben. Voel dat ik op het juiste pad zit.
Nu, waarom vertel ik dit? Ik deel dus deze update met mijne harde kern en Liesbeth, een dierbare vriendin stuurt me een voice-berichtje een paar uur later:
“Als ik dit zo lees Petra, je bezoek bij de dokter, dan komt er vanalles naar boven merk ik. Zo van: wat is de perfectie van het leven op dit moment? En ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is. En de vraag waar ik een groot deel van de dag mee bezig ben geweest is: ‘how can I be of the greatest service to the whole in this short period that I am alive? En dit, met wat ik nu ben of meemaak, hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Met de parel die er vanzelf in mij zit, zonder dat ik daar iets voor moet doen.’ En ja, ik stel me de vraag: hoe zou dat voor Petra zijn? Ik heb geen antwoorden, ook geen slimme, wijze of compassionate opmerkingen, ik wou dat ik ze had, maar heb ze even niet. Maar ben er wel veel mee bezig merk ik.”
OH MY GOD! Ik heb dat bericht zeker 5 keer opnieuw beluisterd. She swept me of my feet met dit berichtje. Zonder het te beseffen gaf ze me een stamp onder m’n kont om verder te schrijven en te contempleren over deze vragen, want die vragen had niemand mij al gesteld, laat staan ik aan mijzelf op deze manier. Ik ben dus ook meteen terug in m’n pen gekropen.
Ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.
23 oktober
Medrol zorgt ervoor dat ik weinig slaap ’s nachts. De meeste nachten duren 2 tot 5 uur. Als ik wakker word ga ik mediteren. Vandaag werd ik opnieuw wakker om 5u. De vragen van Liesbeth komen en gaan, ook tijdens het mediteren poppen ze op: “ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.” Ja… ik ook!!
En het is tweeledig weet ik. Het is me overduidelijk dat ik naar binnen moest. Ik moest gaan voelen. Yep. Dat had ik zonder ziek te vallen nooit gedaan, toch niet op deze manier, en niet zo lang! En ja, wat is lang? Terwijl ik dit schrijf weet ik dat die reis naar binnen nooit meer stopt. Dus ik hoop nog heel lang ;-)
En het is tweeledig weet ik. Het is me overduidelijk dat ik naar binnen moest. Ik moest gaan voelen. Yep. Dat had ik zonder ziek te vallen nooit gedaan, toch niet op deze manier, en niet zo lang! En ja, wat is lang? Terwijl ik dit schrijf weet ik dat die reis naar binnen nooit meer stopt. Dus ik hoop nog heel lang ;-)
Hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Ja hey seg… you tell me! Ten dienste van - de - wereld? Doe effe normaal… En ik weet, de reden dat ik dit allemaal neerschrijf is ook om anderen te inspireren en een heel groot hart onder de riem te steken voor diegene die ook een gelijkaardig pad bewandelen, of op de een of andere manier ook uitgenodigd worden om, eindelijk eens, te gaan voelen. Want dat leren we niet op school. Voelen wat er echt speelt, leer je op de school die leven heet.
Het gesprek met de dokter spookte ook nog door m’n hoofd. Ergens sloop het stemmetje binnen van: gij met uw gemediteer, “wa ne zever”. Was ik nu naïef bezig? Deed ik aan struisvogelpolitiek om toch maar het vonnis van de arts te ontlopen?
Medrol alleen will do? Ik denk het nie! Ik geloof zo hard in een holistische aanpak van genezen dat ik dit idee onmiddellijk de vuilbak in kieperde.
Ik weet dat ons lichaam een enorm zelfhelend vermogen heeft, en ik wéét hoe ik het moet doen. De uitnodiging is om de hoe en de wanneer van genezing los te laten en me te verbinden met het gevoel dat ik ga hebben op het moment dat ik van de dokter verneem dat ik genezen ben. Dat is de uitnodiging! Kan ik deze emotie voelen nog vooraleer het een feit is in m’n leven? Nog vooraleer ik het letterlijk van hem hoor?
Kan ik dankbaarheid oproepen voor iets dat er nog niet is?
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
Daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
Daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
Dankje Liesbeth, door jouw vragen begin ik - de perfectie van het leven nu- , te leren zien en ontvangen.
Graag tot volgende week zondag.
Liefs,
Petra
De diagnose die alles op z’n kop zette.
We dachten dus dat we in rustigere vaarwateren terecht waren gekomen.
De controle bloedname op 10 September gaf aan dat er opnieuw een lichte stijging was in m’n leverwaarden.
Hmmm… dacht ik… Wat had ik fout gedaan? Had ik te veel gedaan? Moest ik terug meer rusten misschien? Maar ik deed al zo weinig. Frustratie ten top. In het huishouden kon ik niks oppakken, laat staan in Puur Vrouw. Wanneer stopt dit eigenlijk? Oké, ik wist dat ik een maandenlange revalidatie voor de boeg had, maar nu ging ik precies terug achteruit.
Hmmm… dacht ik… Wat had ik fout gedaan? Had ik te veel gedaan? Moest ik terug meer rusten misschien? Maar ik deed al zo weinig. Frustratie ten top. In het huishouden kon ik niks oppakken, laat staan in Puur Vrouw. Wanneer stopt dit eigenlijk? Oké, ik wist dat ik een maandenlange revalidatie voor de boeg had, maar nu ging ik precies terug achteruit.
Op maandag 16 september gaf m’n lichaam aan dat er écht iets niet klopte. Ik kon niet meer eten, m’n smaak veranderde, water drinken deed pijn in m ‘n borstkast, ik begon terug geel te zien en ik voelde dat het snel moest gaan. Ik ging naar de huisarts voor een bloedname en belde de hepatoloog.
“Ja”, zei hij, “dit gaat helemaal de verkeerde kant op Petra” … de leverwaarden gingen terug naar een hoogtepunt. Ik moest dringend onder de scanner en een nieuwe bloedname de dag erop. Twee dagen later bevestigde hij wat hij dacht dat er aan de hand was.
Eén van de mogelijke diagnoses die ze zochten begin juli en niet vonden had zich nu wel gemanifesteerd: het ziektebeeld was geëvolueerd naar een auto-immuun hepatitis.
Auto-immuun hepatitis is een ziekte waarbij het immuunsysteem, dat normaal gesproken je lichaam beschermt tegen virussen en bacteriën, zich vergist en in dit geval je eigen lever aanvalt. Hierdoor ontstaat een ontsteking in de lever. Het is alsof het afweersysteem denkt dat de lever een indringer is, terwijl dat niet zo is.
Deze ontsteking kan schade veroorzaken aan de levercellen en, als het niet behandeld wordt, kan dit leiden tot littekenweefsel (fibrose) of zelfs leverfalen.
Vaak weten mensen niet precies waarom het immuunsysteem zo reageert, maar erfelijkheid, omgevingsfactoren of infecties kunnen een rol spelen.
Vaak weten mensen niet precies waarom het immuunsysteem zo reageert, maar erfelijkheid, omgevingsfactoren of infecties kunnen een rol spelen.
“Ge verrast mij Petra”
Een nieuwe diagnose dus. Dit kwam volgens de dokter heel zelden voor. Ik was het tweede ‘geval’ in 15 jaar in z’n praktijk. Er werd onmiddellijk gestart met een hoge dosis cortisone of ik zou binnen een paar dagen terug in het ziekenhuis belanden.
“Ge verrast mij Petra”, zei ‘m. “Dit had ik niet verwacht”.
Nee, ik ook niet!
Nee, ik ook niet!
Deze aandoening heeft 20% genezingskans. If not, blijf je heel je leven medicatie slikken om je immuunsysteem te onderdrukken, zodat je lichaam stopt met de lever aan te vallen. Jezus Christus, dit moest ik even laten binnenkomen. Toch heb ik daar, op zijn consultatie, beslist om voluit voor die 20% te gaan. Hij wou me beschermen door te zeggen: “ik zou voor de 80% gaan Petra, dan kan het alleen maar meevallen indien je toch bij die 20% behoort.”
Ik snapte zijn goedbedoelde redenering, maar nee, bedankt. Iemand zei me ooit: “Je mag de diagnose geloven, maar niet de prognose”. Dit is zo een krachtig statement, want het suggereert dat je zelf iets in de pap te brokken hebt als het op herstel en genezing aankomt.
En dat geloof ik zo!
Het moment waarop ik wist dat ik moest veranderen
Het moment waarop ik wist dat ik moest veranderen
Hoge dosis cortisone dus, iedere dag. Wat een power medicatie! Ik kreeg meer energie maar ook veel neveneffecten. M’n lever kon beginnen herstellen. En ondertussen begon er een bewustwordingsproces, in mij, in m’n hoofd en in m’n heel lijf.
Jaren geleden leerde ik de theorie van Dr. Joe Dispenza kennen en gebruikte de toepassing ervan in m’n coaching praktijk. De meditaties die hij aanbiedt zijn prachtig en zorgen onder andere voor meer bewustwording in je leven. Mensen over heel de wereld getuigen van de kracht die ze putten uit z’n meditaties en transformeren nefaste prognoses naar ‘terug gezond’. Om de één of andere reden ben ik ergens onderweg gestopt met mediteren.
Nu kwam hij terug op m’n pad.
Nu kwam hij terug op m’n pad.
Ondertussen heeft hij een team van onderzoekers achter zich staan die documenteren wat de gevolgen zijn van meditatie op je fysieke en mentale gezondheid. En de resultaten van dit onderzoek zijn mindblowing. Intuïtief wist ik dat dit een heel groot deel van mijn pad zou worden en ik begon dagelijks een paar uur te mediteren. “If not now then when?”, dacht ik. Kan het nog duidelijker worden? Kan mijn lichaam nog harder aan de alarmbel trekken? De tekens van het universum?
De uitnodiging was duidelijk.
De uitnodiging was duidelijk.
Het werd een soort van innerlijk weten dat mediteren deel moest gaan uitmaken van m’n dagelijkse routine, net als douchen of tanden poetsen. Dat doe je ook zonder je vragen bij te stellen. En hoe meer ik mediteerde hoe meer ik ernaar verlangde, naar die stillness, het connecteren met nothingness.
Medicatie alleen is niet genoeg
Ik werd uitgenodigd om m’n genezingsproces met twee handen vast te pakken. Ja, dat voelde ik, dat moest ik gaan doen – het vastpakken. Ondertussen was ik al bijna drie maanden ‘werkonbekwaam'. Het was een hele opluchting om voor mezelf de gedachte toe te laten dat ik het niet moest gaan doen met enkel de medicatie. Dat ik deze periode “niet gewoon ging uitzitten" terwijl ik zat de bingewatchen op de bank, wachtende op een verbetering, of niet, van m’n toestand, maar dat ik m’n intuïtie kon gaan omarmen om actief deel te nemen aan m’n eigen genezingsproces.
Ik vertrouwde erop dat de “hoe” van dat omarmen zich wel zou tonen.
Tiziana gaf me een onbetaalbare ruimte: "alles staat in het teken van jouw genezing schat", zei ze. “Zak maar”. Dit wilde dus zeggen dat zij de kar bleef trekken, in het gezin, en in Puur Vrouw. Dus ik ging naar binnen, in gesprek met mezelf, met m’n lichaam, met m’n lief. Vrienden die het licht in de donkere tunnel aanstaken, die waren er ook. Wat een geschenk!
Wat lag er op mijne lever?
Toen Inge, een vriendin me, de volgende vragen stelde ben ik pas echt in proces gegaan. Ze vroeg me: Wat is er toxisch in je omgeving waardoor je immuniteit eraan gaat? Wat of wie is er nog toxisch in je leven? Oef sèg… moest ik zo diep gaan kijken? Oké, ik reageerde toxisch op een voedingssupplement, maar ondertussen wist ik ook dat de lever het orgaan is dat emoties verwerkt…
Wat lag er zo zwaar op mijne lever? Wat weegt er zo zwaar dat ik mezelf vergiftig? Moest ik zo nodig mijne gal kotsen en deed ik dat niet? Waar hield ik me in? Waar sprak ik mijn waarheid niet?
En ja, die vraag van Inge was er boenk op. Zo had ik het nog niet bekeken natuurlijk. Wat is er toxisch in m’n omgeving zodat m’n immuunsysteem het nodig vind om m’n lever aan te vallen? En ze bedoelde niet enkel m’n fysieke omgeving, maar vooral de omgeving waar m’n cellen in gedijen, waar m’n cellen in leven. De externe omgeving van de cel.
Mijn lichaam dus.
Mijn lichaam dus.
Ik ‘weet’ ondertussen hoe chronische stress je gezondheid ondermijnt… en ik coach al jaren mensen hierin. Wat zag ik dan niet bij mezelf? Dat is typisch zeker? Blinde vlekken en toestanden… “Goeie coach ben jij Petra”, dacht ik, “je bakt er zelf niks van”. M’n ego kreeg ook weer efkes het podium. Met andere woorden, het puzzelen begon.
Inge zei, het is tijd om je verdriet te doorvoelen. Het eruit te janken. Er moet bevrijding komen. Blijf niet in latente droefheid zitten, waar dat ook vandaan komt. Break free… break out… En ze zette een spiegel voor mijne neus: Leef je je waarheid? Houd je je in door verborgen angsten die als een betonblok op je hart liggen? Welk geluid moet eruit? Waar mag je gaan staan, je plek innemen? Wat mag je afgooien? Schuldgevoel? Het juk van je niet goed genoeg te voelen? Van te denken dat je iets niet kan of waardig bent?
Ik besprak het allemaal met m’n lief. Staat die toxiciteit misschien voor ‘niet goed genoeg zijn’, angst om te falen, denken dat ik het niet kan? Hmm, ja, dat is wel een thema geweest in m’n leven… Zat dat nu nog altijd onderhuids te wringen? Miljaar seg.
En ik weet: wij zijn oneness, wij zijn overvloed, wij zijn verbinding. En het moest precies opnieuw gaan stromen. En hoe?
Door het te gaan leven.
Punt.
You’ll figure it out, hoorde ik steeds opnieuw in m’n hoofd.
Door het te gaan leven.
Punt.
You’ll figure it out, hoorde ik steeds opnieuw in m’n hoofd.
Thuiskomen bij jou
En in het tumult van dit alles vroeg Tiziana me ten huwelijk…
Echt waar!
Ik was helemaal overdonderd. Het was zó prachtig!
Voel me zo gezien, geliefd, You name it!
Elke cel in mijn lijf heef JA gezegd. (Over omgeving gesproken ;-) )
Echt waar!
Ik was helemaal overdonderd. Het was zó prachtig!
Voel me zo gezien, geliefd, You name it!
Elke cel in mijn lijf heef JA gezegd. (Over omgeving gesproken ;-) )
De behandeling deed m’n lichaam veranderen.
Na 1 maand herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
En zij - zij zag mij, enkel mij, niet de verandering.
Ik voelde me onzeker.
En ze zei: "ik zie jou, alleen jou."
Ik kon zakken.
Helemaal zakken.
Veiligheid, geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde
hebben nog nooit deze vertaling gekend in m’n leven.
Na 1 maand herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
En zij - zij zag mij, enkel mij, niet de verandering.
Ik voelde me onzeker.
En ze zei: "ik zie jou, alleen jou."
Ik kon zakken.
Helemaal zakken.
Veiligheid, geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde
hebben nog nooit deze vertaling gekend in m’n leven.
Terwijl ik mijn weg vervolgde door dit onverwachte proces, voelde ik dat er iets fundamenteels aan het veranderen was.
En daar schrijf ik over in m’n derde blog.
En daar schrijf ik over in m’n derde blog.
Liefs,
Petra
Wanneer je lichaam ‘stop’ zegt.
Op 1 juli 2024 werd ik plotseling ziek, en terwijl ik dit schrijf zit ik nog altijd in m’n herstelproces.
Tijdens één van m’n meditaties ergens eind september werd het me ineens duidelijk dat ik hierover moest gaan schrijven. Over het ziek vallen, over de onzekerheid en angst die ermee gepaard gaan, over het pad dat je begint te bewandelen, of je nu wilt of niet, over de weerstand, over controle en overgave, over nabijheid, over troost en gedragen worden. Over mijn route, een route die me heel erg uitnodigt om op een andere manier voor mezelf te zorgen en naar het leven te kijken. De route van de zelfzorg. Mijn route van zelfzorg.
Tijdens één van m’n meditaties ergens eind september werd het me ineens duidelijk dat ik hierover moest gaan schrijven. Over het ziek vallen, over de onzekerheid en angst die ermee gepaard gaan, over het pad dat je begint te bewandelen, of je nu wilt of niet, over de weerstand, over controle en overgave, over nabijheid, over troost en gedragen worden. Over mijn route, een route die me heel erg uitnodigt om op een andere manier voor mezelf te zorgen en naar het leven te kijken. De route van de zelfzorg. Mijn route van zelfzorg.
Ik wil m’n verhaal delen omdat ik in de flow van het leven, toen alles top was, op de pechstrook werd geparkeerd.
Ik wil het delen omdat het me helpt te voelen wat er gevoeld moet worden.
Ik wil het delen vanuit een plek van zijn, en niet van doen. Want doen gaat nu even niet zo goed.
Ik wil het ook delen omdat ik niet de enige ben op de pechstrook. Als mijn verhaal één iemand kan raken die zich herkent in deze vaak stille worsteling – in een wereld die zo vaak alleen de glans van succes en prestaties belicht en erkent – dan is dat genoeg. Dan is dat mooi. Want soms is het precies dát wat we nodig hebben: een zachte herinnering dat we niet alleen zijn.
Ik wil het delen vanuit een plek van zijn, en niet van doen. Want doen gaat nu even niet zo goed.
Ik wil het ook delen omdat ik niet de enige ben op de pechstrook. Als mijn verhaal één iemand kan raken die zich herkent in deze vaak stille worsteling – in een wereld die zo vaak alleen de glans van succes en prestaties belicht en erkent – dan is dat genoeg. Dan is dat mooi. Want soms is het precies dát wat we nodig hebben: een zachte herinnering dat we niet alleen zijn.
Een onverwacht telefoontje veranderde alles.
Maandag 1 juli 2024
Een coachee had net de namiddagsessie afgebeld en ik kreeg onverwacht ruimte in m’n agenda om dingen te gaan creëren voor Puur Vrouw.
Heerlijk, dacht ik, een hele namiddag om ideeën te downloaden en vorm te geven! Ik had me genesteld voor m’n laptop met een theetje en chocolade, en toen ging de telefoon. Het was m’n huisarts: “Petra, je komt best eens langs op de consultatie vandaag want je leverwaarden zijn veel te hoog”. Zo bleek uit een routinebloedname die 2 dagen ervoor gedaan was.
Een paar uur later zaten m’n lief en ik op de spoedafdeling van het ziekenhuis.
Oké… m’n leverwaarden swingden de pan uit. Maar ik voelde me goed. Hoe kon dit dan?
Wij dachten over een paar uur terug thuis te zijn.
Not.
Ik werd opgenomen en verbleef 2 weken in het ziekenhuis, met een lever die aangaf dat hij zich met de dag slechter voelde.
Na veel bloednames, een echo, scan en een leverbiopsie werd er vastgesteld dat ik een acute toxische leverontsteking had. Waarschijnlijk veroorzaakt door een onderdeel van een voedingssupplement dat ik sinds december 2023 met tussenpauzen aan het nemen was, na een lang herstel van een covid infectie in maart 2023.
Een ‘acute toxische hepatitis’ heet dat dan. Het was een aanval op m’n hele systeem.
Tijdens de tweede week in het ziekenhuis voelde ik me met de dag slechter worden. M’n leverwaarden bleven stijgen.
Een rollercoaster. Onzekerheid. Ik werd zwakker en zwakker.
Ik kon amper eten, had geen smaak en nergens zin in, voelde me suf, plat, m’n energievat liep leeg en ik zag eruit als een kanarievogel… geel oranje.
Douchen ging niet meer. Wassen aan de lavabo in 4 stukken. Na ieder stuk een uur liggen.
M’n vrienden wilden op bezoek komen maar ik had geen energie, dus ze lieten me rusten.
Tijdens de tweede week in het ziekenhuis voelde ik me met de dag slechter worden. M’n leverwaarden bleven stijgen.
Een rollercoaster. Onzekerheid. Ik werd zwakker en zwakker.
Ik kon amper eten, had geen smaak en nergens zin in, voelde me suf, plat, m’n energievat liep leeg en ik zag eruit als een kanarievogel… geel oranje.
Douchen ging niet meer. Wassen aan de lavabo in 4 stukken. Na ieder stuk een uur liggen.
M’n vrienden wilden op bezoek komen maar ik had geen energie, dus ze lieten me rusten.
Op maandag 15 juli mocht ik naar huis omdat er een lichte daling was in de waarden.
“De lever moet hiervan zelf herstellen”, zei de arts. Rusten moest ik, vooral veel rusten.
“De lever moet hiervan zelf herstellen”, zei de arts. Rusten moest ik, vooral veel rusten.
Woensdag 17 juli wou hij me terug zien.
Thuis werd ik gedoucht, begon ik terug wat te eten, werd ik omringd door massa’s liefde en zorg, kon ik slapen, slapen en nog eens slapen.
En wenen. Want ik had geen idee waar dit naar toe leidde. En hoe lang dit herstel ging duren.
In oktober 2023 zijn Tiziana en ik Puur Vrouw gestart, en we waren zo heerlijk op dreef met ons bedrijf… en nu dit.
De handrem erop.
En wenen. Want ik had geen idee waar dit naar toe leidde. En hoe lang dit herstel ging duren.
In oktober 2023 zijn Tiziana en ik Puur Vrouw gestart, en we waren zo heerlijk op dreef met ons bedrijf… en nu dit.
De handrem erop.
Althans, zo voelde het. WTF is dees? Waarom? Waarom nu? Godverdomme!
De deadline van mijn leven: 5 dagen om de koers te veranderen.
Woensdag 17 juli
Vandaag terug bloedname en op gesprek bij de arts. Geen goed nieuws.
“Dit is niet goed Petra, de waarden zijn niet meer gedaald.”
Ik voelde me ook helemaal niet goed. Tiziana bracht me in een rolstoel naar de consultatie.
M’n dossier werd geopend in een universitair ziekenhuis, omdat m’n waarden aanduidden dat een levertransplantatie nodig zou kunnen zijn.
Paniek in de zaak.
Hoe ging ik dit afwenden? Kon ik dit überhaupt nog omdraaien? Ik zag al heel het scenario voor me… Worst case scenario natuurlijk.
Ergens wist ik wel dat dit me geen deugd deed, maar de gedachten kwamen gewoon.
Ergens wist ik wel dat dit me geen deugd deed, maar de gedachten kwamen gewoon.
“Dat is dus de acute stress reactie”, dacht ik… ik wou vluchten, maar dat ging natuurlijk niet.
Maar ik kreeg nog wat tijd van de dokter.
Ik kreeg tot maandag 22 juli.
“Het kan zijn dat je er door kruipt Petra”, zei hij.
Tiziana kreeg de opdracht om me in de gaten te houden voor mogelijke tekenen van encefalopathie. Encefalopathie bij toxische hepatitis is een aandoening waarbij de lever de giftige stoffen in het lichaam niet goed kan afbreken, wat leidt tot verstoringen in de hersenfunctie, zoals verwardheid, desoriëntatie, somberheid, concentratie en- geheugenproblemen, spasmen, bewustzijnsverlies of in het ergste geval coma.
M’n lief.
M’n rots in de branding.
M’n rots in de branding.
Ook zij leefde in de hoogste alert fase.
Maar liet het niet zien.
Ze bood bedding.
Ik kon zakken.
Alle hens aan dek
Ja joh… ik kreeg 5 dagen om die waarden te doen dalen.
Hoe ging ik dat flikken?
Ik heb m’n zus gebeld toen we bij de dokter buiten kwamen.
‘Ik kom eraan’ zei ze.
En ja…
Wanneer je lichaam plots ‘stop’ zegt.
Wat dien je dan te doen? Wat dien je dan los te laten, aan te kijken, te voelen en te denken?
Of wat dien je niet meer te denken? In welke negatieve gedachtentunnel wil je niet belanden?
Ik had precies een deadline van 5 dagen gekregen, want als de waarden slechter waren na die 5 dagen, ja dan ging ik richting transplantatie.
Panische angst kreeg ik.
Thuis werd alles in gereedheid gebracht. M’n zus annuleerde haar vakantie om thuis helpen.
De kinderen van Tiziana kregen opvang zodat ik meer kon rusten.
Ik kreeg instructies van m’n lief en m’n zus: “Je moet nu de ruimte nemen om naar binnen te gaan, de buitenwereld uit te sluiten en te voelen wat je te voelen hebt. Je moet je van niets of niemand iets aantrekken, alleen met jezelf bezig zijn en praten met je lichaam. Met je lever. Je energie, die nu overal zit, terug naar binnen brengen.”
En ik wist: Dit heb ik nu gewoon te doen. Punt.
Ik werd uitgenodigd om te gaan verbinden met mezelf zoals ik nog nooit gedaan had.
Hoe dan? Ja ik wist ergens wat ik moest doen, maar hoe dan?
En het boezemde me zoveel angst in, faalangst, dat ik het niet op tijd zou halen – die deadline.
M’n heel lijf schoot in de stress. Again.
Ik werd overweldigd door de liefde die ik kreeg van m’n lief, m’n zus, familie en vrienden. Dat gaf me kracht. Kracht om, naast de rampscenarios die de revue passeerden, uiteindelijk te kunnen zakken in mezelf.
Ik luisterde naar Mooji, begon opnieuw te mediteren, luisterde naar mantras. Voelde wat er allemaal los kwam. Kon janken en slapen in de armen van m’n lief en vertrouwde dat het goed kwam.
Aandacht geven aan wat ik wilde voelen, daar ging ik telkens opnieuw naar toe als de stress hoogtij vierde.
Het tij keert
Maandag 22 Juli
Bloedname en doktersbezoek.
Ik ging naar het labo met de vaste overtuiging dat die waarden gedaald waren.
Dat was de deal met mijne lever.
“Het lijkt dat je er door aan het kruipen bent Petra”, zei de dokter.
De waarden waren gedaald! “Blijf doen wat je aan het doen bent”! Onze harten sprongen op van vreugde.
Ik denk dat we op een grote wolk terug naar huis reden.
De waarden waren gedaald! “Blijf doen wat je aan het doen bent”! Onze harten sprongen op van vreugde.
Ik denk dat we op een grote wolk terug naar huis reden.
Het werkt! Ik danste op een dunne koord, dat voelde ik heel goed. Maar ik kreeg meer tijd.
Ik kreeg weer 5 dagen voor de volgende bloedname.
En ja hoor, de waarden bleven dalen.
Met rust, meditatie, liefde.
En ondertussen gebeurde er heel veel in m’n lijf, en in m'n hoofd.
En dan…
Op 6 augustus kreeg ik te horen dat ik uit de gevarenzone was. De rust keerde terug. De weken die volgende kende dezelfde dalende trend.
Ik begon minder geel te zien. M’n eetlust was terug ok en ik kreeg stilaan meer energie.
Dankbaarheid triomfeerde. We keken vooruit naar januari of februari 2025 met de hoop terug samen onze droom vast te pakken en Puur Vrouw verder uit te bouwen.
Dankbaarheid triomfeerde. We keken vooruit naar januari of februari 2025 met de hoop terug samen onze droom vast te pakken en Puur Vrouw verder uit te bouwen.
We realiseerden ons des te meer dat ons bedrijf groeit met ons. En dat wat er de afgelopen tijd gebeurd was onze manier van werken mee zou gaan bepalen. Omdat je anders tegen het leven aan gaat kijken. Zowel Tiziana als ik startten een innerlijk proces door situaties tegen te komen die we niet kenden, door dingen te doen die we nog nooit gedaan hadden, gevoeld hadden, zowel individueel als koppel.
Maar de rollercoaster was nog niet ten einde.
"Soms dwingt het leven je om stil te staan, en meestal als je daar niet klaar voor bent. Maar wat als juist dát je grootste kracht wordt?"
Daarover lees je in m’n volgende blog.
Liefs,
Petra
