De diagnose die alles op z’n kop zette.
We dachten dus dat we in rustigere vaarwateren terecht waren gekomen.
De controle bloedname op 10 September gaf aan dat er opnieuw een lichte stijging was in m’n leverwaarden.
Hmmm… dacht ik… Wat had ik fout gedaan? Had ik te veel gedaan? Moest ik terug meer rusten misschien? Maar ik deed al zo weinig. Frustratie ten top. In het huishouden kon ik niks oppakken, laat staan in Puur Vrouw. Wanneer stopt dit eigenlijk? Oké, ik wist dat ik een maandenlange revalidatie voor de boeg had, maar nu ging ik precies terug achteruit.
Hmmm… dacht ik… Wat had ik fout gedaan? Had ik te veel gedaan? Moest ik terug meer rusten misschien? Maar ik deed al zo weinig. Frustratie ten top. In het huishouden kon ik niks oppakken, laat staan in Puur Vrouw. Wanneer stopt dit eigenlijk? Oké, ik wist dat ik een maandenlange revalidatie voor de boeg had, maar nu ging ik precies terug achteruit.
Op maandag 16 september gaf m’n lichaam aan dat er écht iets niet klopte. Ik kon niet meer eten, m’n smaak veranderde, water drinken deed pijn in m ‘n borstkast, ik begon terug geel te zien en ik voelde dat het snel moest gaan. Ik ging naar de huisarts voor een bloedname en belde de hepatoloog.
“Ja”, zei hij, “dit gaat helemaal de verkeerde kant op Petra” … de leverwaarden gingen terug naar een hoogtepunt. Ik moest dringend onder de scanner en een nieuwe bloedname de dag erop. Twee dagen later bevestigde hij wat hij dacht dat er aan de hand was.
Eén van de mogelijke diagnoses die ze zochten begin juli en niet vonden had zich nu wel gemanifesteerd: het ziektebeeld was geëvolueerd naar een auto-immuun hepatitis.
Auto-immuun hepatitis is een ziekte waarbij het immuunsysteem, dat normaal gesproken je lichaam beschermt tegen virussen en bacteriën, zich vergist en in dit geval je eigen lever aanvalt. Hierdoor ontstaat een ontsteking in de lever. Het is alsof het afweersysteem denkt dat de lever een indringer is, terwijl dat niet zo is.
Deze ontsteking kan schade veroorzaken aan de levercellen en, als het niet behandeld wordt, kan dit leiden tot littekenweefsel (fibrose) of zelfs leverfalen.
Vaak weten mensen niet precies waarom het immuunsysteem zo reageert, maar erfelijkheid, omgevingsfactoren of infecties kunnen een rol spelen.
Vaak weten mensen niet precies waarom het immuunsysteem zo reageert, maar erfelijkheid, omgevingsfactoren of infecties kunnen een rol spelen.
“Ge verrast mij Petra”
Een nieuwe diagnose dus. Dit kwam volgens de dokter heel zelden voor. Ik was het tweede ‘geval’ in 15 jaar in z’n praktijk. Er werd onmiddellijk gestart met een hoge dosis cortisone of ik zou binnen een paar dagen terug in het ziekenhuis belanden.
“Ge verrast mij Petra”, zei ‘m. “Dit had ik niet verwacht”.
Nee, ik ook niet!
Nee, ik ook niet!
Deze aandoening heeft 20% genezingskans. If not, blijf je heel je leven medicatie slikken om je immuunsysteem te onderdrukken, zodat je lichaam stopt met de lever aan te vallen. Jezus Christus, dit moest ik even laten binnenkomen. Toch heb ik daar, op zijn consultatie, beslist om voluit voor die 20% te gaan. Hij wou me beschermen door te zeggen: “ik zou voor de 80% gaan Petra, dan kan het alleen maar meevallen indien je toch bij die 20% behoort.”
Ik snapte zijn goedbedoelde redenering, maar nee, bedankt. Iemand zei me ooit: “Je mag de diagnose geloven, maar niet de prognose”. Dit is zo een krachtig statement, want het suggereert dat je zelf iets in de pap te brokken hebt als het op herstel en genezing aankomt.
En dat geloof ik zo!
Het moment waarop ik wist dat ik moest veranderen
Het moment waarop ik wist dat ik moest veranderen
Hoge dosis cortisone dus, iedere dag. Wat een power medicatie! Ik kreeg meer energie maar ook veel neveneffecten. M’n lever kon beginnen herstellen. En ondertussen begon er een bewustwordingsproces, in mij, in m’n hoofd en in m’n heel lijf.
Jaren geleden leerde ik de theorie van Dr. Joe Dispenza kennen en gebruikte de toepassing ervan in m’n coaching praktijk. De meditaties die hij aanbiedt zijn prachtig en zorgen onder andere voor meer bewustwording in je leven. Mensen over heel de wereld getuigen van de kracht die ze putten uit z’n meditaties en transformeren nefaste prognoses naar ‘terug gezond’. Om de één of andere reden ben ik ergens onderweg gestopt met mediteren.
Nu kwam hij terug op m’n pad.
Nu kwam hij terug op m’n pad.
Ondertussen heeft hij een team van onderzoekers achter zich staan die documenteren wat de gevolgen zijn van meditatie op je fysieke en mentale gezondheid. En de resultaten van dit onderzoek zijn mindblowing. Intuïtief wist ik dat dit een heel groot deel van mijn pad zou worden en ik begon dagelijks een paar uur te mediteren. “If not now then when?”, dacht ik. Kan het nog duidelijker worden? Kan mijn lichaam nog harder aan de alarmbel trekken? De tekens van het universum?
De uitnodiging was duidelijk.
De uitnodiging was duidelijk.
Het werd een soort van innerlijk weten dat mediteren deel moest gaan uitmaken van m’n dagelijkse routine, net als douchen of tanden poetsen. Dat doe je ook zonder je vragen bij te stellen. En hoe meer ik mediteerde hoe meer ik ernaar verlangde, naar die stillness, het connecteren met nothingness.
Medicatie alleen is niet genoeg
Ik werd uitgenodigd om m’n genezingsproces met twee handen vast te pakken. Ja, dat voelde ik, dat moest ik gaan doen – het vastpakken. Ondertussen was ik al bijna drie maanden ‘werkonbekwaam'. Het was een hele opluchting om voor mezelf de gedachte toe te laten dat ik het niet moest gaan doen met enkel de medicatie. Dat ik deze periode “niet gewoon ging uitzitten" terwijl ik zat de bingewatchen op de bank, wachtende op een verbetering, of niet, van m’n toestand, maar dat ik m’n intuïtie kon gaan omarmen om actief deel te nemen aan m’n eigen genezingsproces.
Ik vertrouwde erop dat de “hoe” van dat omarmen zich wel zou tonen.
Tiziana gaf me een onbetaalbare ruimte: "alles staat in het teken van jouw genezing schat", zei ze. “Zak maar”. Dit wilde dus zeggen dat zij de kar bleef trekken, in het gezin, en in Puur Vrouw. Dus ik ging naar binnen, in gesprek met mezelf, met m’n lichaam, met m’n lief. Vrienden die het licht in de donkere tunnel aanstaken, die waren er ook. Wat een geschenk!
Wat lag er op mijne lever?
Toen Inge, een vriendin me, de volgende vragen stelde ben ik pas echt in proces gegaan. Ze vroeg me: Wat is er toxisch in je omgeving waardoor je immuniteit eraan gaat? Wat of wie is er nog toxisch in je leven? Oef sèg… moest ik zo diep gaan kijken? Oké, ik reageerde toxisch op een voedingssupplement, maar ondertussen wist ik ook dat de lever het orgaan is dat emoties verwerkt…
Wat lag er zo zwaar op mijne lever? Wat weegt er zo zwaar dat ik mezelf vergiftig? Moest ik zo nodig mijne gal kotsen en deed ik dat niet? Waar hield ik me in? Waar sprak ik mijn waarheid niet?
En ja, die vraag van Inge was er boenk op. Zo had ik het nog niet bekeken natuurlijk. Wat is er toxisch in m’n omgeving zodat m’n immuunsysteem het nodig vind om m’n lever aan te vallen? En ze bedoelde niet enkel m’n fysieke omgeving, maar vooral de omgeving waar m’n cellen in gedijen, waar m’n cellen in leven. De externe omgeving van de cel.
Mijn lichaam dus.
Mijn lichaam dus.
Ik ‘weet’ ondertussen hoe chronische stress je gezondheid ondermijnt… en ik coach al jaren mensen hierin. Wat zag ik dan niet bij mezelf? Dat is typisch zeker? Blinde vlekken en toestanden… “Goeie coach ben jij Petra”, dacht ik, “je bakt er zelf niks van”. M’n ego kreeg ook weer efkes het podium. Met andere woorden, het puzzelen begon.
Inge zei, het is tijd om je verdriet te doorvoelen. Het eruit te janken. Er moet bevrijding komen. Blijf niet in latente droefheid zitten, waar dat ook vandaan komt. Break free… break out… En ze zette een spiegel voor mijne neus: Leef je je waarheid? Houd je je in door verborgen angsten die als een betonblok op je hart liggen? Welk geluid moet eruit? Waar mag je gaan staan, je plek innemen? Wat mag je afgooien? Schuldgevoel? Het juk van je niet goed genoeg te voelen? Van te denken dat je iets niet kan of waardig bent?
Ik besprak het allemaal met m’n lief. Staat die toxiciteit misschien voor ‘niet goed genoeg zijn’, angst om te falen, denken dat ik het niet kan? Hmm, ja, dat is wel een thema geweest in m’n leven… Zat dat nu nog altijd onderhuids te wringen? Miljaar seg.
En ik weet: wij zijn oneness, wij zijn overvloed, wij zijn verbinding. En het moest precies opnieuw gaan stromen. En hoe?
Door het te gaan leven.
Punt.
You’ll figure it out, hoorde ik steeds opnieuw in m’n hoofd.
Door het te gaan leven.
Punt.
You’ll figure it out, hoorde ik steeds opnieuw in m’n hoofd.
Thuiskomen bij jou
En in het tumult van dit alles vroeg Tiziana me ten huwelijk…
Echt waar!
Ik was helemaal overdonderd. Het was zó prachtig!
Voel me zo gezien, geliefd, You name it!
Elke cel in mijn lijf heef JA gezegd. (Over omgeving gesproken ;-) )
Echt waar!
Ik was helemaal overdonderd. Het was zó prachtig!
Voel me zo gezien, geliefd, You name it!
Elke cel in mijn lijf heef JA gezegd. (Over omgeving gesproken ;-) )
De behandeling deed m’n lichaam veranderen.
Na 1 maand herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
En zij - zij zag mij, enkel mij, niet de verandering.
Ik voelde me onzeker.
En ze zei: "ik zie jou, alleen jou."
Ik kon zakken.
Helemaal zakken.
Veiligheid, geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde
hebben nog nooit deze vertaling gekend in m’n leven.
Na 1 maand herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
En zij - zij zag mij, enkel mij, niet de verandering.
Ik voelde me onzeker.
En ze zei: "ik zie jou, alleen jou."
Ik kon zakken.
Helemaal zakken.
Veiligheid, geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde
hebben nog nooit deze vertaling gekend in m’n leven.
Terwijl ik mijn weg vervolgde door dit onverwachte proces, voelde ik dat er iets fundamenteels aan het veranderen was.
En daar schrijf ik over in m’n derde blog.
En daar schrijf ik over in m’n derde blog.
Liefs,
Petra
Wat mooi & intens veel beterschap
Ik hoop dat het nu al een stuk beter met je gaat . Ik wens je alvast een spoedig herstel en heel veel geluk samen met Tiziana. Heel veel geluk in jullie toekomstig huwelijk !
Tiziana heeft het fort ook heel mooi rechtgehouden tijdens de sessies die ze in tussentijd begeleidde. Het was voelbaar dat ze het innerlijk toch nog steeds met jou aan haar zijde deed. Daar zat heel veel kracht en eveneens veiligheid in die beweging van haar om jou mee te nemen tijdens de begeleiding.
En ik ben je dankbaar, Petra, voor de inspiratie en ook wel het wakker schudden van mij met dit schrijven. Je hebt trouwens veel schrijftalent. Dankjewel voor het delen 🤗🙏
Ook blog 2 lees ik weer 2 keer, met zachte tranen. Maar ook met kracht, steun, verbinding en liefde. Dat je kiest voor die 20% en er zo voor gaat bewijst je wilskracht, je openheid, durf en sterkte.
Je vertrouwen in elkaar, en in jou lichaam geven jou alle kracht in dit proces.
Hou je goed, doe zo verder, geniet van elkaar, en geef je lichaam wat het nodig heeft, en dat weet en voel alleen jij.🔥❤️
Veel liefs, fijn eindejaar en de beste wensen voor een gelukkig nieuw jaar.
Valerie xxx