Vorige week tijdens het avondeten…
We zitten met ons vier aan tafel en Tiziana begint te vertellen over wat vrouwen teruggeven na een Kundalini activatie sessie, en hoe prachtig dat toch allemaal is.
Vrouwen getuigen hoe straf ze het vinden dat afhankelijk van waar ze worden aangeraakt op hun lichaam tijdens de sessie er emoties van kwaadheid of verdriet naar boven komen.
Mattia (11 jaar) : “Hoe weet jij waar je vrouwen moet aanraken mama? Voel jij dat?”
"Ja ik voel dat". “Oooh whaauw hoe sjiek is dat? Ik voel niet eens wanneer ik genoeg heb met eten…! En jij kan voelen waar iemand anders pijn heeft?!”
Luca-Leon (8 jaar): “Dus eigenlijk mama, voelen ze door jou opnieuw emoties die pijn doen? Dus door jou hebben ze terug pijn?”
Tiziana: “Nee schat, emoties komen terug omhoog, maar die zitten er al.” - Ze geeft een voorbeeld van toen de hond gestorven is. “Toen heb jij heel veel verdriet gehad. En als je hier aan terugdenkt, dan kan je dat verdriet opnieuw voelen, toch? En dat is omdat dat verdriet in jou zit.” ... “Ah ja, da’s waar”.
Mattia: “Mama zorgt ervoor dat die emoties geen pijn meer doen Luca-Leon... Ik denk dat jij jouw werk heel graag doet he mama?”
De dag dat ik mijn innerlijke snotterkoningin omarmde.
(Da’s eens iets anders als innerlijk kind… )
(Da’s eens iets anders als innerlijk kind… )
Emoties… ze zijn wat op de voorgrond gekomen de laatste maanden… niet omdat ik dat zo persé wilde, maar omdat het een noodzaak werd. Er moest precies vanalles opgeruimd worden. Echt naar binnen gaan en kijken wat me pijn doet, wat me wanhopig of angstig maakt , wat ik opkrop, waar ik misschien spijt van heb, wat ik niet uitspreek tegen bepaalde mensen, omdat er schaamte op zit, of schuldgevoel, omdat ik ze liever niet voelde of omdat ik simpelweg niet wist hoe ermee om te gaan.
Een vriendin van me die 20 jaar geleden ook door een heftige herstelperiode is gegaan zei me dat de periode waarin Medrol wordt afgebouwd voor haar een hele labiele periode was. Emotioneel en fysiek. En oh God, wat had ze gelijk. Die afbouw duurt maanden, en ja, ik heb het geweten, en nog. Als ik dat vroeger toch wel enigszins ergens ‘kon’, ging dat nu niet meer: tranen tegen houden. Ik heb zakdoeken vol gesnotterd, bij m’n lief, bij m’n zus, en alleen. Toen Ingrid, een zielsvriendin, me aan de telefoon vroeg of we het financieel wel allemaal konden beredderen, liepen de tranen over m’n wangen. “Als het niet gaat dan helpen we jullie hé schatteke!”, zei ze. Ik vond dat zo lief, dat ze daar aan dacht én het uitsprak. En ik kon niks meer zeggen. “Moet ik me ongerust maken Petra”, vroeg ze. “Neen, echt niet, ik moet er gewoon van janken”…
Wanneer tranen helen.
Wat me rust heeft gebracht is dat ik opeens ‘wist’ dat het niet nodig is om emoties persé weg te moffelen, of er uberhaupt iets mee te doen. Ik moet eigenlijk helemaal niks doen. Die emoties mogen er zijn. Ze doorvoelen. Lastig soms, I know, maar ze willen ook maar gewoon gezien worden, aangeraakt worden, zoals in het prachtige gesprek met Mattia en Luca-Leon, mijn ‘gekregen zonen’. Ik merkte ook dat ik naar m’n emoties kon gaan kijken vanop een zekere afstand, en alhoewel dingen pijn deden liet ik ze er zijn. Geen gevecht. Geen negeren. Aankijken en doorvoelen, zonder verhaal. Mild zijn naar mezelf, dat vooral. Zonder oordeel. En dat is helen. En hadden die emoties enkel te maken met m’n ziekteproces, bijlange nie… alles is de revue gepasseerd, omdat je in een herstelproces, want zo noem ik het liever, ook van andere dingen geneest.
Het geschenk van ‘the present’ moment.
Dat is dé oefening de laatste weken… zakken in het “nu”, en aanwezig blijven enkel in het nu. Omdat daar alles mogelijk is. Dat geloof ik ook. Omdat je daar niet vasthangt aan het verleden, en er geen zorgen zijn voor de toekomst. Dit is een uitdaging, voor ons, het menselijke ras, omdat we allemaal ergens leven met een hoop stresshormonen in ons lijf, op onze hoede zijn voor gevaar en verlies, van welke aard dan ook. Dat zit gewoon in ons, als gewapend beton.
En ik moet zeggen, het is dikwijls een struggle, dat mediteren, met een lijf dat niet gemakkelijk zit en met gedachten die bokkensprongen maken.
En dan is er een uur voorbij en dan kan ik denken: “Wat heb ik nu in feite gedaan?” Nu neem ik een uur voor mezelf en dan ben ik all over the place met m’n gedachten. Blijkt, dat als je gedachten telkens weer afdwalen, en je jezelf keer op keer weer terugroept naar het nu, je eigenlijk heel goed bezig bent. Dit is “the overcoming proces”.
Dit is het proces van je oude naar je nieuwe ik.
En dan is er een uur voorbij en dan kan ik denken: “Wat heb ik nu in feite gedaan?” Nu neem ik een uur voor mezelf en dan ben ik all over the place met m’n gedachten. Blijkt, dat als je gedachten telkens weer afdwalen, en je jezelf keer op keer weer terugroept naar het nu, je eigenlijk heel goed bezig bent. Dit is “the overcoming proces”.
Dit is het proces van je oude naar je nieuwe ik.
De struggle is: blijven zitten tot het lichaam zich eindelijk overgeeft en de strijd opgeeft, omdat ik beslis van te blijven zitten en door de chaos heen in een oase van rust terecht kom.
Dan kom je in je “sweet spot”.
Zoals vanmorgen.
Zoveel liefde gevoeld.
Veel afgedwaald naar mensen, naar ons werk, naar dingen uit het verleden én toekomst.
En waar ik dan ‘ineens’ omarmd werd door het nu.
Immens prachtig.
Ik moest niks doen.
Enkel zijn.
Ik observeerde de blackness.
Werd er een deel van.
Ik mocht enkel ontvangen.
En loslaten wat me niet meer dient.
Het heeft me getoond dat ik mag zeggen wat er op mijne lever ligt.
Wat me bezwaart.
Het gaf me een bijzonder gevoel van zelfvertrouwen.
Van thuiskomen.
Van grenzen trekken.
Tranen vloeiden.
Tranen van verdriet en van heling.
Tranen van accepteren wat is.
Tranen van dankbaarheid omdat ik ‘zag’ dat m’n innerlijke vrede niet kon wankelen.
Dit verzint je mind niet. Dit is puur ‘zijn’.
Ontvangen van een groter geheel.
Ondertussen gaan de activiteiten bij Puur Vrouw verder. Tiziana trekt de kar. Heel pittig voor een bedrijf dat net z’n opstart had gekend, en ik abrupt uitviel.
En ook hier hebben wij ervoor gekozen om te vertrouwen op het proces.
En ook hier hebben wij ervoor gekozen om te vertrouwen op het proces.
We vertrouwen erop dat deze periode in ons leven er niet voor niks is. Ondanks het feit dat ons bootje hoge golven moest trotseren zijn we rustig kunnen blijven tijdens de storm en dat heeft ons geholpen om oplossingen te kunnen zien. We zijn de dingen blijven benoemen, onze hoop, onze angst, ons vertrouwen in elkaar, in iets groter dat ons omringt, en in onze droom die we in de wereld aan het zetten zijn. We voelen heel goed dat we gedragen worden. Dat we het zelf moeten doen, maar niet alleen. En onze emoties uitspreken, naar elkaar, - wat ze ook zijn - en naar onze omgeving, hoe pittig dat soms ook kan zijn, zorgt ervoor dat de rust binnenin groter wordt.
Op 31 december 2024 hebben we teruggekeken naar 2024 en hebben we ons ritueel gedaan dat we doen op oudejaarsavond. We schrijven op waar we dankbaar voor zijn geweest in 2024, wat we achterlaten in 2024, wat we niet meenemen naar het nieuwe jaar, en waar we van dromen voor 2025. Waar we dankbaar voor zijn en wat we achterlaten in 2024 delen we met elkaar, onze dromen houden we voor onszelf. Heerlijke oefening, en we deden ze met de kinderen.
Toen iedereen had opgeschreven waar ie dankbaar voor was en wat we achterlieten in 2024 zijn we dat buiten gaan verbranden, een uurtje voor middernacht. Luca-Leon wou het vuur uitdoven met suiker… iemand had ons gezegd dat het met suiker harder zou branden :-) maar Mattia zei: “Nee Luca-Leon, dit moet écht opbranden!” Hij snapte het volledig… het oude werd losgelaten, meegenomen met de wind. En zo moet het zijn.
Ik ben niet meer dezelfde als een paar maanden geleden.
En weet je wat? Dat is ook precies hoe het moet zijn.
En weet je wat? Dat is ook precies hoe het moet zijn.
En voor jou lieve lezer, hier een gedachte om mee te nemen, of niet: welke emoties laat jij nog op de achtergrond spelen?
Wat zou er gebeuren als je ze uitnodigt om aan tafel te zitten?
Misschien zijn jouw tranen ook je zwakte niet, maar je sleutel tot heling.
Wat als je vandaag begint?
Wat zou er gebeuren als je ze uitnodigt om aan tafel te zitten?
Misschien zijn jouw tranen ook je zwakte niet, maar je sleutel tot heling.
Wat als je vandaag begint?
Met liefde,
Petra
Hoewel het bij mij niet gepaard gaat met een ziekteproces , is er in mij iets gelijkaardig aan de gang sedert december ... niet makkelijk maar idd , als je de emoties doorgang geeft in een veilige omgeving , is er elke keer een stapje vooruitgang.
Heel veel goeie vibes coming your way .
Het is herkenbaar, ga door een gelijkaardig proces en ben er nu dankbaar om.
2024 was klote maar heeft me veel gebracht.
Liefs 💛
Veerle