Wanneer je lichaam ‘stop’ zegt.
Op 1 juli 2024 werd ik plotseling ziek, en terwijl ik dit schrijf zit ik nog altijd in m’n herstelproces.
Tijdens één van m’n meditaties ergens eind september werd het me ineens duidelijk dat ik hierover moest gaan schrijven. Over het ziek vallen, over de onzekerheid en angst die ermee gepaard gaan, over het pad dat je begint te bewandelen, of je nu wilt of niet, over de weerstand, over controle en overgave, over nabijheid, over troost en gedragen worden. Over mijn route, een route die me heel erg uitnodigt om op een andere manier voor mezelf te zorgen en naar het leven te kijken. De route van de zelfzorg. Mijn route van zelfzorg.
Tijdens één van m’n meditaties ergens eind september werd het me ineens duidelijk dat ik hierover moest gaan schrijven. Over het ziek vallen, over de onzekerheid en angst die ermee gepaard gaan, over het pad dat je begint te bewandelen, of je nu wilt of niet, over de weerstand, over controle en overgave, over nabijheid, over troost en gedragen worden. Over mijn route, een route die me heel erg uitnodigt om op een andere manier voor mezelf te zorgen en naar het leven te kijken. De route van de zelfzorg. Mijn route van zelfzorg.
Ik wil m’n verhaal delen omdat ik in de flow van het leven, toen alles top was, op de pechstrook werd geparkeerd.
Ik wil het delen omdat het me helpt te voelen wat er gevoeld moet worden.
Ik wil het delen vanuit een plek van zijn, en niet van doen. Want doen gaat nu even niet zo goed.
Ik wil het ook delen omdat ik niet de enige ben op de pechstrook. Als mijn verhaal één iemand kan raken die zich herkent in deze vaak stille worsteling – in een wereld die zo vaak alleen de glans van succes en prestaties belicht en erkent – dan is dat genoeg. Dan is dat mooi. Want soms is het precies dát wat we nodig hebben: een zachte herinnering dat we niet alleen zijn.
Ik wil het delen vanuit een plek van zijn, en niet van doen. Want doen gaat nu even niet zo goed.
Ik wil het ook delen omdat ik niet de enige ben op de pechstrook. Als mijn verhaal één iemand kan raken die zich herkent in deze vaak stille worsteling – in een wereld die zo vaak alleen de glans van succes en prestaties belicht en erkent – dan is dat genoeg. Dan is dat mooi. Want soms is het precies dát wat we nodig hebben: een zachte herinnering dat we niet alleen zijn.
Een onverwacht telefoontje veranderde alles.
Maandag 1 juli 2024
Een coachee had net de namiddagsessie afgebeld en ik kreeg onverwacht ruimte in m’n agenda om dingen te gaan creëren voor Puur Vrouw.
Heerlijk, dacht ik, een hele namiddag om ideeën te downloaden en vorm te geven! Ik had me genesteld voor m’n laptop met een theetje en chocolade, en toen ging de telefoon. Het was m’n huisarts: “Petra, je komt best eens langs op de consultatie vandaag want je leverwaarden zijn veel te hoog”. Zo bleek uit een routinebloedname die 2 dagen ervoor gedaan was.
Een paar uur later zaten m’n lief en ik op de spoedafdeling van het ziekenhuis.
Oké… m’n leverwaarden swingden de pan uit. Maar ik voelde me goed. Hoe kon dit dan?
Wij dachten over een paar uur terug thuis te zijn.
Not.
Ik werd opgenomen en verbleef 2 weken in het ziekenhuis, met een lever die aangaf dat hij zich met de dag slechter voelde.
Na veel bloednames, een echo, scan en een leverbiopsie werd er vastgesteld dat ik een acute toxische leverontsteking had. Waarschijnlijk veroorzaakt door een onderdeel van een voedingssupplement dat ik sinds december 2023 met tussenpauzen aan het nemen was, na een lang herstel van een covid infectie in maart 2023.
Een ‘acute toxische hepatitis’ heet dat dan. Het was een aanval op m’n hele systeem.
Tijdens de tweede week in het ziekenhuis voelde ik me met de dag slechter worden. M’n leverwaarden bleven stijgen.
Een rollercoaster. Onzekerheid. Ik werd zwakker en zwakker.
Ik kon amper eten, had geen smaak en nergens zin in, voelde me suf, plat, m’n energievat liep leeg en ik zag eruit als een kanarievogel… geel oranje.
Douchen ging niet meer. Wassen aan de lavabo in 4 stukken. Na ieder stuk een uur liggen.
M’n vrienden wilden op bezoek komen maar ik had geen energie, dus ze lieten me rusten.
Tijdens de tweede week in het ziekenhuis voelde ik me met de dag slechter worden. M’n leverwaarden bleven stijgen.
Een rollercoaster. Onzekerheid. Ik werd zwakker en zwakker.
Ik kon amper eten, had geen smaak en nergens zin in, voelde me suf, plat, m’n energievat liep leeg en ik zag eruit als een kanarievogel… geel oranje.
Douchen ging niet meer. Wassen aan de lavabo in 4 stukken. Na ieder stuk een uur liggen.
M’n vrienden wilden op bezoek komen maar ik had geen energie, dus ze lieten me rusten.
Op maandag 15 juli mocht ik naar huis omdat er een lichte daling was in de waarden.
“De lever moet hiervan zelf herstellen”, zei de arts. Rusten moest ik, vooral veel rusten.
“De lever moet hiervan zelf herstellen”, zei de arts. Rusten moest ik, vooral veel rusten.
Woensdag 17 juli wou hij me terug zien.
Thuis werd ik gedoucht, begon ik terug wat te eten, werd ik omringd door massa’s liefde en zorg, kon ik slapen, slapen en nog eens slapen.
En wenen. Want ik had geen idee waar dit naar toe leidde. En hoe lang dit herstel ging duren.
In oktober 2023 zijn Tiziana en ik Puur Vrouw gestart, en we waren zo heerlijk op dreef met ons bedrijf… en nu dit.
De handrem erop.
En wenen. Want ik had geen idee waar dit naar toe leidde. En hoe lang dit herstel ging duren.
In oktober 2023 zijn Tiziana en ik Puur Vrouw gestart, en we waren zo heerlijk op dreef met ons bedrijf… en nu dit.
De handrem erop.
Althans, zo voelde het. WTF is dees? Waarom? Waarom nu? Godverdomme!
De deadline van mijn leven: 5 dagen om de koers te veranderen.
Woensdag 17 juli
Vandaag terug bloedname en op gesprek bij de arts. Geen goed nieuws.
“Dit is niet goed Petra, de waarden zijn niet meer gedaald.”
Ik voelde me ook helemaal niet goed. Tiziana bracht me in een rolstoel naar de consultatie.
M’n dossier werd geopend in een universitair ziekenhuis, omdat m’n waarden aanduidden dat een levertransplantatie nodig zou kunnen zijn.
Paniek in de zaak.
Hoe ging ik dit afwenden? Kon ik dit überhaupt nog omdraaien? Ik zag al heel het scenario voor me… Worst case scenario natuurlijk.
Ergens wist ik wel dat dit me geen deugd deed, maar de gedachten kwamen gewoon.
Ergens wist ik wel dat dit me geen deugd deed, maar de gedachten kwamen gewoon.
“Dat is dus de acute stress reactie”, dacht ik… ik wou vluchten, maar dat ging natuurlijk niet.
Maar ik kreeg nog wat tijd van de dokter.
Ik kreeg tot maandag 22 juli.
“Het kan zijn dat je er door kruipt Petra”, zei hij.
Tiziana kreeg de opdracht om me in de gaten te houden voor mogelijke tekenen van encefalopathie. Encefalopathie bij toxische hepatitis is een aandoening waarbij de lever de giftige stoffen in het lichaam niet goed kan afbreken, wat leidt tot verstoringen in de hersenfunctie, zoals verwardheid, desoriëntatie, somberheid, concentratie en- geheugenproblemen, spasmen, bewustzijnsverlies of in het ergste geval coma.
M’n lief.
M’n rots in de branding.
M’n rots in de branding.
Ook zij leefde in de hoogste alert fase.
Maar liet het niet zien.
Ze bood bedding.
Ik kon zakken.
Alle hens aan dek
Ja joh… ik kreeg 5 dagen om die waarden te doen dalen.
Hoe ging ik dat flikken?
Ik heb m’n zus gebeld toen we bij de dokter buiten kwamen.
‘Ik kom eraan’ zei ze.
En ja…
Wanneer je lichaam plots ‘stop’ zegt.
Wat dien je dan te doen? Wat dien je dan los te laten, aan te kijken, te voelen en te denken?
Of wat dien je niet meer te denken? In welke negatieve gedachtentunnel wil je niet belanden?
Ik had precies een deadline van 5 dagen gekregen, want als de waarden slechter waren na die 5 dagen, ja dan ging ik richting transplantatie.
Panische angst kreeg ik.
Thuis werd alles in gereedheid gebracht. M’n zus annuleerde haar vakantie om thuis helpen.
De kinderen van Tiziana kregen opvang zodat ik meer kon rusten.
Ik kreeg instructies van m’n lief en m’n zus: “Je moet nu de ruimte nemen om naar binnen te gaan, de buitenwereld uit te sluiten en te voelen wat je te voelen hebt. Je moet je van niets of niemand iets aantrekken, alleen met jezelf bezig zijn en praten met je lichaam. Met je lever. Je energie, die nu overal zit, terug naar binnen brengen.”
En ik wist: Dit heb ik nu gewoon te doen. Punt.
Ik werd uitgenodigd om te gaan verbinden met mezelf zoals ik nog nooit gedaan had.
Hoe dan? Ja ik wist ergens wat ik moest doen, maar hoe dan?
En het boezemde me zoveel angst in, faalangst, dat ik het niet op tijd zou halen – die deadline.
M’n heel lijf schoot in de stress. Again.
Ik werd overweldigd door de liefde die ik kreeg van m’n lief, m’n zus, familie en vrienden. Dat gaf me kracht. Kracht om, naast de rampscenarios die de revue passeerden, uiteindelijk te kunnen zakken in mezelf.
Ik luisterde naar Mooji, begon opnieuw te mediteren, luisterde naar mantras. Voelde wat er allemaal los kwam. Kon janken en slapen in de armen van m’n lief en vertrouwde dat het goed kwam.
Aandacht geven aan wat ik wilde voelen, daar ging ik telkens opnieuw naar toe als de stress hoogtij vierde.
Het tij keert
Maandag 22 Juli
Bloedname en doktersbezoek.
Ik ging naar het labo met de vaste overtuiging dat die waarden gedaald waren.
Dat was de deal met mijne lever.
“Het lijkt dat je er door aan het kruipen bent Petra”, zei de dokter.
De waarden waren gedaald! “Blijf doen wat je aan het doen bent”! Onze harten sprongen op van vreugde.
Ik denk dat we op een grote wolk terug naar huis reden.
De waarden waren gedaald! “Blijf doen wat je aan het doen bent”! Onze harten sprongen op van vreugde.
Ik denk dat we op een grote wolk terug naar huis reden.
Het werkt! Ik danste op een dunne koord, dat voelde ik heel goed. Maar ik kreeg meer tijd.
Ik kreeg weer 5 dagen voor de volgende bloedname.
En ja hoor, de waarden bleven dalen.
Met rust, meditatie, liefde.
En ondertussen gebeurde er heel veel in m’n lijf, en in m'n hoofd.
En dan…
Op 6 augustus kreeg ik te horen dat ik uit de gevarenzone was. De rust keerde terug. De weken die volgende kende dezelfde dalende trend.
Ik begon minder geel te zien. M’n eetlust was terug ok en ik kreeg stilaan meer energie.
Dankbaarheid triomfeerde. We keken vooruit naar januari of februari 2025 met de hoop terug samen onze droom vast te pakken en Puur Vrouw verder uit te bouwen.
Dankbaarheid triomfeerde. We keken vooruit naar januari of februari 2025 met de hoop terug samen onze droom vast te pakken en Puur Vrouw verder uit te bouwen.
We realiseerden ons des te meer dat ons bedrijf groeit met ons. En dat wat er de afgelopen tijd gebeurd was onze manier van werken mee zou gaan bepalen. Omdat je anders tegen het leven aan gaat kijken. Zowel Tiziana als ik startten een innerlijk proces door situaties tegen te komen die we niet kenden, door dingen te doen die we nog nooit gedaan hadden, gevoeld hadden, zowel individueel als koppel.
Maar de rollercoaster was nog niet ten einde.
"Soms dwingt het leven je om stil te staan, en meestal als je daar niet klaar voor bent. Maar wat als juist dát je grootste kracht wordt?"
Daarover lees je in m’n volgende blog.
Liefs,
Petra
Wat een rollercoaster! Dankjewel om het te delen x
Zo mooi en waardevol hoe jullie dit samen doen.
Het brengt jullie dichter bij elkaar dan ooit tevoren.
Als de prikkeldraad er ronduit is, kunnen jullie daar zó hard van gaan genieten ❤️
Veel virtuele warmte stuur ik jullie, de kracht om er doorheen te gaan en tegelijkertijd de zachtheid om te mogen voelen..,
Liefs
Cindy
Want dan net is er veel moed voor nodig in vertrouwen te blijven gesteund door je geliefden die je de ruimte en de liefde hebben gegeven die nodig was om dit proces een andere wending te geven. Ik wens jullie allen veel helende energie en geniet van het samenzijn. Dikke knuffel voor jullie Christine xxx
Hopelijk word je weer helemaal de oude P'tje.
Hele warme (beetje helende?) knuffel.