Thuiskomen bij mezelf
7 oktober
Gisterenavond voor het slapengaan vertelde ik tegen m’n lief wat ik doe als ik de geleide meditatie doe die je leert om in het ‘nu-moment’ te blijven.
Ik word binnengeleid in de blackness, in het kwantumveld. Het wordt ook wel ‘het veld van oneindige mogelijkheden’ genoemd, of ‘the loving intelligence’ of ‘het Higgs veld’. Allemaal synoniemen die ons spreken over een onzichtbaar veld van energie dat bestaat buiten tijd en ruimte. Het is een energie die constant en overal aanwezig is – een kracht die alles in het universum verbindt, waar alle potentieel bestaat en waar wij dus deel van uitmaken, of je dat nu weet of niet. BAM! Een hele boterham hé, ‘k weet het.
Ik word binnengeleid in de blackness, in het kwantumveld. Het wordt ook wel ‘het veld van oneindige mogelijkheden’ genoemd, of ‘the loving intelligence’ of ‘het Higgs veld’. Allemaal synoniemen die ons spreken over een onzichtbaar veld van energie dat bestaat buiten tijd en ruimte. Het is een energie die constant en overal aanwezig is – een kracht die alles in het universum verbindt, waar alle potentieel bestaat en waar wij dus deel van uitmaken, of je dat nu weet of niet. BAM! Een hele boterham hé, ‘k weet het.
Tijdens de meditatie word ik uitgenodigd om die blackness te observeren, zonder lichaam, zonder tijd, zonder zorgen, zonder piekergedachten, zonder gedachten over m’n verleden en toekomst, zonder iets. Een hele oefening, omdat m’n geest heel dikwijls afdwaalt naar de dagdagelijkse dingen van het leven.
Dit gezegd zijnde.
In m'n meditatie word ik uitgenodigd om te voelen hoe ver deze zwarte ruimte reikt. Of ik ‘een einde’ zie. Ik kijk met gesloten ogen voor mij, achter mij, naast mij, onder en boven mij, om een glimp op te vangen van deze oneindige dimensie. En wat ik opmerk is dat door dit te doen, ik wel ik blijf, ik word niet niks. Door dit iedere dag te doen, observeert mijn bewustzijn deze darkness, dat merk ik wel op.
I know, een paar jaar geleden fronste ik ook m’n wenkbrauwen als ik zo iets hoorde. Nu niet meer.
I know, een paar jaar geleden fronste ik ook m’n wenkbrauwen als ik zo iets hoorde. Nu niet meer.
“Ik kijk naar buiten, om mij heen, en ik voel dat ik verlang om hierin te willen oplossen, in deze ruimte”. Dat vertel ik dus tegen Tiziana.
En dan zegt ze: “misschien moet je dan naar binnen kijken schat”… Ja natuurlijk! Dat ik daar zelf niet op kom zeg! So I did. In plaats van naar buiten te kijken die avond, keek ik naar binnen, in mij. En op het moment dat ik dat deed loste ik geleidelijk aan op in de darkness, zoals een zeepbel die uit elkaar spat en waarvan de deeltjes stilaan verdwijnen. Wat een immense gewaarwording… zoveel liefde voelde ik. En de prachtige muziek tijdens de meditatie hielp me om er een paar seconden langer dan anders te vertoeven. Alle, ik denk dat dat seconden zijn, want heb geen benul van tijd. Ik heb me die avond voor de eerste keer deel gevoeld van het oneindige, van deze liefdevolle energie die alles omvat, die alles is, waar wij een deel van zijn, allemaal, of je het nu gelooft of niet. En dat alles mocht ik in een fractie van een seconden voelen en vatten.
Dus ja, ik ervaarde zo een ontzettende rust en liefde dat ik hier naar terug wou gaan in de volgende meditatie! Maar zo werkt dat dus blijkbaar niet… want het kwam niet de dag erna. Niet met verwachtingen de meditatie ingaan Petra, hoorde ik een stem in mij zeggen… gewoon zijn, geef je over aan die darkness.
Just be.
Als je stopt met het buiten jezelf te zoeken, kom je thuis.
Dat ja.
Als je stopt met het buiten jezelf te zoeken, kom je thuis.
Dat ja.
Rumi zei: “I looked in temples, churches, and mosques. But I found the Divine within my heart.” En toen ik dit las vatte ik ineens wat hij bedoelt, omdat ik het gevoeld heb. En ik zeg dit met een gevoel van nederigheid en dankbaarheid. Dankzij deze ervaring kan ik, als ik m’n ogen sluit, op welk moment van de dag dan ook, teruggaan naar dat gevoel. Het was een ontmoeting met een overstijgende liefde, denk ik. Want hoe verwoord je iets wat je overstijgt, en waarvan je weet dat je er deel van uitmaakt?
De perfectie van het leven op dit moment
22 oktober
Ik ben Medrol (cortisonen behandeling) aan het afbouwen sinds een paar weken en vandaag zouden we weer een trapje lager mogen gaan. Maar, de bloedname wijst uit dat ik toch maar matig reageer op die verlaging dus er mag niet verder worden afgebouwd. Shit. Nu had ik had zo gehoopt van wel, omdat ik vind dat ik zo bewust bezig ben met m’n herstelproces. En ook, de neveneffecten van de behandeling spelen me parten, dus hoe minder ik nodig heb hoe beter.
Sommige leverwaarden waren volgens de arts niet of te traag aan het dalen. Hij zag m’n ontgoocheling en zei:
“Je komt ook van heel ver Petra, vergeet dat niet, dus op zich ben ik blij met waar we al staan .
Ik speel liever op safe en de lever moet tot rust gebracht worden, dus we doen nog even door met deze dosis.”
Oké dokter. Hij herhaalt ook iedere keer dat ik heel veel geluk gehad heb, en dat ik dat niet mag vergeten. “Heb maar geduld en vertrouwen”, zegt ‘m dan. Heb ik! Ik blijf gewoon doen waar ik mee bezig ben. Voel dat ik op het juiste pad zit.
Nu, waarom vertel ik dit? Ik deel dus deze update met mijne harde kern en Liesbeth, een dierbare vriendin stuurt me een voice-berichtje een paar uur later:
“Als ik dit zo lees Petra, je bezoek bij de dokter, dan komt er vanalles naar boven merk ik. Zo van: wat is de perfectie van het leven op dit moment? En ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is. En de vraag waar ik een groot deel van de dag mee bezig ben geweest is: ‘how can I be of the greatest service to the whole in this short period that I am alive? En dit, met wat ik nu ben of meemaak, hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Met de parel die er vanzelf in mij zit, zonder dat ik daar iets voor moet doen.’ En ja, ik stel me de vraag: hoe zou dat voor Petra zijn? Ik heb geen antwoorden, ook geen slimme, wijze of compassionate opmerkingen, ik wou dat ik ze had, maar heb ze even niet. Maar ben er wel veel mee bezig merk ik.”
OH MY GOD! Ik heb dat bericht zeker 5 keer opnieuw beluisterd. She swept me of my feet met dit berichtje. Zonder het te beseffen gaf ze me een stamp onder m’n kont om verder te schrijven en te contempleren over deze vragen, want die vragen had niemand mij al gesteld, laat staan ik aan mijzelf op deze manier. Ik ben dus ook meteen terug in m’n pen gekropen.
Ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.
23 oktober
Medrol zorgt ervoor dat ik weinig slaap ’s nachts. De meeste nachten duren 2 tot 5 uur. Als ik wakker word ga ik mediteren. Vandaag werd ik opnieuw wakker om 5u. De vragen van Liesbeth komen en gaan, ook tijdens het mediteren poppen ze op: “ik ben heel benieuwd hoe dit deel van jouw leven, nu, de bedoeling is.” Ja… ik ook!!
En het is tweeledig weet ik. Het is me overduidelijk dat ik naar binnen moest. Ik moest gaan voelen. Yep. Dat had ik zonder ziek te vallen nooit gedaan, toch niet op deze manier, en niet zo lang! En ja, wat is lang? Terwijl ik dit schrijf weet ik dat die reis naar binnen nooit meer stopt. Dus ik hoop nog heel lang ;-)
En het is tweeledig weet ik. Het is me overduidelijk dat ik naar binnen moest. Ik moest gaan voelen. Yep. Dat had ik zonder ziek te vallen nooit gedaan, toch niet op deze manier, en niet zo lang! En ja, wat is lang? Terwijl ik dit schrijf weet ik dat die reis naar binnen nooit meer stopt. Dus ik hoop nog heel lang ;-)
Hoe kan ik hiermee ten dienste staan van de wereld? Ja hey seg… you tell me! Ten dienste van - de - wereld? Doe effe normaal… En ik weet, de reden dat ik dit allemaal neerschrijf is ook om anderen te inspireren en een heel groot hart onder de riem te steken voor diegene die ook een gelijkaardig pad bewandelen, of op de een of andere manier ook uitgenodigd worden om, eindelijk eens, te gaan voelen. Want dat leren we niet op school. Voelen wat er echt speelt, leer je op de school die leven heet.
Het gesprek met de dokter spookte ook nog door m’n hoofd. Ergens sloop het stemmetje binnen van: gij met uw gemediteer, “wa ne zever”. Was ik nu naïef bezig? Deed ik aan struisvogelpolitiek om toch maar het vonnis van de arts te ontlopen?
Medrol alleen will do? Ik denk het nie! Ik geloof zo hard in een holistische aanpak van genezen dat ik dit idee onmiddellijk de vuilbak in kieperde.
Ik weet dat ons lichaam een enorm zelfhelend vermogen heeft, en ik wéét hoe ik het moet doen. De uitnodiging is om de hoe en de wanneer van genezing los te laten en me te verbinden met het gevoel dat ik ga hebben op het moment dat ik van de dokter verneem dat ik genezen ben. Dat is de uitnodiging! Kan ik deze emotie voelen nog vooraleer het een feit is in m’n leven? Nog vooraleer ik het letterlijk van hem hoor?
Kan ik dankbaarheid oproepen voor iets dat er nog niet is?
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
Daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
Daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
Dankje Liesbeth, door jouw vragen begin ik - de perfectie van het leven nu- , te leren zien en ontvangen.
Graag tot volgende week zondag.
Liefs,
Petra
Prachtig hoe je kunt verwoorden wat je voelt en hoe je reis naar heling verloopt, inspirerend!
Heel veel goede moed, durf en heerlijke momenten in darkness gewenst.
Ik volg je bij elke blog, in stilte... want ik vind maar niet de juiste woorden. Deze blog gaf me de boodschap: hey, de juiste woorden zijn helemaal niet nodig, want ik voel haar. En ja, voelen is zoveel groter en zoveel meer dan woorden. Dus Petra, mss niet juist verwoord maar wel doorvoelt. Dankjewel om je reis te delen, te inspireren. Ik ben ervan overtuigd dat dit proces genezing kan brengen. Veel liefs, veel warmte en vele mooie waardevolle meditatiemomenten omringt door universele liefde ✨️🧡