Laat dit nou net een thema zijn waar ik de laatse maanden veel mee bezig ben. Met andere woorden: “Als je blijft denken aan wat er mis is, krijg je meer van wat er mis is.” Ja hoor. En ik betrap mezelf erop - gelukkig maar - wanneer m’n gedachten weer een loopje nemen richting “wat ik niet meer of nog niet kan” en dan zeg ik tegen mezelf: “Kom op Petra, waar wil je meer van?” Ja, niet van hetgeen ik dan aan het denken ben natuurlijk. En off course mag ik voelen wat ik mis. Het is eigenlijk essentieel dat ik dat gevoel toelaat. En dan observeer ik mezelf. Dat heb ik geleerd, met vallen en opstaan. Ik laat het gevoel er zijn, en ga er niet meteen een heel verhaal aan breien. Daar word ik rustiger van. En dan weet ik: waar ik aandacht aan geef, daar krijg ik meer van. Dat helpt me om anders naar m’n leven te kijken, om anders te denken én dan ga ik me ook anders voelen. En terwijl ik hier zo al weken en dagen mee bezig ben, komt ineens, out of the blue het universum met een prachtige ‘in the face voorbeeld’.
Geef je dromen vleugels, niet je pijn.
Het is half drie ’s nachts en Luca-Leon komt naar onze kamer, in tranen, want hij heeft pijn in zijn rechterbeen. Hij komt bij ons liggen en z’n mama wrijft over z’n zere plekken. Ze laat hem even wenen en dan vraagt ze hem: “Ga eens voelen waar in je lichaam je geen pijn hebt Luca-Leon?”
“Uuuhhmm”, zegt hij … “effe voelen… in mijn voeten, en in mijn tenen”. Mama: “En waar nog?’ “In m’n armen, en m’n buik, en m’n rug”. Mama: “Oké schatje, kies nu een plek waar het het beste voelt. Naar welke van al die plekken ga je dan naartoe?”
Luca-Leon: “euuuhmm… Naar mijn linker tenen”. Mama: ”Geweldig! Beeld je nu in dat er een bol vol licht in je tenen zit.
En die bol wordt lekker warm en begint te bewegen. Zie je hem?"
En die bol wordt lekker warm en begint te bewegen. Zie je hem?"
“Ja, maar mama.. mag die ook een kleur hebben?”
“Ja schatje, natuurlijk. Welke kleur heeft die bol dan?“
“ De bol is appelblauwzeegroen.”
“Oh geweldig. Dat is ook mijn lievelingskleur. Oké, en dan gaat die bol nu gaan reizen. Waar gaat die naartoe?”
“Ja schatje, natuurlijk. Welke kleur heeft die bol dan?“
“ De bol is appelblauwzeegroen.”
“Oh geweldig. Dat is ook mijn lievelingskleur. Oké, en dan gaat die bol nu gaan reizen. Waar gaat die naartoe?”
Luca-Leon:”Hij gaat naar station Knie!”
Mama:“Naar station Knie? En waar ligt dat dan?”
Luca-leon: “ Dat is de hoofdstad van Beenland”.
Mama: “Ohhh, geweldig!”
Luca-Leon: “Ja, en nu reist hij door naar het volgende station: Station Bil Zuid. Mama: “ah, uwe bol is een trein geworden?”
Luca-Leon: Ja, met de bol erop! En dan rijdt die verder, naar Herk de Heup… (haha). En dan reist de trein verder.
De machinist van de trein heet Viktor. Mama? Mag de bol een coole move maken naar de buik?” - “Ja natuurlijk”.
Mama:“Naar station Knie? En waar ligt dat dan?”
Luca-leon: “ Dat is de hoofdstad van Beenland”.
Mama: “Ohhh, geweldig!”
Luca-Leon: “Ja, en nu reist hij door naar het volgende station: Station Bil Zuid. Mama: “ah, uwe bol is een trein geworden?”
Luca-Leon: Ja, met de bol erop! En dan rijdt die verder, naar Herk de Heup… (haha). En dan reist de trein verder.
De machinist van de trein heet Viktor. Mama? Mag de bol een coole move maken naar de buik?” - “Ja natuurlijk”.
“Oké” zegt ie, “dan gaan we nu naar de Airport Rug, want daar is een lange landingsbaan.”
Ik, Petra, moet me inhouden om niet te lachen, maar van ontroering, echt, wat een heerlijke verbeeldingskracht.
Dan zegt ie: “Nu gaat de trein terug naar onder, nu via station Bil Noord. En dan, mama, naar Piemelland. Naar station Piemel.
En daar staat Manneke Pis en kan je een souvenir kopen...” Nu lagen we alle drie hardop te lachen.
Ik, Petra, moet me inhouden om niet te lachen, maar van ontroering, echt, wat een heerlijke verbeeldingskracht.
Dan zegt ie: “Nu gaat de trein terug naar onder, nu via station Bil Noord. En dan, mama, naar Piemelland. Naar station Piemel.
En daar staat Manneke Pis en kan je een souvenir kopen...” Nu lagen we alle drie hardop te lachen.
“Oké Luca-Leon, en waar ga je nu naartoe?”
“We rijden naar mijn rechterbovenbeen. Daar is er een storm en er liggen bomen over het spoor.”
Mama: “Oei, en nu?”
Luca-Leon: ”Er is een zaag aan de voorkant van de trein vastgemaakt die die boomstammen eraf kan zagen. Ja!” En ik hoorde in zijn stem dat hij het allemaal echt zag! Hij ging verder. “En nu begint het te regenen. De storm is gaan liggen.”
Mama: “Hoe heerlijk seg.”
Luca-Leon:” Mama? Na regen komt zonneschijn! Ik ben het zwembad aan het opzetten in mijne voet.”
Mama: “Waar ligt dat?”
Luca-Leon: “In Beenland natuurlijk!”
Mama: “Waar ligt dat?”
Luca-Leon: “In Beenland natuurlijk!”
Mama: ”Ga maar naar uw zwembad in Beenland want daar is het lekker warm. Denk maar aan Italië, dat land lijkt ook op een soort laars hé.”
Luca-Leon: “Ja! En ik heb een huis op de berg en beneden een zwembad!”
Mama: “ik vond het fijn om met jou te reizen Luca-Leon!”
“Ja mama, dat vond ik ook”.
En toen ging hij terug naar zijn kamer. Weg pijn.
We deden het licht uit en gingen slapen.
We deden het licht uit en gingen slapen.
Jij kiest.
De volgende dag ging ik aan de slag met waar ik ’s nachts getuige van was geweest. Gelukkig had ik voor ik ging slapen snel het een en ’t ander op mijn gsm genoteerd zodat ik de dingen niet zou vergeten want ik wíst namelijk dat ik er over moest gaan schrijven. Luca-Leon zijn reis was exact dat waar ik mee bezig was.
Waar wil ik naar toe? Niet enkel nu, maar met mijn leven? Ga ik naar de plekken in mij die nodig zijn om gezien te worden? En welke souvenirs wil ik daar dan van hebben? Met andere woorden, welke herinneringen wil ik daarvan bij me houden? En hóe wil ik ze me herinneren? Blijf ik me op de pijn focussen en dus, blijf ik janken, of ga ik ook kleur geven aan de weg die ik aan het bewandelen ben? Want ja, hoe je het ook draait of keert, het is iedere dag opnieuw een bewuste keuze om dit te doen. Een bewuste keuze om kleur te geven aan je leven, ook al liggen er boomstammen op de weg. En het is niet omdat dat gisteren goed ging dat dat vandaag ‘vaneigens’ gaat. Maar ik heb een keuze. We hebben allemaal een keuze. En ik kies. Punt.
De dingen waar onze aandacht naar gaat, die dingen worden groter. Kijk maar naar het verhaal van Luca-Leon. Hij focuste op zijn reis, niet op zijn pijn, en zijn pijn ging weg.
Dit is een concept in de kwantumfysica. Je moet het niet eens geloven. De wetenschap vertelt het ons.
Hoezo is dat een concept in de kwantumfysica?
Ze noemen het “het waarnemerseffect” of “the observer effect”. Dit is een tak van de natuurkunde die zich bezig houdt met de allerkleinste deeltjes waar wij van gemaakt zijn (atomen en subatomaire deeltjes). Het verwijst naar het idee dat een deeltje kan worden beïnvloed door het feit dat het wordt waargenomen of gemeten.
Ze noemen het “het waarnemerseffect” of “the observer effect”. Dit is een tak van de natuurkunde die zich bezig houdt met de allerkleinste deeltjes waar wij van gemaakt zijn (atomen en subatomaire deeltjes). Het verwijst naar het idee dat een deeltje kan worden beïnvloed door het feit dat het wordt waargenomen of gemeten.
Nu frons je waarschijnlijk je wenkbrauwen… Heb ik ook gedaan toen ik hier voor het eerst van hoorde. Vertaald naar ons dagelijkse leven betekent dit: “dat waar we aandacht aan besteden, daar krijgen we meer van". Met andere woorden, focus op wat je niet wilt hebben of zijn en je krijgt er meer van. Focus op wat je wel wilt en daar krijg je dan ook meer van.
Betekent dit dat waar ik op focus, dat dàt mijn realiteit wordt? YES!
Dus als ik de hele tijd in zorgen en angst leef, krijg ik in m’n leven dan meer redenen om me zorgen te maken en angst te hebben? Als ik me focus op het goede en gelukkige, krijg ik hier dan meer van?
Ja dus. Bangelijk.
Stop met zagen, start met zien.
Ga maar eens na wat dat voor jou zou kunnen betekenen. Vorige week had ik hierover een mooi gesprek met een nichtje van me. Waar focus je op? Op de dingen die je niet meer wilt en zo beu bent als kou pap, of op hetgeen je wel wil?
Het universum zit vol mogelijkheden. Het hangt van jou af of je het wilt zien, of je er op wilt focussen. Óf jij het waarneemt. En als jij het waarneemt voor jezelf, voor jouw realiteit, dan laat je het toe. Want je kijkt ernaar, en dan kan het pas ontstaan. Jij bent de observeerder! En hoe jij naar iets kijkt bepaalt jouw realiteit.
Dit lijkt misschien heel simpel (of toch niet) maar het vraagt ons om er heel bewust mee om te gaan, met vastberadenheid ook. Waarom? Omdat we dit jammer genoeg nooit geleerd hebben op school en de mens van nature uit focust op wat niet ok is - denk maar aan de rode pen bij fouten. En natuurlijk kunnen we niet 100% van de tijd hier heel bewust mee bezig zijn, maar hey, nu weet je wat voor effect het heeft op je leven, dus nu aan jou de keuze wat er mee te doen.
Zo praat ik dus tegen mezelf.
Wij observeren op talloze manieren. We kijken. We luisteren. We fantaseren. We dromen. We klagen, oordelen en piekeren. Het zijn allemaal verschillende manieren van hoe wij observeren, van hoe wij de wereld rondom en in ons waarnemen.
Wat we verwachten te zien, komt naar voren, of we dat nu willen of niet. Dus als we ons doelbewust een uitkomst voorstellen, heeft deze geen andere keuze dan zich te laten zien. Dat zegt het “waarnemerseffect”.
Iemand die zegt: ‘ik ga dat zeker niet kunnen’, tja, die kan het ook niet. Maar het omgekeerde is net zo. Alles hangt ervan af hoe jij ernaar kijkt. Hoe jij waarneemt.
Dus als je jezelf betrapt op doemdenken, of klagen, of ergernis… that’s ok! “We’re only Human”, zong Rag ’n bone Man. Op het moment dat je jezelf ‘betrapt’ dat je het doet, dát is je overwinning, want dan kan je gaan focussen op wat je wel wil ervaren in dit leven. En dan verandert je leven. Je kent toch van die mensen die constant klagen en zagen… tja, zij merken dit waarschijnlijk niet op, en creëren zo constant een leven dat ze niet willen.
Zijn uw koffers al gepakt?
Ik vond het mindblowing toen ik hier jaren geleden voor het eerst mee in aanraking kwam. Het voelde alsof er een nieuwe wereld openging. En nu, midden in mijn herstel, ben ik zó dankbaar dat ik die kennis destijds heb opgedaan. Het heeft me niet alleen geïnspireerd, maar ook uitgenodigd om het nu echt in de praktijk te brengen. Ik gebruik bewust de woorden “midden in mijn herstel” en niet “nu ik ziek ben”, want daar ligt een hele andere energetische lading op, en mijn lichaam luistert. Dus waar ik naar kijk, en hoe ik ernaar kijk, vibreert in elke cel van mijn lijf. Dus ik ben gezond-aan-het-worden, omdat dat hetgeen is waar mijn focus naar uit gaat. Niet naar ziek-zijn.
Bewust kiezen waar ik mijn aandacht aan geef, heeft me al zoveel moois gebracht. Maar het heeft me ook laten zien waar ik géén energie meer aan wil geven. En ja, dat heeft gevolgen.
Mensen die je al jaren kennen, kijken ineens anders naar je. “Je bent veranderd,” zeggen ze dan. Sommige vriendschappen vervagen, anderen verdwijnen compleet. Meestal gaat dat in stilte, soms is het heftig.
Maar weet je? Dat is precies hoe het werkt. Hoe meer je jezelf gunt wat je écht wilt, hoe minder ruimte er overblijft voor wat niet meer past. En dat is helemaal oké.
Al die prachtige vrouwen die me schrijven omdat ze geraakt worden door m’n blog, en die delen dat ze door gelijkaardige processen gaan, ik hoop dat dit je ook een hart onder de riem steekt.
Dat jij de creator van je leven bent. Wat er ook gebeurt of wat je ook al hebt meegemaakt. Hoe jij ernaar kijkt bepaalt je nu en morgen.
Dit is manifesteren.
Net zoals Luca-Leon.
En dan zeg je ook: na regen komt zonneschijn, want dat is zo waar.
Je moet alleen de beslissing nemen om op reis gaan.
En dan zeg je ook: na regen komt zonneschijn, want dat is zo waar.
Je moet alleen de beslissing nemen om op reis gaan.
Met liefde,
Petra
Ik besef t steeds meer, bewustwording 🤪 en geloof er ook steeds meer in 💗
YES I CAN 🥰
Zooooooo trots op jou en op jouw proces.
En inderdaad je zit middenin je herstel.
Zo zie en voel ik het ook.
Heel veel liefs 😘