Ongeveer anderhalve maand nadat ik met de behandeling van Medrol gestart was keek ik op een morgen in de spiegel en vond dat m’n gezicht met de dag ronder werd. M’n ogen werden ‘spleet-achtiger’, als ik lachte voelde ik m’n wangen tegen de zijkant van m’n ogen drukken, m’n bril rustte op m’n wangen en minder op m’n neus, en ik kreeg donkere haargroei opzij van m’n wangen. Ja… dat dus. Schoon zunne. En dat is allemaal goed en wel, het is ‘maar’ een bijwerking, maar toen m’n gsm zei: “Face ID herkent dit gezicht niet”, moest ik in eerste instantie zo lachen maar eigenlijk wilde ik zo janken.
Tiziana zei: het is gewoon “botox gone wrong honey”. Haha, en dan lachten we allebei, wetende van, dit is maar tijdelijk Petra, alles komt goed. Maar soms moet ik het gewoon even zeggen, dat het k.u.t is.
Hoe ga je naar binnen?
De reacties die ik ontvang sinds de blogs online staan zijn prachtig, bemoedigend en zo eerlijk. Er reageren ook mensen die net als ik de nodige uitdagingen krijgen op vlak van gezondheid en ze vragen me praktisch allemaal hetzelfde: “Hoe doe je dat Petra, naar binnen gaan? Hoe neem je helemaal tijd voor jezelf en hoe keer je je zo naar binnen?”
Je lichaam spreekt
Waar ik ondertussen achter ben, meer dan ooit, is dat je lichaam altijd met je in gesprek is. Denk maar aan die druk op je borst, spanning in je nek, terugkomende hoofdpijn of die vermoeidheid die als een deken over je heen ligt. En dan noem ik maar een paar van het hele arsenaal aan klachten die wij als mens-zijn hebben, ook als we geen diagnose gekregen hebben… of nóg geen diagnose gekregen hebben. Het zijn geen toevallige signalen. Het zijn fluisteringen van binnenuit. Maar hoe vaak geef je jezelf de ruimte om te luisteren? Ik kreeg een mailtje van iemand die zei: ”Ik moet het anders aanpakken Petra. Hoe doe jij dat?”
Luister naar het gefluister van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen…
Ons lichaam is een levend archief van verhalen, herinneringen, emoties en wijsheid. En door al die klachten hebben we misschien het gevoel dat ons lichaam niet mee wilt, dat het niet doet wat wij willen. Maar het vecht niet tegen ons – het wijst ons in feite de weg. Ieder signaal is een kans om dieper te zakken, om meer verbinding te voelen met jezelf. Ja! Met jezelf!
Ons lichaam is een levend archief van verhalen, herinneringen, emoties en wijsheid. En door al die klachten hebben we misschien het gevoel dat ons lichaam niet mee wilt, dat het niet doet wat wij willen. Maar het vecht niet tegen ons – het wijst ons in feite de weg. Ieder signaal is een kans om dieper te zakken, om meer verbinding te voelen met jezelf. Ja! Met jezelf!
Van stilstand naar flow
Want wat vastzit, wil gezien worden. Wat beweegt, wil gevoeld worden. En wat gehoord wordt, vindt zijn weg naar vrijheid. Alleen door te luisteren, maak je de weg vrij voor heling en stroming. En dat is wat ik voel als ik mediteer en uit de meditatie kom.
Naar binnen gaan doe ik door bewust alleen te zijn en hier ook de tijd voor in te plannen gedurende de dag. Anders is de kans groot dat het niet gebeurt. “If you fail to plan you plan to fail”. Dat is net zo met mediteren.
Ik mediteer altijd ‘s morgens. En het liefste als iedereen nog slaapt. Heel dikwijls word ik spontaan wakker tussen 4 en 6 en dat is een heerlijk moment om naar binnen te keren en contact te maken met het oneindige veld. Soms val ik terug in slaap, maar meestal is het een heel bewust aanwezig zijn bij mezelf en bij het grotere liefdevolle geheel dat ons omringt. De ochtend heeft iets magisch en je ‘denken’ is nog kalm.
Ik mediteer altijd ‘s morgens. En het liefste als iedereen nog slaapt. Heel dikwijls word ik spontaan wakker tussen 4 en 6 en dat is een heerlijk moment om naar binnen te keren en contact te maken met het oneindige veld. Soms val ik terug in slaap, maar meestal is het een heel bewust aanwezig zijn bij mezelf en bij het grotere liefdevolle geheel dat ons omringt. De ochtend heeft iets magisch en je ‘denken’ is nog kalm.
Heel dikwijls mediteer ik ergens overdag thuis in onze Kundalini ruimte, en dat is heerlijk, en ’ s avonds voor ik ga slapen in bed. Er zijn dagen dat we samen mediteren, Tiziana en ik, en dat geeft me heel bijzonder gevoel van verbondenheid.
Ik richt m’n aandacht naar binnen door te focussen op m’n ademhaling. Diep inademen via je hart, en ‘leven’ uitademen naar de rest van je lichaam. Naar m’n buik, naar m’n lever, naar m’n immuunsysteem. Zo verbind ik me met het veld van oneindige mogelijkheden, met die overstijgende liefde! En ik voel die liefde ook. Meestal als ik er niet naar zoek.
Oefening baart kunst
Hoe dikwijls heb ik mensen al horen zeggen: “Mediteren, dat is niks voor mij. Ik kan niet stil zitten en ik kan niet niks denken”… Echt wel! Mijn brein valt ook niet stil als ik begin te mediteren… ik krijg ook overal jeuk en begin te denken over wie ik nog moet terugbellen of dat de was nog in de droogkast zit. Bijvoorbeeld. Maar ook je brein heeft rust nodig. En dat kan het alleen maar leren als je stil valt. Als je tegen je lichaam zegt: “zitten blijven”! Oefening baart kunst. Dat is net zo met mediteren.
Als ik daar dan lig of zit, moet ik enkel intunen op de frequentie van het potentieel dat ik wil in m’n leven. Want dat potentieel bestaat in het veld van oneindige mogelijkheden. Dit is kwantumfysica, geen spiriwiri-gedoe. En dat potentieel heet nu “gezondheid” of “wholeness”, of “overvloed”. Ik wil me “heel” voelen. En dit klinkt nu misschien alsof ik dat doe met twee vingers in de neus. But no. Soms gaat het heel goed en andere dagen lijkt het een struggle. Maar iedere keer ben ik zo blij dat ik de tijd ervoor genomen heb.
We weten dat ons lichaam een enorm zelfhelend vermogen heeft. De uitnodiging die nu op tafel ligt is om de hoe en de wanneer van genezing los te laten en me te verbinden met het gevoel dat ik ga hebben op het moment dat ik van de dokter verneem dat ik genezen ben. Dat is de uitnodiging! Ja. En welk gevoel ga ik dan hebben? Wat is die emotie dan? Is dat dankbaarheid? Is dat euforie? Waar Tiziana en ik het geregeld over hebben is: “kan ik deze emotie voelen nog vooraleer het een feit is in m’n leven? Nog vooraleer ik het letterlijk van hem hoor?”
Voelen wat nog niet bestaat
Kan ik dankbaarheid oproepen voor iets dat er nog niet is?
En hoe doe ik dat, die emotie oproepen?
“Door ze te voelen in je hart”, hoor ik in de meditatie. Again and again. En in het begin voel je niks.
Ja, wij hebben geleerd om dankbaarheid te voelen als we iets al hebben gekregen. Denk maar aan uwe partner, of een nieuwe job, een nieuwe auto, als je een reis geboekt hebt, een huis gekocht, geslaagd bent voor een examen, of wanneer je iemand hebt blij gemaakt. Je weet wat ik bedoel. Dat gevoel, daar kunnen we naar terug gaan omdat de gebeurtenis die ons dat gevoel gaf in het verleden ligt.
Nu is de vraag: kun je die emotie oproepen voor iets dat er nog niet is? En daar ben ik dus mee bezig, iedere dag, meerdere keren, in meditatie, maar ook als ik aan de afwas sta of aan het douchen ben.
En dan denk ik:
Hoe ziet dat potentieel er uit?
Hoe voel ik me als genezen ben?
Wat zeg ik dan?
Wat doe ik dan, of wat doe ik niet meer?
Wie is er dan bij me?
Wat heb ik dan aan?
Hoe gedraag ik me?
Welke woorden gebruik ik dan?
Waar ben ik dan?
Hoe leef ik m’n leven dan?
Hoe voel ik me als genezen ben?
Wat zeg ik dan?
Wat doe ik dan, of wat doe ik niet meer?
Wie is er dan bij me?
Wat heb ik dan aan?
Hoe gedraag ik me?
Welke woorden gebruik ik dan?
Waar ben ik dan?
Hoe leef ik m’n leven dan?
Deze gedachten zijn zo zo krachtig. Ik merk dat als ik deze gedachten water geef, ik me heel anders voel dan dat ik worst case scenario’s blijf projecteren tegen het scherm dat “leven” heet.
Mijn vader zei altijd toen ik een tiener was: “Ons Petra, die droomt wat af.” Ik had altijd grootste plannen en dromen over wat ik wou in het leven. “Droomt gij maar kind”, zei ‘m dan. En ik voelde dat hij niet echt geloofde dat wat ik wilde ging uitkomen. Hij is al dikwijls verschoten… en wacht maar, het is nog niet gedaan!
Genezen is een werkwoord
Hoe praat je tegen je lichaam?
Als iets dat niet van jou is? Praat jij uberhaupt met je lichaam? Euh… ja… goeie vraag misschien!
Ik ben er nu pas een deftig gesprek mee begonnen, met mijne body. Want het is ook wie ik ben. Ik heb het nu eenmaal, zoals ik een geest heb. En het hoort de hele dag wat ik er tegen vertel. Wij zeggen meestal dingen tegen ons lichaam die we tegen niemand anders zouden zeggen, allee, ik toch. Bijvoorbeeld: als ik iets laat vallen: “oh trut kijk tocht uit”, en “oh man ik ben te dik”, of “oh wat een gezicht heb ik ‘s morgens toch”, enzovoort. En onze cellen ‘horen’ dit. Als alles energie is dan voelen onze cellen onze vibratie.
Hoe zou jij je voelen als cel als je heel de dag in een lichaam zit dat klaagt en zaagt en piekert… Nou…
Al onze cellen groeien of worden ziek, afhankelijk in welke omgeving ze zitten.
Al onze cellen groeien of worden ziek, afhankelijk in welke omgeving ze zitten.
De wetenschap geloofde lange tijd dat ziektes worden veroorzaakt door onze genen. Maar dat klopt niet helemaal. Ziektes worden niet direct veroorzaakt door onze genen, maar door de omgeving waar dat gen in leeft, die omgeving bepaalt of een gen 'aan' of 'uit' gezet wordt, en of jij dus ziek wordt of niet. Wat een ontdekking was dit! Met andere woorden, het is niet omdat jij erfelijk belast bent dat je daarom ook effectief de ziekte gaat ontwikkelen.
In welke omgeving zaten mij cellen? Ik heb het hier over de omgeving in m’n lichaam. Is het toxisch of helend? Is het een bodem van gezonde groei of moeten ze zich constant beschermen omdat mijne mind de stress in stand houdt, omdat ik gebukt ga onder schuldgevoel, me niet goed genoeg voel, spijt blijf hebben van gemiste kansen, anderen de schuld geef van wat mij overkomt … enzovoort, blablabla.
Ik ga dus in gesprek met m’n lichaam en ik moet zeggen, we zijn hier allebei heel blij mee. Ik geef het liefde door letterljk liefde te sturen naar m’n lichaam. Maar dit kan ik enkel doen in stilte, of in de drukte van de dag als ik m’n energie bij me weet te houden.
Als ik mediteer gebruik ik geleide meditaties die gemaakt zijn om te helen. Het is een “me and me story”. Ik doe het zelf, maar niet alleen. Ben heerlijk omringd, ik denk dat je dat al wel gevoeld hebt.
Misschien herken je je in wat ik deel, misschien roept het iets anders in je wakker.
En misschien vraagt jouw lichaam je ook om ruimte te maken.
En misschien vraagt jouw lichaam je ook om ruimte te maken.
Met liefde,
Petra
Lieve petra wat ben jij één mooi mens.
Ik herken veel van mezelf in jou.
Lief dat je dit wil delen ❤️
Warme knuffel
Sylvia
Ik lees elke week je blog en geniet er zo van... Zo mooi hoe je dat allemaal verwoord en wat een meerwaarde voor iedereen die dit leest. Ik ben echt trots op jou!!! Op de weg die je al hebt afgelegd en de moed die je telkens vindt om door te gaan.
Ook ik steek hier elke week iets van op en dan denk ik ook: Het wordt hoog tijd om naar binnen te gaan in stilte en te luisteren naar mijn Ziel en mijn lichaam. Wat wilt het mij vertellen enz.
Ik vroeg me ook telkens af: Hoe doe ik dit? En dan lees ik gewoon bij jouw blog hoe ik dat kan doen. Inderdaad blijven oefenen en dankbaarheid voelen voor alles wat is en wat nog komen gaat.
Dus bij deze ga ik er werk van maken :-)
Love you very much!!!